Τρεις φάσεις κυβερνητικής επίθεσης στη μισθωτή εργασία

Του Νίκου Κοτζιά


Η κυβέρνηση σε μια πρώτη φάση απαξίωσε τον δημόσιο τομέα και τους δημόσιους υπαλλήλους. 


Ολομερής πληρωμένα μπιστόλια στα Μέσα «αποκάλυπταν» την τεμπελιά των δημοσίων υπαλλήλων, την διαφθορά και την ανικανότητά τους. Στηριγμένη η προπαγανδιστική κυβερνητική μηχανή σε πραγματικά προβλήματα του δημόσιου τομέα, ξεδίπλωσε σχεδιαζόμενη επίθεση στα δημοκρατικά, εργασιακά και εισοδηματικά δικαιώματα των δημόσιων υπαλλήλων.
 Προετοίμαζε και προετοιμάζει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, ακόμα και επιχειρήσεων που διασφάλιζαν μέχρι σήμερα σταθερά μεγάλα έσοδα στο δημόσιο (και αυτό παρά το γεγονός ότι όλη αυτή η επίθεση γίνεται στο όνομα της ανάγκης εξάλειψης των ελλειμμάτων της χώρας). Για πρώτη φορά στην οικονομική ιστορία, δηλαδή, ετοιμάζεται κάποιος (κυβέρνηση και ελληνικό δημόσιο) να παραιτηθεί από τις πηγές μεγάλων εσόδων που διαθέτει (από τις συχνότητες και τον ΟΠΑΠ μέχρι τα δικαιώματα στο διαδικτυακό στοίχημα) στο όνομα πραγματικών εσόδων του προϋπολογισμού. 


Ο πλήρης παραλογισμός.Στην ώρα της κρίσης, η κυβέρνηση συμβάδισε με αυτούς που έφεραν τη χώρα εδώ που την έφεραν. Με εκείνους που επιθυμούν να σπάσουν οι εστίες αντίστασης των εργαζομένων. Στην αρχική φάση ηθικά και πολιτικά. Με εκείνους οι οποίοι προωθούν την απαξίωση της δημόσιας περιουσίας ώστε, κατόπιν, να την πάρουν με εξευτελιστικούς όρους και στη συνέχεια να παριστάνουν, και από πάνω, τον σωτήρα της χώρας.

Στη δεύτερη φάση η κυβέρνηση επιτέθηκε στους μισθούς, στα ασφαλιστικά δικαιώματα και στις συντάξεις των εργαζομένων. Την επίθεση την είχε ετοιμάσει στην πρώτη φάση. Επικαλέστηκε το γεγονός ότι δεν δουλεύουν οι εισπρακτικοί και διωκτικοί μηχανισμοί με τους οποίους θα μπορούσε να αυξήσει τα έσοδα του δημοσίου και να περιορίσει τα ελλείμματα από άλλες πηγές. Διατεινόταν ότι δεν υπήρχε χρόνος ώστε να προλάβει να συγκροτήσει τους κατάλληλους μηχανισμούς και ότι τάχα αναγκαστικά τα έπαιρνε από τους πλέον αδύνατους. 
Η ιδεολογική και ηθική επίθεση ενάντια στην μισθωτή εργασία της πρώτης φάσης συνοδεύτηκε στη δεύτερη φάση με την επίθεση στο εισόδημα των εργαζομένων. Με μια άγρια πολιτική μονόπλευρης λιτότητας και ακόμα πιο άγριας αναδιανομής εισοδήματος και πλούτου.

Στην τρίτη φάση επίθεσης ενάντια στους μισθωτούς, η κυβέρνηση χτύπησε ευθέως τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων, τις κατακτήσεις τους. Υπονομεύει με κάθε τρόπο τα όπλα που διαθέτει η μισθωτή εργασία προκειμένου να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Συμβάλλει με μέσα «ολίγον σκοτεινά» στην απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος στον ιδιωτικό τομέα. Προωθεί την διαμάχη ανάμεσα στους εργαζομένους, αυτό που ιστορικά ονομάστηκε ως «διαπάλη στο εσωτερικό της τάξης» προκειμένου να αποτρέψει την αντίσταση των εργαζομένων στις επιθέσεις που δέχονται από μια πολιτική που εξυπηρετεί τα μεγάλα συμφέροντα, που συχνά είναι και άνομα. 

Το κύριο, όμως, είναι ότι η κυβέρνηση με τους νόμους της έλαβε μέτρα που αποτρέπουν την οργανωμένη δράση των μισθωτών.Απέναντι στην ισχύ της μεγάλης ιδιοκτησίας και του χρήματος οι μισθωτοί διαθέτουν την συλλογική τους οργάνωση. Αυτή είναι η μόνη δύναμη που μπορούν να αντιτάξουν και να χρησιμοποιήσουν στις διαπραγματεύσεις για τα μισθολογικά τους, τις συνθήκες εργασίας και τα δικαιώματα στον τόπο δουλειάς. Με το πολυνομοσχέδιο που πέρασε η κυβέρνηση, έβαλε ουσιαστικά δυναμίτη σε αυτή την συλλογικότητα. 


Δημιούργησε όρους για «ατομικές συμβάσεις», λες και ο μεμονωμένος εργαζόμενος διαθέτει την ισχύ που κουβαλά στη φέρετρα του ο εργοδότης του.Ουσιαστικά η κυβέρνηση στον χρόνο που τελειώνει χτύπησε την ηθικότητα, καθώς και τα δημοκρατικά, κοινωνικά, εισοδηματικά, συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων προκειμένου να εξυπηρετήσει πριν από όλα ορισμένους τραπεζίτες. Με την πολιτική της έδειξε να πιστεύει ότι φταίνε οι μισθωτοί για την κρίση της Ελλάδας. Ότι η αποδυνάμωσή τους είναι όρος και προϋπόθεση προκειμένου να ξεπεράσει η χώρα τα προβλήματά της. Λαθεύει σφόδρα.
πηγή