Η ΣΤΕΊΡΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΤΕΊΡΙ ΣΤΟ WORDPRESS.COM

Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

10 εντολές για να δώσουν 9 δισ.

Νέο μίνι Μνημόνιο για συγκεκριμένες δράσεις ζητά η τρόικα από την κυβέρνηση

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΕΙΡΗΝΗ ΧΡΥΣΟΛΩΡΑ

Ένα νέο μίνι Μνημόνιο θα υπογράψει η κυβέρνηση και συγκεκριμένα- κατά το πρότυπο του αρχικού Μνημονίου- ο υπουργός Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου αλλά και ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος κ. Γ. Προβόπουλος, μετά την ολοκλήρωση της επίσκεψης της τρόικας την ερχόμενη εβδομάδα,προκειμένου να συνεχιστεί ηαπρόσκοπτη χρηματοδότηση της χώρας. 
Διαβάστε περισσότερα... ΕΔΩ

Το Ιουλιανό Πραξικόπημα


Του Παναγιώτη Λαφαζάνη

Το Ιουλιανό συνεχές και αδιάλειπτο πραξικόπημα της κυβέρνησης δεν άφησε τίποτα όρθιο πίσω του. Το Σύνταγμα έγινε κουρελόχαρτο και παραβιάστηκαν όλα, σχεδόν, τα άρθρα του που αφορούν εγγυήσεις σε κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα αλλά και εγγυήσεις σε δημοκρατικές διαδικασίες. Η κοινοβουλευτική νομιμότητα, σχεδόν κατελύθη με διαδικασίες εξπρές και αλλεπάλληλα πραξικοπήματα κατά παράβαση του Κανονισμού.
Εξίσου, ακυρώθηκε, σχεδόν, κάθε ίχνος από το δικαίωμα στην απεργία αφού τις αλλεπάλληλες αποφάσεις δικαστηρίων που έβγαλαν πρόσφατα παράνομες και καταχρηστικές πολλές απεργίες (βλ. ναυτεργάτες, ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας κ.λπ.) ακολούθησε η επιστράτευση των ιδιοκτητών φορτηγών. Το Ιουλιανό πραξικόπημα του 2010, μπορεί να μην καταγράφηκε ακόμα ως τέτοιο στη συνείδηση του ελληνικού λαού, ήταν όμως πολύ χειρότερο και θα έχει πολύ πιο επικίνδυνες συνέπειες από τα γνωστά Ιουλιανά του ’65.
Κι αυτό γιατί το πραξικόπημα του 2010 δεν ήταν μόνο πολιτικό αλλά κυρίως κοινωνικό. Πραξικόπημα κατάλυσης κοινωνικών, εισοδηματικών, ασφαλιστικών, εργασιακών δικαιωμάτων, το οποίο γυρίζει τη χώρα έναν αιώνα πίσω και στην ουσία διαμορφώνει ένα κοινωνικό Καιάδα.
Ποτέ και σε καμία χώρα δεν ήρθαν όλα πάνω-κάτω μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Όπως ομολογούν και οι επικεφαλής της «τρόικα» στην Ελλάδα, το «σοκ» που επεβλήθη στη χώρα με τη μορφή κοινωνικού οδοστρωτήρα, ήταν χωρίς προηγούμενο, αφού τέτοιου βάθους και κοινωνικής αντιδραστικότητας μέτρα δεν έχουν επιβληθεί σε καμία άλλη χώρα του πλανήτη, απ’ όσες έπεσαν στα νύχια του ΔΝΤ. Ποτέ και πουθενά οι μισθοί σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα δεν οδηγούνται από τη μια μέρα στην άλλη σε κατάρρευση μέχρι 30%. Ποτέ και πουθενά δεν λεηλατήθηκαν σε τέτοιο βάθος ασφαλιστικά δικαιώματα, ώστε να εξωθούν στη μη-σύνταξη και σε όρια ηλικίας συνταξιοδότησης που μπορεί να αυξάνονται από την Eurostat. Ποτέ και πουθενά η κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων δεν υπήρξε τόσο απότομη και σε τέτοιο βάθος ώστε να καταργούνται στην ουσία οι Συλλογικές Συμβάσεις και στην ουσία το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα.
Η Ελλάδα έχει μετατραπεί, από μια παραδομένη και εκχωρημένη στο μεγάλο κεφάλαιο κυβέρνηση, σε ένα είδος «νεοαποικίας» των υπαλλήλων της τρόικα. Το κράτος έχει καταντήσει μια κακοστημένη εισπρακτική εταιρεία τόκων και χρεολυσίων για το χρηματιστικό κεφάλαιο με τη λεηλασία των πολιτών και μια κακής έκδοσης Ανώνυμη Εταιρεία, η οποία έχει παραδοθεί στο έλεος των πολυεθνικών ελεγκτικών εταιρειών, που έχουν αλώσει το δημόσιο!
Θα είμαστε η Αριστερά που έβλεπε ανήμπορη να καταρρέουν γύρω της οι κατακτήσεις ενός αιώνα; Θα γίνουμε η μοιραία παράταξη που δεν μπόρεσε; Είναι δυνατόν, έστω και τώρα, να αντιδράσουμε και να αντιδράσουμε αποτελεσματικά;
Το κεφάλαιο αυτό είναι μεγάλο και χρειάζεται, τουλάχιστον, ένα άλλο σημείωμα. Σημειώνω πολύ επιγραμματικά:
Πρώτον: Χρειάζονται άμεσα νέες τολμηρές πρωτοβουλίες για μια νέα ώθηση και μια νέα επανεκκίνηση πάνω σε καινούργιες βάσεις της κοινής δράσης και της συμπαράταξης όλων των δυνάμεων της Αριστεράς. Σε αυτή την κατεύθυνση μπορεί να συμβάλλει το πρόσφατο συσταθέν «Αριστερό Βήμα Διαλόγου και Κοινής Δράσης» και όχι μόνο αυτό!
Δεύτερον: Χρειαζόμαστε ένα μεγάλο καθαρά πολιτικό κίνημα με ξεκάθαρους στόχους στο κεντρικό ζήτημα της χώρας: την κηδεμονία της Ε.Ε.-ΔΝΤ και το χρέος. Συνοπτικά, πρέπει να εργαστούμε για ένα κίνημα λαϊκών επιτροπών μη αναγνώρισης του χρέους παντού, σε χώρους δουλειάς και γειτονιές, και με αιτήματα την απεμπλοκή από το μνημόνιο, την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, τη ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους, την εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών, ως αφετηρίες ενός ριζοσπαστικού προγράμματος με σοσιαλιστικό ορίζοντα.
Τρίτον: Χρειαζόμαστε ένα νέο συμβόλαιο αναζωογόνησης, αλληλεγγύης, σύμπνοιας και κοινών άμεσων στόχων του ΣΥΡΙΖΑ, που μπορεί ξανά να δημιουργήσουν μια νέα πολιτική δυναμική για μια προοδευτική και σοσιαλιστική εναλλακτική λύση στη χώρα.
Χωρίς μια νέα ώθηση στην υπόθεση της συμπαράταξης της Αριστεράς, χωρίς μια νέα κινηματική δυναμική και μια νέα αριστερή εναλλακτική πολιτική πρόταση με αντίκρισμα και βάρος, η καταγγελία της κυβέρνησης δεν αρκεί, όπως δεν μπορεί, χωρίς τα παραπάνω, να δοθεί με την αποτελεσματικότητα που χρειάζεται η μάχη των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών!
Πηγή

Κίνηση πολιτών για αναστήλωση Γέφυρας ΚΟΡΑΚΟΥ.

...Όταν οι άνθρωποι εκεί στον μεσαίωνα (1515 μ.Χ.) αποφασίζουν να κτίσουν μια γέφυρα, ψηλά στα βραχοστενώματα του Αχελώου, ώστε να μπορούν να επικοινωνούν. Όταν οι ίδιοι άνθρωποι βοηθώντας με τα υλικά της περιοχής στην κατασκευή αυτής της γέφυρας και ο Δεσπότης Λάρισας Βησσαρίων να γυροφέρνει στα Βαλκάνια να συγκεντρώσει χρήματα, ώστε να πληρωθούν οι μαστόροι.

Όταν το τελικό αποτέλεσμα είναι αυτό που δείχνει η φωτογραφία… Τότε πρέπει να σκεφτούμε ότι εκείνοι οι άνθρωποι, εκείνη την...εποχή πέτυχαν το εντελώς ακατόρθωτο.
Πέτυχαν να κτίσουν ένα αριστούργημα λαϊκής αρχιτεκτονικής σε μια περιοχή όπου τα Τζουμέρκα έσμιγαν με τα Άγραφα. Πέτυχαν να κτίσουν το μεγαλύτερο μονότοξο των Βαλκανίων ύψους 25 μ. και ανοίγματος 45 μ. Πέτυχαν όχι μόνο να επικοινωνούν, αλλά και να συνδέσουν την Θεσσαλία με την Ήπειρο.
Για τον ταξιδιώτη της εποχής, το πέρασμα από την Ήπειρο στη Θεσσαλία (και το αντίστροφο) υπήρξε πάντα μια μεγάλη περιπέτεια. Εκτός από τα ψηλά απότομα βουνά και την αγριότητα των Αγράφων είχε να αντιμετωπίσει και τον Αχελώο, τον μεγαλύτερο μέσα στο ελληνικό έδαφος ποταμό. Δεκάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να τον διασχίσουν, ενώ ένα σωρό μύθοι, πολλοί απ' τους οποίους έρχονται από τα αρχαία ακόμα χρόνια, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να τονίζουν περισσότερο τις επικίνδυνες «ιδιοτροπίες» του.

Έτσι από μόνη της η γέφυρα δημιούργησε τους δικούς της θρύλους και συνεχίζει να δημιουργεί στα νεότερα χρόνια, παρ’ ότι από τις 27 Μαρτίου 1949 δεν υπάρχει πλέον. Ήταν η ημέρα που ανατινάχθηκε ως αποτέλεσμα των πολεμικών συγκρούσεων που γίνονταν στη περιοχή και εκείνη την ημέρα ήταν όλα συγκεχυμένα… ήταν ο εμφύλιος στην πλήρη έξαρσή του.
Έτσι λοιπόν και άτυπα δημιουργήσαμε μια κίνηση πολιτών για την αναστήλωση της γέφυρας Κοράκου. Αυτή η «κίνηση» έχει ως βασικό στόχο να υποβοηθήσει την Οργανωτική Επιτροπή που έχει συσταθεί μετά από απόφαση της Διανομαρχιακής συνάντησης που έγινε στα τέλη του μηνός Μαρτίου, με σκοπό αυτή την αναστήλωση.
Αφορμή αυτής της πρωτοβουλίας είναι το γεγονός που παρατηρήσαμε αυτές τις μέρες στο διαδίκτυο που κυριολεκτικά πήρε φωτιά μετά από την επιστολή-δήλωση συμπαράστασης της πρώην Διεθνούς αθλήτριας Βάσως Σκάρα την Δευτέρα 26 Ιουλίου.


Παρατηρήσαμε από αυτή την ημερομηνία την άτυπη διαδήλωση των bloggers οι οποίοι με τις αναρτήσεις τους διαμόρφωσαν μια άλλη πραγματικότητα, αλλά και το υπόστρωμα, ώστε η ιστορική και η εθνική ανάγκη της αναστήλωσης να είναι πλέον όλων των ελλήνων.
Χρησιμοποιήσαμε τις λέξεις «εθνική ανάγκη» γιατί πραγματικά η αναστήλωση αυτή θα βάλει την οριστική ταφόπλακα στον εμφύλιο και όταν η γέφυρα θα ξαναζεύξη τον Αχελώο θα είναι το κατ’ εξοχήν μνημείο της εθνικής συμφιλίωσης για ολόκληρο το έθνος.
Καλούμε τους πολίτες που έχουν ευαισθησίες για τέτοια θέματα να επικοινωνούν μαζί μας μέσω mail:
gefirakorakou@gmail.comge ώστε να δημιουργηθεί μια πραγματική κίνηση που θα απαιτήσει δυναμικά τόσο από την Πολιτεία, όσο και από την UNESCO να αναστηλωθεί ο θρύλος των Βαλκανίων, όπως πριν λίγα χρόνια αναστήλωσαν τη γέφυρα ΜΟΣΤΑΡ της Βοσνίας, η οποία τηρουμένων των καταστάσεων ήταν κι αυτή θύμα του εμφυλίου στην π. Γιουγκοσλαβία.

Επίσης καλούμε τους bloggers οι οποίοι πραγματικά έδειξαν τις προηγούμενες ημέρες την πρωτοφανή ευαισθησία τους γι αυτό το θέμα, να το διατηρήσουν όσο μπορούν στην επικαιρότητα, ώστε ξεκινήσει η όλη διαδικασία. Στις 23 Αυγούστου 2010 θα είναι η καθοριστική ημερομηνία.

Πηγή
***********************




 Στο νόμο Βοιωτίας και συγκεκριμένα στην περιοχή του Στειρίου υπάρχει το φαράγγι της Κλεισούρας με το δίτοξο γεφύρι του Λεόντιου που και αυτό χρειάζεται αναστήλωση....

διαβάστε περισσότερα  ΕΔΩ

Η «Ελλάδα του ΔΝΤ» που έφερε το ΠΑΣΟΚ


του Γιώργου Δελαστίκ
Δεν χρειάζονται βαρύγδουπες αναλύσεις για να αντιληφθεί κανείς με πόση περιφρόνηση θα αντιμετωπίζονται οι θέσεις της κυβέρνησης Παπανδρέου σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς αναφορικά με τα κορυφαία και κρίσιμα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής.
Ολοκληρώθηκε σε νομοθετικό επίπεδο η στρατηγική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ υπό τον Γιώργο Παπανδρέου: οι μισθοί των Ελλήνων μειώθηκαν σε πρωτοφανές ποσοστό, οι συντάξεις περικόπηκαν τόσο άγρια, ώστε σταδιακά μετατρέπονται σε επίδομα κοινωνικής ελεημοσύνης, τα εργασιακά δικαιώματα συρρικνώνονται δραματικά. Στο δίλημμα «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» που είχε θέσει ο ίδιος πέρσι έδωσε εμπράκτως, με την πολιτική της κυβέρνησής του, την απροσδόκητη απάντηση: «Βαρβαρότητα»!
Ο πρωθυπουργός, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, έκανε ακριβώς τα αντίθετα από όσα διακήρυσσε όχι μόνο προεκλογικά, οπότε τα λόγια των πολιτικών δεν έχουν ποτέ καμία αξία, αλλά και αφότου είχε αναλάβει την εξουσία. «Το να κόψεις σήμερα το μισθό ή τη σύνταξη δεν δημιουργεί βιωσιμότητα στην ελληνική οικονομία. Δεν απαντά στο πραγματικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Το τονίζω αυτό. Να φύγουμε από αυτή την ιδεοληψία… Ναι, σκληρά μέτρα απέναντι στη διαφθορά, όχι σκληρά μέτρα απέναντι στον κοσμάκη και στο συνταξιούχο και στο μισθωτό», τόνιζε ο Γιώργος Παπανδρέου σε συνέντευξή του στις Βρυξέλλες, στις 11 Δεκεμβρίου 2009.
Κι όμως, παρά τα λεγόμενά του, και τους μισθούς έκοψε και τις συντάξεις έκοψε και τον κοσμάκη πάτησε στο λαιμό και «αυτή την ιδεοληψία» και μόνο αυτή έκανε σημαία της κυβερνητικής πολιτικής του ο Γιώργος Παπανδρέου.



Μια αποκρουστική Ελλάδα





Η ενασχόληση με την πολιτική ασυνέπεια του Γιώργου Παπανδρέου έχει πλέον δευτερεύουσα σημασία. Το χρήσιμο συμπέρασμα είναι ότι ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του ευθύς εξαρχής ήταν αποφασισμένοι να οδηγήσουν την Ελλάδα σε καθεστώς υποτέλειας προς το ΔΝΤ. Όλα τα υπόλοιπα ήταν σκηνοθετημένα παραμύθια με στόχο την παραπλάνηση της κοινής γνώμης.





Το ομολόγησε χωρίς περιστροφές ο υφυπουργός Οικονομικών Φίλιππος Σαχινίδης σε συνέντευξή του στη ΝΕΤ: «Όταν ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ τη διακυβέρνηση της χώρας, διαπίστωσε ότι η μόνη εναλλακτική επιλογή ήταν να προσφύγει στο ΔΝΤ», δήλωσε, αποκαλώντας μάλιστα το ΔΝΤ «πρώτη επιλογή και μόνη που υπήρχε από τις 5 Οκτωβρίου και μετά»!





Στις 4 Οκτωβρίου έγιναν οι εκλογές, από τις 5 Οκτωβρίου η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θεωρούσε την υπαγωγή στο ΔΝΤ «μόνη» επιλογή! Αυτό διακηρύσσει δημοσίως ο ίδιος ο υφυπουργός Οικονομικών. Τι χρείαν έχομεν άλλων μαρτύρων;





Η ουσία είναι πάντως ότι μια νέα, μίζερη, αποκρουστική Ελλάδα αναδύεται μέσα στο σκοτάδι του Μνημονίου της υποτέλειας, μετά από την ψήφιση των μέτρων της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Μια Ελλάδα εργασιακού Μεσαίωνα, μια Ελλάδα που πετάει τους γέρους στον Καιάδα ή τους βάζει να δουλεύουν μέχρι τον τάφο, μια Ελλάδα που μισεί τους νέους και τους καθιστά «γενιά του πεντακοσάρικου» από «γενιά των 700 ευρώ», αφαιρώντας τους κάθε ελπίδα οικονομικής αυτάρκειας που θα τους επέτρεπε να αρχίσουν την αυτόνομη ζωή τους, να κάνουν οικογένεια…





«Έργο ΠΑΣΟΚ», όπως έλεγε παλαιότερη διαφήμισή του, είναι αυτή η Ελλάδα στην οποία καλούμαστε να ζήσουμε από εδώ και πέρα…





Λαός ηττημένος


Στη χώρα αυτή όμως δεν υπάρχει μόνο ο Γιώργος Παπανδρέου και η κυβέρνησή του. Υπάρχει πρώτα πρώτα ο ελληνικός λαός, ο οποίος δεν κινητοποιήθηκε στο βαθμό που ήταν αναγκαίο ώστε να να αποτρέψει την ψήφιση των μέτρων. Δεν έχουν σημασία οι δικαιολογίες, πραγματικές ή προσχηματικές. Η ουσία είναι πως η προβληθείσα αντίσταση υπήρξε ανεπαρκής. Μισθωτοί, συνταξιούχοι, γυναίκες, νέοι ηττήθηκαν κατά κράτος. Τώρα φυσικά θα υποστούν τις βαρύτατες συνέπειες της ήττας τους. Όχι μόνο οι μισθοί και οι συντάξεις τους, αλλά και οι ίδιες οι ζωές τους θα λεηλατηθούν από τους ξένους δυνάστες και επικυρίαρχους πλέον της πατρίδας μας.

Ενδέχεται ο ελληνικός λαός να αντισταθεί περισσότερο το φθινόπωρο και το χειμώνα, όταν θα συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχουν ούτε Μεσσίες που θα ξανάδιναν στον κόσμο όσα είχε χωρίς να χρειαστεί να κουνήσει ο τελευταίος το χέρι του ούτε διέξοδοι προσωπικής διαφυγής για τον καθένα. Συνήθως, άλλωστε, πρώτα περνούν οι «βάρβαροι» και κατόπιν οργανώνεται η αντίσταση εναντίον των κατακτητών. Το αν θα υπάρξει όμως αντίσταση ή αν, αντιθέτως, ο λαός θα σκύψει το κεφάλι μοιρολατρικά αυτό θα το αποδείξει η ζωή και όχι οι ευσεβείς πόθοι του κάθε αναλυτή.

Η πρώτη φάση του πολέμου χάθηκε. Ο ηττημένος λαός πρέπει να γνωρίζει ότι η μάχη για να ξανακερδίσει όσα δικαιώματα έχασε είναι πολύ πιο δύσκολη και απαιτεί ασύγκριτα περισσότερη προσπάθεια από εκείνη που χρειαζόταν για να υπερασπίσει αυτά τα δικαιώματα όσο ίσχυαν. Τώρα πια, πολύ μεγαλύτερη αντίσταση θα έχει σαφώς μικρότερα αποτελέσματα. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια.



Διεθνείς παρίες

Η υπαγωγή της Ελλάδας σε καθεστώς υποτέλειας προς το ΔΝΤ και την ΕΕ εκμηδένισε το όποιο διεθνές κύρος της χώρας είχε απομείνει. «Οι κυβερνώντες στη Μαδρίτη, τη Λισαβόνα και άλλες σπάταλες πρωτεύουσες κουνούν μπροστά στα μάτια των πολιτών τους την εξαθλίωση της Ελλάδας ως προειδοποιητικό παράδειγμα: “Κοιτάξτε μόνο τι συνέβη με την Ελλάδα! Αυτό το όνειδος, αυτή η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας απειλεί και εμάς, αν δεν κάνουμε έγκαιρα οικονομίες”» έγραφε χαρακτηριστικά την Παρασκευή η γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine.
Δεν χρειάζονται βαρύγδουπες αναλύσεις για να αντιληφθεί κανείς με πόση περιφρόνηση θα αντιμετωπίζονται οι θέσεις της κυβέρνησης Παπανδρέου σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς αναφορικά με τα κορυφαία και κρίσιμα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής – Ελληνοτουρκικά, ονομασία Σκοπίων, Κυπριακό και πάει λέγοντας. Πόσω μάλλον που ένας λαός οικονομικά ταπεινωμένος από την ίδια την κυβέρνησή του συνήθως ελάχιστο ενδιαφέρον επιδεικνύει για τέτοια θέματα και βεβαίως οι αντιστάσεις του είναι μηδαμινές στις προσπάθειες επιβολής ανεπιθύμητων λύσεων. Θα αποτελούσε τεράστια έκπληξη, ευχάριστη φυσικά, αν ενδιαφερόταν για το Αιγαίο ο ίδιος άνθρωπος που άφησε χωρίς αντίσταση να του κόψουν το μισθό και τη σύνταξη!



Κατάρρευση της πολιτικής

Η κυβέρνηση έχει βεβαίως κάθε λόγο να αισθάνεται ευτυχής για το γεγονός ότι ούτε ένας από τους βουλευτές της δεν τόλμησε να διαφοροποιηθεί ούτε σε μία διάταξη του νόμου κατεδάφισης του ασφαλιστικού συστήματος. Όλοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ έδρασαν ως… «157 Λοβέρδοι» την ώρα της ψηφοφορίας, παρά στις φραστικές διαφοροποιήσεις ορισμένων τις προηγούμενες ημέρες, οι οποίες τους έφεραν στο φως της επικαιρότητας και της δωρεάν δημοσιότητας.

Στη συνείδηση του κόσμου όμως αυτό είχε κάποιο κόστος. Επιβεβαίωσε την εσχάτως μετ’ επιτάσεως κυκλοφορούσα αντίληψη ότι «όλοι ίδιοι είναι» αναφορικά με τους πολιτικούς. Το κύρος των πολιτικών υπέστη νέο οδυνηρό πλήγμα εξαιτίας της στάσης των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Το γεγονός όμως ότι καθόλου ενισχυμένα δεν εμφανίζονται ούτε η ΝΔ ούτε τα κόμματα της Αριστεράς, παρά τη λαίλαπα που εξαπέλυσε το ΠΑΣΟΚ εναντίον των μισθών, των συντάξεων και των εργασιακών δικαιωμάτων, υποδηλώνει το βάθος και την έκταση της κρίσης νομιμοποίησης της πολιτικής εν γένει στη συνείδηση των πολιτών.

Σταδιακά, ο κόσμος διολισθαίνει στην υιοθέτηση της αντίληψης ότι δεν μπορεί η πολιτική να δώσει λύσεις στα προβλήματά του. Το γεγονός ότι η στάση των πολιτικών ανδρών των κομμάτων εξουσίας τον οδηγεί αντικειμενικά στην απόρριψη της πολιτικής δεν καθιστά βεβαίως λιγότερο επικίνδυνη την αντίληψη αυτή, η οποία είναι ευθέως υπονομευτική της δημοκρατίας.

«Δυστυχής παρηγορία» απέμεινε η στενή εξάρτηση του ΛΑΟΣ από το ΠΑΣΟΚ σε πολιτικό επίπεδο, που οδήγησε τον Γιώργο Καραντζαφέρη στην υπερψήφιση του Μνημονίου. Η συμπερίληψη του ΛΑΟΣ στο μέτωπο των υπέρ του ΔΝΤ δυνάμεων ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, Ντόρα απέτρεψε σε αυτή τη φάση την εκτροπή του λαού προς την Ακροδεξιά.

Αυτό όμως καθόλου δεν συντείνει στην επίλυση ούτε της κρίσης της πολιτικής ούτε του διαγραφόμενου πολιτικού αδιεξόδου.
Πηγή

Η «επανάσταση του αυτονόητου»

Ο πρωθυπουργός ΓΑΠ, μιλώντας χθές (30 Ιουλίου) από το βήμα του Παγκοσμίου Συνεδρίου Κρητών που γίνεται στον Άγιο Νικόλαο, επισήμανε ότι ήρθε η ώρα κάτι να αλλάξει: "-Να κάνουμε μια επανάσταση. Την ονομάζω την επανάσταση του αυτονόητου», τόνισε.
Και αράδιασε όλα τα αυτονόητα που τα ακούμε εδώ και 30 χρόνια από το στόμα κάθε Παπανδρέου, Μητσοτάκη, Καραμανλή, Σημίτη, Σαμαρά, Αλέκας, Αλέκου, Καρατζαφέρη και πάει λέγοντας, κάθε φορά που ανεβαίνουν σε κάποιο βήμα:

Σκηνικό για… ράλι διακοπών ενόψει νέων αυξήσεων κεφαλαίου

Τεχνητά… φουσκώματα αποτιμήσεων με «χείρα βοηθείας» από Λονδίνο και «βροχή» φημών – «Βάζουν πλάτη» για μεγάλη αύξηση οι ισχυρές οικογένειες της Τρ. Πειραιώς, αν «ανάψει πράσινο» για ΑΤΕ και Τ.Τ. – Εμπόδιο στα σχέδια η νέα βουτιά των αγορών, μετά την ψυχρολουσία από το αμερικανικό ΑΕΠ
Σχεδόν απροκάλυπτα πλέον, οι τραπεζικές δυνάμεις του εγχώριου χρηματιστηριακού σύμπαντος «συνωμοτούν» με τον ίδιο σκοπό: να «γυρίσουν» εντυπωσιακά σε ανοδική τροχιά τις τιμές των τραπεζικών χαρτιών του ΧΑ μέσα στο επόμενο δίμηνο, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για αυξήσεις κεφαλαίου το φθινόπωρο.
Όμως, ο σχεδιασμός των τραπεζιτών έρχεται αντιμέτωπος με απρόβλεπτα εμπόδια, καθώς η διεθνής ψυχρολουσία των αγορών από τα απογοητευτικά στοιχεία για το αμερικανικό ΑΕΠ επαληθεύει τις «αρκούδες», που προέβλεπαν, ότι μετά τη βιαστική «διευθέτηση» της ευρωπαϊκής κρίσης υπερχρέωσης και τραπεζικής αστάθειας, οι ΗΠΑ θα έδιναν αργά ή γρήγορα και πάλι «σινιάλο» για νέα άτακτη υποχώρηση των χρηματιστηριακών δεικτών.
Οι εξελίξεις στο ΧΑ καθορίζονται άλλη μια φορά ερήμην των επενδυτών, που έχουν προ πολλού εγκαταλείψει την αγορά χωρίς ιδιαίτερη διάθεση επανάκαμψης και οι τραπεζίτες επιχειρούν να πάρουν πίσω στα χέρια τους το τιμόνι του Χρηματιστηρίου, σκηνοθετώντας χωρίς περιττούς ενδοιασμούς ένα κλίμα επίπλαστης ευφορίας.
Σύμφωνα με πληροφορίες της «Οικονομίας», οι διοικήσεις των ισχυρότερων τραπεζών της χώρας, με τη συγκατάθεση της Τράπεζας της Ελλάδος, του υπουργείου Οικονομικών, της τρόικας και των μεγάλων επενδυτικών τραπεζών του Λονδίνου, που βλέπουν και πάλι ότι μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για επικερδείς δουλειές στην «καμένη» ελληνική αγορά, έχουν χαράξει βραχυπρόθεσμο σχέδιο για το ΧΑ, συγκλίνοντας στην ίδια κατεύθυνση από διαφορετικές αφετηρίες: μέσα στο επόμενο δίμηνο, στόχος είναι να έχει εμπεδωθεί ένα κλίμα συγκρατημένης αισιοδοξίας για την πορεία των ελληνικών αγορών, που θα επιτρέψει στις τράπεζες να αντλήσουν ιδιωτικά κεφάλαια από το φθινόπωρο, αποφεύγοντας το «δόκανο» του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και ανοίγοντας το δρόμο για την επιστροφή (αρκετά αργότερα) του Δημοσίου στις αγορές.
Για την τρόικα των δανειστών της χώρας και ιδιαίτερα για το ΔΝΤ, που δοκιμάζεται για πρώτη φορά σε μια περίπλοκη αποστολή διάσωσης μιας προβληματικής χώρας της Ευρωζώνης, έχει ιδιαίτερη σημασία να εγκαθιδρυθεί η αντίληψη στα διεθνή κεφάλαια, ότι το ελληνικό πείραμα θα πετύχει και με αυτό θα οριστικοποιηθεί η πεποίθηση των αγορών, ότι συνολικά η Ευρωζώνη θα αποφύγει τη βύθιση στον ποταμό των χρεών που δημιούργησαν οι δημοσιονομικές αποκλίσεις και το τραπεζικό πάρτι πολλών χρόνων αλόγιστης πιστωτικής επέκτασης.
Έτσι, ακόμη και τα ορατά δια γυμνού οφθαλμού προβλήματα εκτέλεσης του ελληνικού σχεδίου (υστέρηση εσόδων, απόκρυψη και μεταχρονολόγηση δαπανών και υποχρεώσεων του Δημοσίου, απόλυτη «ανομβρία» στην αγορά) κρύβονται τεχνηέντως πίσω από δημόσιες διαβεβαίωσης για ορθή εφαρμογή των μέτρων του μνημονίου. Προς επίρρωση αυτής της εντύπωσης, σύμφωνα με πληροφορίες, την επόμενη εβδομάδα προγραμματίζεται συνέντευξη Τύπου στην Αθήνα από τους ελεγκτές της τρόικας (η δεύτερη τους τελευταίους μήνες), όπου θα επιχειρηθεί άλλη μια φορά να εμφανισθεί ως «μισογεμάτο» το ελληνικό οικονομικό και δημοσιονομικό ποτήρι, προκειμένου να περάσουν σε δεύτερη μοίρα οι εύλογες ανησυχίες της αγοράς, που εξακολουθεί σε μεγάλο βαθμό να εκτιμά, ότι ακόμη και αν πετύχει το πρόγραμμα, η Ελλάδα θα χρειασθεί άλλο ένα τριετές σχέδιο διεθνούς στήριξης, ή την προσφυγή σε αναδιάρθρωση χρέους.
Οι κινήσεις της τραπεζικής σκακιέρας
Σε αυτό το γενικό πλαίσιο, οι τραπεζίτες ανοικτά πλέον «καθοδηγούν» σε μια «ρηχή» άνοδο τις αποτιμήσεις των μετοχών τους, που ήδη έχουν κερδίσει πάνω από 40% από τα χαμηλά του Ιουνίου. Αξιοποιώντας κατάλληλα τη θερινή ραστώνη των επενδυτών, προχωρούν σε καλά ενορχηστρωμένες αγορές μέσω των δικών τους χαρτοφυλακίων (συχνά υπεράκτιας προέλευσης…), ενώ κλείνουν προσύμφωνα με ισχυρούς του Λονδίνου για τις αυξήσεις κεφαλαίου που σχεδιάζουν, παρέχοντας ως δέλεαρ τις παχυλές προμήθειες των λεγόμενων «σκληρών» αναδοχών (προμήθεια άνω του 8% για εγγυημένη κάλυψη των αυξήσεων).
Με βάση αυτά τα προσύμφωνα, οι οίκοι του Λονδίνου «μανατζάρουν» σε καθημερινά βάση τραπεζικά χαρτιά, όπως αναφέρουν έγκυρες χρηματιστηριακές πηγές, που είναι πολύ εύκολο στην παρούσα φάση να κατευθυνθούν σύμφωνα με τη βούληση των ισχυρών «παικτών» της αγοράς, ώστε κατακτηθούν γρήγορα οι βελτιωμένες αποτιμήσεις που χρειάζονται, για να ανοίξει το φθινόπωρο ο δρόμος για αυξήσεις κεφαλαίου και να αποφευχθεί ο κίνδυνος «υποταγής» στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, που επιφυλάσσει επώδυνα προγράμματα αναδιάρθρωσης για τις τράπεζες που θα κληθεί να ενισχύσει.
Σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, οι τρεις μεγάλες τράπεζες της χώρας κινούνται προς το παρόν «αμυντικά» στην τραπεζική σκακιέρα, στοχεύοντας πρωτίστως στην ενίσχυση της ρευστότητάς τους και την προστασία της κεφαλαιακής επάρκειας, ενόψει του δεύτερου γύρουstress tests του φθινοπώρου, που θα διεξαχθούν υπό την επιτήρηση του ΔΝΤ. Προς το παρόν, οι τρεις μεγάλοι αφήνουν το ρόλο του «επιθετικού» παίκτη στη διοίκηση της Τράπεζας Πειραιώς, η οποία άλλωστε επέλεξε ακριβώς αυτό το ρόλο, προτείνοντας δημόσια στην κυβέρνηση την ταυτόχρονη εξαγορά της ΑΤΕ και του Τ.Τ.
Παρά τις αντιστάσεις στην κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ και το συνδικαλιστικό χώρο, το υπουργείο Οικονομικών φέρεται να ευνοεί την πώληση των δύο τραπεζών και όχι τη δημιουργία ισχυρού δημόσιου πυλώνα στο τραπεζικό σύστημα, αφήνοντας μάλιστα να διαρρεύσει στον Τύπο, ότι η αποκρατικοποίηση είναι επιθυμία και της τρόικας.
Εφόσον η κυβέρνηση, που απέφυγε και αυτή την εβδομάδα να προσλάβει συμβούλους για τις επόμενες κινήσεις της στο τραπεζικό σύστημα, «ανάψει πράσινο» στην πρόταση Σάλλα, με μια ανοικτή διαδικασία βελτίωσης της προσφοράς της Τρ. Πειραιώς, έγκυρες πληροφορίες αναφέρουν, ότι οι ισχυρές επιχειρηματικές οικογένειες που ελέγχουν την τέταρτη μεγαλύτερη ιδιωτική τράπεζα της χώρας είναι διατεθειμένες να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, για να καλυφθεί μια αύξηση κεφαλαίου που θα μπορούσε να φθάσει και το 1,5 δις. ευρώ!
Πάντως, χρηματιστηριακοί αναλυτές επισημαίνουν, ότι όλα τα σενάρια χρηματιστηριακής ανάκαμψης, έστω και σε συνθήκες ανοικτής «καθοδήγησης» της αγοράς από ισχυρούς «παίκτες», τελούν υπό την αίρεση του διεθνούς κλίματος, που φαίνεται τις τελευταίες ημέρες να επιβαρύνεται σοβαρά, στρέφοντας και πάλι τα διεθνή κεφάλαια στα καταφύγια του χρυσού και των «ισχυρών» ομολόγων. Μετά την Fed, που εξέφρασε πολλές επιφυλάξεις στο Μπεζ Βιβλίο της για την ανάκαμψη της αμερικανικής οικονομίας, ήλθε χθες η «βουτιά» του ρυθμού αύξησης του ΑΕΠ στο 2,4%, έναντι αναθεωρημένων στοιχείων που έδειξαν αύξηση 3,7% το α’ τρίμηνο.
Αν, παρά τις προσδοκίες των κεντρικών τραπεζών, η επιβράδυνση στις ΗΠΑ συνεχισθεί τα επόμενα τρίμηνα, την ώρα μάλιστα που το ΔΝΤ προβλέπει ότι οι αμερικανικές τράπεζες θα χρειασθούν νέες κεφαλαιακές ενισχύσεις, οι φόβοι νέας βίαιης πτώσης των αγορών θα επανέλθουν, όπως και οι ανησυχίες για ύφεση «διπλού πυθμένα». Σε αυτή την περίπτωση, οι κεντρικές τράπεζες θα υποχρεωθούν να μπουν σε αχαρτογράφητες περιοχές της νομισματικής πολιτικής, με νέες μαζικές ενέσεις ρευστότητας, δηλαδή στο λεγόμενο δεύτερο γύρο «ποσοτικής χαλάρωσης», αλλά οι αμφιβολίες για την πιθανότητα επιτυχίας αυτής της παρέμβασης γίνονται όλο και ισχυρότερες…
Πηγή

«Ύποπτος διαφυγής» ο αντ’ αυτού του Κ. Καραμανλή!


Του ΑΛΕΚΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ

Η Τετάρτη, 21 Ιούλη το 2010, θα μείνει στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας ως η ημέρα που απαγορεύθηκε η έξοδος από τη χώρα στο μέχρι πρότινος «βοηθό κυβερνήτη» της, Αγγέλου Γιάννη, διευθυντή του πρωθυπουργικού γραφείου του Κ. Καραμανλή. Έξι χρόνια μετά το 2004, η από κοινού απόφαση της ανακρίτριας και του εισαγγελέα που ερευνούν την υπόθεση Βατοπεδίου, για καταβολή 400.000 ευρώ ως εγγύηση από το θεωρούμενο πλέον ως ύποπτο δραπέτευσης στο εξωτερικό, Γ. Αγγέλου, ακουμπά πλέον τον ίδιο τον τέως πρωθυπουργό.
Τη θέση του εξαφανισμένου πλέον «διαπλεκόμενου αρχιερέα», Κ. Σημίτη, φαίνεται να καταλαμβάνει ο διά των σκανδάλων των δομημένων ομολόγων, των κουμπάρων, του Παυλίδη και του Βατοπεδίου αποκαθηλωθείς «σιωπηλός ηγούμενος της ρεμούλας», Κ. Καραμανλής.

Η ενεργοποίηση της Δικαιοσύνης δεν οδηγεί φυσικά «στο ξεκαθάρισμα των σοβαρών σκανδάλων που δηλητηρίασαν την πολιτική ζωή της χώρας» όπως ισχυρίζονται Tα Nέα σε κύριο άρθρο τους στις 22 Ιούλη. Εξάλλου κάθε φορά που ξεσπά κάποιο σκάνδαλο, οι εκάστοτε κυβερνώντες μας διαβεβαιώνουν ότι στο βαθμό που «το κράτος δικαίου» εκσυγχρονίζεται κι ενδυναμώνεται, η διαφθορά θα αντιμετωπιστεί. Ό,τι όμως παρουσιάζεται ως σκάνδαλο, ως έγκλημα καθοσιώσεως, ως εκτροπή από την κανονικότητα, είναι προβλεφθέν και κατάλληλα οργανωμένο παράπλευρο τμήμα της εσωτερικής λειτουργίας του καπιταλισμού, απόρροια του αιώνιου νόμου του, του ανταγωνισμού. Η σταθερότητα και η ευκολία με την οποία το βρόμικο χρήμα διακινείται και προστατεύεται παγκοσμίως και στην Ελλάδα, οφείλεται σε ένα καλά οργανωμένο πλέγμα και δομημένο, από την ίδια την αστική τάξη, δίκτυο διακίνησης, φύλαξης και ξεπλύματος. Πλέγμα που περιλαμβάνει τη σύνθετη δομή των χωρών «φορολογικών παραδείσων», τους νόμους περί απορρήτου, τις τράπεζες χωρίς φυσική υπόσταση (τράπεζες κελύφη ή shell banks), τις εικονικές επιχειρήσεις (dummy corporations, που δεν τους ακουμπούν νόμοι περί δανεισμού και ακίνητης περιουσίας), τις ανώνυμες επενδύσεις, τη χρηματιστηριακή χειραγώγηση μετοχών, τις ψευδείς τιμολογήσεις εμπορικών συναλλαγών, το ανεπίσημα - επίσημα λαθρεμπόριο όπλων και πετρελαίου κ.ά. Καθώς μάλιστα το κράτος αλλάζει και εκσυγχρονίζεται, εκσυγχρονίζονται, όπως επιδιώκεται με αφορμή την κρίση, και οι αντίστοιχοι μηχανισμοί. Επομένως μόνο ως προκλητικός εμπαιγμός του λαού ηχούν οι διαχρονικές κορόνες των πολιτικών ελίτ, των Παπανδρέου και Σαμαρά σήμερα, των Καραμανλή, Παπανδρέου τότε, περί πάταξης της διαφθοράς. Πατάσσουν μόνο όσους αδηφάγα «ξεπερνούν τα όρια».

Σήμερα όμως ειδικότερα και σε σχέση με τις απρόσμενες εξελίξεις, εναλλαγές και επεισόδια που κρύβει η, από τις σοβαρότερες των αιώνων του καπιταλισμού, κρίση, υπάρχει βαθύτερη και αμεσότερη ανάγκη εξαγνισμού της ίδιας της ΝΔ, ικανοποίησης της λαϊκής απαίτησης «να πληρώσουν οι κλέφτες», εμφάνισης στοιχείων αστικής ευνομίας. Αυτούς τους στόχους επιχειρούν να καλύψουν οι τελευταίες ενέργειες της δικαιοσύνης τους.

Δίχως να διαφεύγει πως αν το 1981 η ΝΔ ηττήθηκε –όπως ηττήθηκε– εκλογικά με βάση την οικονομική της πολιτική, τη στάση της απέναντι στο ΝΑΤΟ, τους Αμερικάνους, την Κύπρο και την ΕΟΚ, από το 88 ως σήμερα, στη χώρα μας ανεξαρτήτως διακυβέρνησης ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, τα σκάνδαλα και η σκανδαλολογία είναι που επιχειρείται να καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις. Το 1988-’89, η κυβέρνηση του Α. Παπανδρέου κατακρημνίζεται δια του σκανδάλου Κοσκωτά. Το 1992-’93, τα σκάνδαλα της ΑΓΕΤ και του ΟΤΕ κατακρημνίζουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Το 2003-’04, με όπλο τη σκανδαλολογία ο Καραμανλής κερδίζει τις εκλογές. Το 2009, τα σκάνδαλα των δομημένων ομολόγων, των κουμπάρων, του Βατοπεδίου και του Παυλίδη επέφεραν ανεπανόρθωτη ζημιά στην κυβέρνηση της ΝΔ.

Στην πρώτη δεκαπενταετία (1974 -1988) της μεταπολιτευτικής περιόδου υπήρχαν πραγματικές διαφορές στα προγράμματα των συστημικών κομμάτων, τα οποία αντανακλούσαν κοινωνικούς ανταγωνισμούς. Αντίθετα, από το ’85-’88 και μετά, η «επιχείρηση» συντηρητικής ανασυγκρότησης του ελληνικού καπιταλισμού, σε συνδυασμό με την ήττα του εργατικού κινήματος, την πλήρη αστικοποίηση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και την εξασθένιση του μεταπολιτευτικού κοινωνικού ριζοσπαστισμού, εξαλείφει κάθε προγραμματική διαφορά ανάμεσα στους δυο βασικούς πυλώνες του συστήματος κυβερνητικής εναλλαγής και αναδεικνύει τα σκάνδαλα και τη σκανδαλολογία σε βασικό όπλο του κομματικού ανταγωνισμού για την εξουσία. Το αποτέλεσμα είναι μια ποιοτικά συντηρητικότερη μετατόπιση της πολιτικής.

Τεστ αντοχής της κοινής ... λογικής

Του Δημήτρη Καζάκη*


Χαράς ευαγγέλια για την Ελλάδα και την Ε. Ε. Τα «τεστ αντοχής» βγήκαν θετικά για όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές και ελληνικές τράπεζες. Για όλες εκτός από 7, μία ελληνική, μία γερμανική και πέντε ισπανικές. Όμως ακόμη κι αυτές οι 7 τράπεζες που απέτυχαν στα «τεστ» δεν χρειάζονται παρά μια κεφαλαιακή ενίσχυση για να αποτραπούν τα χειρότερα. Επομένως δεν πρέπει πια να ανησυχούμε για τίποτε. Αφού οι τράπεζες είναι υγιέστατες, όλα τα άλλα είναι ασήμαντες λεπτομέρειες.

Τι σημασία έχει αν η πραγματική οικονομία βυθίζεται όλο και περισσότερο σε μια μακροχρόνια ύφεση; Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη την ευρωζώνη, η οποία έχει μετατραπεί - σύμφωνα ακόμη και με το ΔΝΤ- στο επίκεντρο της παγκόσμιας κρίσης.

Τι σημασία έχει αν η ήδη εκτεταμένη μαζική ανεργία εκτινάσσεται σε ακόμη πιο πρωτοφανή επίπεδα;

Τι σημασία έχει αν οι μισθοί, τα εισοδήματα και οι συντάξεις εξανεμίζονται μια δια παντός;

Τι σημασία έχει αν οι συνθήκες εργασίας και οι όροι απασχόλησης επιστρέφουν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα;

Τι σημασία έχει αν ακόμη και η ίδια η παραδοσιακή κοινοβουλευτική δημοκρατία αντικαθίσταται από την υπερκρατική απολυταρχία των τραπεζών και των οργάνων τους στην Ε. Ε. και το ΔΝΤ;

Τι σημασία έχουν όλα αυτά, όταν οι τράπεζες είναι υγιείς; Αυτά τουλάχιστον ισχυρίζονται όσοιπληρώνονται για να κρατούν τον απλό κόσμο στο απόλυτο σκοτάδι. Από κοντά και η κυβέρνηση βγήκε να πανηγυρίσει ότι πετυχαίνει τους στόχους της ως προς το δημοσιονομικό έλλειμμα. Λες και το βασικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας είναι το κρατικό έλλειμμα. Εφτασε μάλιστα ο υπουργός Οικονομικών να ισχυριστεί ότι η πρόβλεψη της «τρόικας» για 4% πτώση του ΑΕΠ της Ελλάδας στο τέλος του 2010, παραήταν απαισιόδοξη! Αν ο κ. υπουργός δεν μας είχε αποδείξει επανειλημμένα το πόσο άσχετος, κυνικός και ανάλγητος είναι, θα λέγαμε πως διαθέτει μια ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ. Μια και οι δηλώσεις του, εδώ και πολύ καιρό, μόνο ως αστειότητες μπορούν να εκληφθούν.

Βέβαια, αν πάρουμε στα σοβαρά τα λεγόμενα των επισήμων σε Ε. Ε. και Ελλάδα, τότε θα έπρεπε να μας απαντήσουν σε μερικά πολύ απλά ερωτήματα.

Αν ήθελαν να διαπιστώσουν πραγματικά την υγεία του ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος, γιατί δεν έκοψαν - έστω και για ένα μικρό χρονικό διάστημα - την εξωτερική στήριξη και χρηματοδότηση των τραπεζών από τα κράτη και την Κεντρική Τράπεζα, ώστε να δούμε ποιες και πόσο αντέχουν στις πραγματικές συνθήκες της αγοράς; Αυτό δεν θα ήταν κάτι πολύ πιο απλό από τα «τεστ αντοχής» και πολύ πιο σίγουρο ως προς τα αποτελέσματα του; Γιατί δεν το έκαναν; Διότι ήξεραν πολύ καλά ποιο θα ήταν το ολέθριο αποτέλεσμα.

Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι τα «τεστ αντοχής» ήταν αντικειμενικά κι είχαν κάθε καλή πρόθεση να εξετάσουν την αληθινή κατάσταση των τραπεζών, τότε πώς γίνεται να βγάζουν θετικές εκείνες τις τράπεζες που η ρευστότητα τους συνεχίζει να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την κεντρική τράπεζα; Πώς γίνεται να είναι υγιείς οι τράπεζες εκείνες που τοι προηγούμενους μήνες έχουν εισπράξει εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ με τη μορφή ενισχύσεων και εγγυήσεων από τα κράτη;

Κι αν υποθέσουμε πώς χάρη στη στήριξη από τα κράτη, δηλαδή τους φορολογούμενους, αλλά και την κεντρική τράπεζα, οι τράπεζες αποκατέστησαν την υγεία τους-σύμφωνα πάντα μετά «τεστ αντοχής»-, τότε δεν ήρθε η ώρα να επιστρέψουν τις πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις; Αν π .χ., οι ελληνικές τράπεζες αποδείχτηκαν υγιείς, τότε δεν ήρθε η ώρα να επιστρέψουν τα 28 δισ. ευρώ που άντλησαν από τον κρατικό κορβανά; Δεν ήρθε η ώρα να σταματήσουν οι ενέσεις ρευστότητας από την ΕΚΤ που μεταφράζονται σε εξωτερικό χρέος για τις τράπεζες, αλλά και για τη χώρα ευρύτερα; Γιατί δεν το κάνουν; Μήπως γιατί δεν μπορούν; Τότε πώς γίνεται να ισχυρίζονται ότι είναι υγιής ένας οργανισμός που η επιβίωση του εξαρτάται από τη διασωλήνωση του με μηχανισμού τεχνητής υποστήριξης;

Αν, τέλος, για να είναι υγιείς οι ιδιωτικές τράπεζες χρειάζονται διαρκώς την κρατική ενίσχυση και τις ενέσεις ρευστότητας από την Κεντρική Τράπεζα, τότε γιατί να παραμείνουν ιδιωτικές; Γιατί να μην εθνικοποϊηθούν ώστε να γλιτώσει η οικονομία και τα νοικοκυριά από τη σαράφικη και τοκογλυφική πολιτική των τραπεζών;

«Βαριά αρρώστια»


Το πιο σημαντικό ίσως ερώτημα είναι τι σόι υγεία μπορούν να έχουν οι τράπεζες σ' ένα περιβάλλον μιας οικονομίας που νοσεί βαθύτατα;

Μπορούν να υπάρξουν υγιείς τράπεζες σε συνθήκες ακόμη μεγαλύτερης λιτότητας, ακόμη πιο δραστικών περικοπών και μεγαλύτερης υποτίμησης της οικονομίας και της εργασίας; Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί μόνο όταν οι τράπεζες εξαρτούν τα κέρδη τους από τη δυσπραγία της οικονομίας, της εργασίας και της κοινωνίας.

Εδώ και χρόνια η κερδοφορία των μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από το πόσο εκτεταμένη είναι η ανέχεια της οικονομίας και των νοικοκυριών. Οσο μεγαλύτερη αδυναμία χαρακτηρίζει την πραγματική οικονομία και τα εισοδήματα που παράγει, τόσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη προσφυγής στον δανεισμό, τόσο μεγαλύτερη είναι η εξάρτηση από τις τράπεζες. Οσο πιο πολύ η οικονομία και τα νοικοκυριά εξαρτώνται από τις τράπεζες, τόσο περισσότερο οι ίδιες οι τράπεζες ανοίγονται στις διεθνείς αγορές χρήματος και κεφαλαίου για να κερδοσκοπήσουν με νομίσματα, ομόλογα, παράγωγα κ. ο. κ. Αυτή η λειτουργία αποτέλεσε τη βασική κινητήρια δύναμη επέκτασης των παγκόσμιων αγορών τις τελευταίες δυο δεκαετίες. Ετσι οδηγηθήκαμε στη σημερινή υπερτροφική ανάπτυξη των τραπεζών, που απειλούν να κατασπαράξουν ακόμη και τα μεγαλύτερα κράτη.

Καταντήσαμε η υγεία των τραπεζών να προϋποθέτει την ασθένεια της οικονομίας και των νοικοκυριών. Ιδίως σε συνθήκες, όπως οι σημερινές, όπου οι τράπεζες έχουν μετατραπεί σε βασικό φορέα μετάδοσης και βαθέματος της παγκόσμιας κρίσης. Η αποκατάσταση της υγείας των τραπεζών, των αγορών κεφαλαίου και χρήματος γενικότερα, απαιτεί τη ραγδαία επιδείνωση της πραγματικής οικονομίας, την επέκταση της ανέχειας των νοικοκυριών, τη συντριβή του «εργατικού κόστους», τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής και φυσικά την επιβολή ενός αδυσώπητου καθεστώτος «ανοιχτών συνόρων» υπέρ της πιο αδίστακτης διεθνούς κερδοσκοπίας. Γι' αυτό και οι επίσημοι της Ε. Ε. δεν δείχνουν ούτε ίχνος ντροπής όταν ανακοινώνουν τα δήθεν θετικά αποτελέσματα των 91 «τεστ αντοχής», τη στιγμή που όλα σπρώχνουν προς μια ραγδαία επιδείνωση των προοπτικών της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας οικονομίας.

Όμως έχουν κι άλλους πολύ πιο σοβαρούς λόγους για να μη δείχνουν ίχνος ντροπής. Τα «τεστ αντοχής» των τραπεζών συνιστούν μια οργανωμένη φαρσοκωμωδία με πολλούς αποδέκτες. Σχεδιάστηκαν ευθύς εξαρχής για να βγάλουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Πρώτα- πρώτα γιατί οι 91 τράπεζες αποτιμήθηκαν με εντελώς αυθαίρετο τρόπο. Η κρατική ενίσχυση, αλλά και οι ενέσεις ρευστότητας από την ΕΚΤ αντιμετωπίστηκαν όχι ως εξωτερική στήριξη, αλλά ως οργανικό στοιχείο της κεφαλαιακής κατάστασης των τραπεζών.

Τοξικό χρήμα


Τα χαρτοφυλάκια των τραπεζών αποτιμήθηκαν με βάση την ονομαστική τους αξία και όχι με βάση την τρέχουσα αξία τους στην αγορά. Έτσι εξαφανίοτηκαν τα «τοξικά» χαρτιά από το ενεργητικό των τραπεζών, που εκτιμήσεις της ίδιας της Κομισιόν τα ανεβάζουν λίγο πάνω από το 5Ο% του ενεργητικού των πιο μεγάλων τραπεζών. Επιπλέον θεωρήθηκε αυθαίρετα ότι τα ομόλογα (εταιρικά και κρατικά) που διαθέτουν οι τράπεζες είναι άμεσα ρευστοποιήσιμα στις αγορές και μάλιστα στις ονομαστικές τους τιμές. Και φυσικά ούτε καν λήφθηκε υπόψη ότι οι περισσότερες από τις 91 τράπεζες που υποβλήθηκαν σε «τεστ αντοχής» χρησιμοποιούν τα ομόλογα που διαθέτουν, ιδίως τα κρατικά, για να αντλήσουν ρευστότητα από την ΕΚΤ.

Τα στοιχεία που κλήθηκαν να παραδώσουν οι ίδιες οι τράπεζες δεν έγινε καμιά προσπάθεια να ελεγχθεί η αξιοπιστία τους. Αρκεί να πούμε ότι ζητήθηκε από τις τράπεζες να δημοσιοποιήσουν ακριβή στοιχεία για την έκθεση τους σε κρατικά ομόλογα .Όλες οι τράπεζες συμμορφώθηκαν, εκτός από 6 γερμανικές . Οι ρυθμιστικές αρχές της Γερμανίας κάλυψαν τις τράπεζες λέγοντας ότι δεν είχαν καμιά νομική υποχρέωση να δημοσιοποιούν πληροφορίες. Άλλωστε κανένας δεν αμφισβήτησε την αρχή του τραπεζικού απορρήτου, η οποία επιτρέπει στις τράπεζες νόμιμα να μαγειρεύουν ή να αποσιωπούν κρίσιμα στοιχεία τους.

Τέλος η αποτίμηση των τραπεζών δεν ζήτησε ούτε πήρε υπόψη της την ταμειακή επάρκεια των τραπεζών, δηλαδή το διαθέσιμο ρευστό στα ταμεία τους. Έτσι στην κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών αποτυπώθηκε και μια σειρά στοιχείων του ενεργητικού τους που αυθαίρετα θεωρήθηκαν ως άμεσα ρευστοποιήσιμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η «Financial times Deutschland» (25.7) σχολίαζε, με βάση το παράδειγμα της Deutsche Bank, ότι η κεφαλαιακή της επάρκεια εκτιμήθηκε ως 11,2%στο ενεργητικό της που αποτιμήθηκε σε 1,67 τρισ.ευρώ. Ωστόσο, η τράπεζα δεν είχε πρωτογενές κεφάλαιο ύψους 187 δισ. € στον ισολογισμό (ο.112 φορές 1670), όπως θα ανέμενε κανείς, αλλά μόνο € 32,8 δισ. και επομένως πραγματική κεφαλαιακή επάρκεια της τάξης του 1,9%.

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι, αν για κάποιο λόγο η τράπεζα πάθει στραπάτσο, απαξιωθεί πάνω από το 2% του ενεργητικού της - κάτι απολύτως αναμενόμενο αν μια χώρα σαν την Ελλάδα ή την Πορτογαλία ή την Ισπανία κ.ο.κ. «κουρέψουν» την αξία των ομολόγων τους κατά 3Ο%-, η τράπεζα δεν θα μπορεί να ανταποκριθεί και θα κινδυνέψει με χρεοκοπία.

Η συγκεκριμένη εφημερίδα υπενθυμίζει ότι δεν μπορεί ένα τραπεζικό σύστημα που αύξησε το ενεργητικό του κατά 18 τρισ. ευρώ από το 1999, ενώ το ΑΕΠ της ευρωζώνης αυξήθηκε την ίδια περίοδο μόλις κατά 2,7 τρισ. ευρώ, να εμφανίζεται ότι διαθέτει κεφαλαιακή επάρκεια. Με αυτόν τον τρόπο υπερτιμήθηκε πλασματικά η πραγματική κατάσταση και κυρίως η κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών.

Αστεία σενάρια


Όμως το μαγείρεμα των «τεστ αντοχής» δεν έμεινε μόνο εκεί. Τα σενάρια πάνω στα οποία κλήθηκαν να δοκιμαστούν οι 91 τράπεζες ήταν τουλάχιστον αστεία. Το χειρότερο σενάριο προέβλεπε εξελίξεις πολύ καλύτερες από αυτές που είχαμε στην οικονομία και τις αγορές μέχρι τώρα. Κι όχι μόνο αυτό. Δεν συμπεριλήφθηκε κανένα από τα ενδεχόμενα που συζητά ολόκληρη η παγκόσμια οικονομία σήμερα. Για παράδειγμα, μια σημαντική πτώση του ευρώ, ίσως κοντά στο 1.1 με το δολάριο,  ή μια ενδεχόμενη πτώχευση κάποιας από τις χώρες του Νότου. Ούτε καν το ενδεχόμενο, που αναφέρει η ίδια η ΕΚΤ στο Μηνιαίο Δελτίο της για τον μήνα Ιούνιο, δηλαδή μιας πιθανής κατάρρευσης δυο ή περισσοτέρων μεγάλων χρηματοπιστωτικών οργανισμών, όπως παραλίγο να γίνει στις 7 Μαΐου. Δεν συμπεριελήφθη ούτε το σενάριο που αρχικά είχε ανακοινωθεί και προέβλεπε ένα πιθανό «κούρεμα» των κρατικών ομολόγων της Ελλάδας κατά 16-18%

Όλα αυτά έκαναν τους οικονομικούς αναλυτές, τουλάχιστον όσους δεν πληρώνονται για να συσκοτίζουν τα πράγματα, να υποδεχτούν τα «τεστ αντοχής» με ειρωνικά ή και καυστικά σχόλια. «Η αξιοπιστία των τεστ μπορεί να αμφισβητηθεί τουλάχιστον κατά τέσσερεις τρόπους.
Πρώτον, απέτυχαν να συμπεριλάβουν ένα σενάριο που να περιλαμβάνει μια χρεοκοπία κρατικού χρέους.
Δεύτερον, τα πάγια που δοκιμάστηκαν αφορούσαν μόνο διαπραγματεύσιμα κρατικά ομόλογα και όχι εκείνα που κρατούν οι τράπεζες μέχρι την ωρίμανση τους.
Τρίτον, το κατώφλι για να περάσει μια τράπεζα το τεστ τέθηκε πολύ χαμηλά, σε ένα ελάχιστο 6% ποσοστό του κεφαλαίου στο ενεργητικό.
Τέταρτον, τα τεστ μέτρησαν την ποιότητα του ενεργητικού των τραπεζών, αλλά όχι τη ρευστότητα.

Πολλές από τις τράπεζες που πέρασαν, σαν αυτές της Ελλάδας, βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στην ΕΚΤ για ρευστότητα, παρατήρησε ο Ζακ Γουίτον της Moody's Economy. Ενώ ο Καρλ Γουάινμπεργκ της High Frequency Economics παρατήρησε με τη σειρά του: «Το ερώτημα που οι διαπραγματευτές και οι επενδυτές ήθελαν να απαντηθεί από τα τεστ των τραπεζών ήταν τούτο: Αν η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία ή η Ιρλανδία κάνουν παύση πληρωμών στα ομολογά τους - ή αν οι τιμές αυτών των ομολόγων μειωθούν κατά 2Ο% ή και περισσότερο μέσα από ένα σενάριο αναδιάρθρωσης -, διαθέτουν οι ευρωπαϊκές τράπεζες επαρκές κεφάλαιο για να αντέξουν το σοκ; Η Ε. Ε., η ΕΚΤ και η CEBR δεν απάντησαν σ' αυτό το ερώτημα με οιονδήποτε τρόπο, μορφή ή σχήμα» («Wall Street Journal», 26.7).

Ενώ ο Βόλφγκανγκ Μίνχαου των «Financial Times» (25.7) σχολίασε σαρκαστικά: «Αν προσπαθούσατε να δοκιμάσετε την ασφάλεια των αυτοκινήτων ή των παιδικών παιχνιδιών χρησιμοποιώντας τις ίδιες μεθόδους που η Ευρωπαϊκή'Ενωση εφάρμοσε στις δοκιμές αντοχής των τραπεζών, θα καταλήγατε στη φυλακή».

Αγυρτεία και απάτη

Γιατί όμως όλα αυτά; Ποιον νομίζουν ότι θα κοροϊδέψουν με αυτήν τη φαρσοκωμωδία των «τεστ αντοχής»; Τις αγορές; Τον κόσμο; Τους ίδιους τους εαυτούς τους; Φοβάμαι ότι ισχύουν όλα αυτά μαζί. Είναι σίγουρο ότι τα τεστ αυτά προορίζονταν να καθησυχάσουν τους καταθέτες των τραπεζών, σε μια εποχή όπου οι αποταμιεύσεις κυριολεκτικώς λεηλατούνται ή τουλάχιστον γίνονται φύ΄΄ο και φτερό από τις τράπεζες. Οπως είναι σίγουρο ότι απευθύνονται και στην αγορά με την ευρεία έννοια. Η κυρίαρχη λογική θέλει τα προβλήματα της οικονομίας να συνθέτουν ένα πολύπλοκο παζλ ψυχολογίας και προσδοκιών της αγοράς. Έτσι ο βασικός σκοπός της οικονομικής πολιτικής είναι να δημιουργήσει συνθήκες «καλής ψυχολογίας» στις αγορές.

Δεν υπάρχει καμιά αντικειμενική βάση των φαινομένων της κρίσης. Όλα ανάγονται στον τρόπο που αντιλαμβάνεται  τα πράγματα μια απρόσωπη και απόκοσμη αγορά, την οποία οι οικονομίες και οι κυβερνήσεις οφείλουν μόνο να εξευμενίσουν και να πειθαρχήσουν σ' αυτήν. Με τον ίδιο τρόπο που κάποτε οι ιεραπόστολοι ζητούσαν απ' τους ιθαγενείς να υποταχτούν στη μία και μόνη ορθή πίστη. Ετσι έχει καταντήσει σήμερα και η κυρίαρχη οικονομική λογική. Δεν νοιάζεται να εξηγήσει ή να αναλύσει τα πραγματικά φαινόμενα, αλλά να εξευμενίσει την αγορά ακόμη και με ψέματα, ακόμη και με εικονικά «τεστ αντοχής». Η οικονομία της αγοράς στο ανώτερο επίπεδό της σήμερα μέσα στο πλαίσιο της Ε. Ε. έχει εξελιχθεί σ' ένα σύστημα ανοιχτής αγυρτείας και απάτης.

Όμως αυτή η λογική δεν έχει μόνο κοντά ποδάρια, αλλά οδηγεί αναπόφευκτα σε νέα ακόμη πιο ισχυρά κραχ, πολύ πιο εκτεταμένα και καταστροφικά από αυτό που συνέβη το φθινόπωρο του 2008 και το οποίο δικαιολογημένα οι οικονομικοί αναλυτές συγκρίνανε, ως προς το μέγεθος και τις συνέπειες του, με το κραχ του 1929. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο'Αντριου Χαλντέιν, επικεφαλής αναλυτής της Τραπέζης της Αγγλίας ,σε μια ομιλία του στις 14 Ιουλίου αμφισβήτησε την όποια θετική συμβολή του τραπεζικού τομέα στην οικονομική ανάπτυξη και διατύπωσε την εκτίμηση ότι «η χρηματοπιστωτική κρίση των τελευταίων τριών ετών υπήρξε, από κάθε άποψη, εξαιρετικά δαπανηρή. Όπως και στις προηγούμενες χρηματοπιστωτικές κρίσεις, το χρέος του δημόσιου τομέα πρόκειται να διπλασιαστεί ως ποσοστό του εθνικού εισοδήματος σε μια σειρά από χώρες. Και εκτιμήσεις σχετικά με τη χαμένη παραγωγή, τώρα και στο μέλλον, τοποθετούν το καθαρό αξιακό κόστος της κρίσης κάπου ανάμεσα σε μία φορά έως πέντε φορές το ετήσιο παγκόσμιο ΑΕΠ. Σε κάθε περίπτωση, οι ουλές από την τρέχουσα κρίση φαίνεται πιθανό να είναι αισθητές για μια ολόκληρη γενιά».

Η πολιτική στήριξης των υπερτροφικών τραπεζών σήμερα οδηγεί αναγκαστικά σε επιδείνωση της παγκόσμιας κρίσης, σε ακύρωση κάθε προσπάθειας ανάκαμψης - έστω και προσωρινής- από την παγκόσμια ύφεση, ακόμη και μέσα στο πλαίσιο της κυρίαρχης πολιτικής. Αποτελεί την εγγύηση ότι το κύριο καταστροφικό δυναμικό της παγκόσμιας κρίσης δεν έχει ακόμη εκδηλωθεί στις χώρες και τους λαούς διεθνώς. Κάτι που ισχύει ιδιαίτερα για την Ε.Ε., η οποία, χάρη στο ευρώ και στο πιο υπερτροφικό τραπεζικό σύστημα παγκοσμίως, έχει βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα της παγκόσμιας κρίσης με απρόβλεπτες συνέπειες όχι μόνο.

*Ο Δ. Καζάκης είναι οικονομολόγος αναλυτής και το κείμενο του δημοσιεύτηκε στο "Ποντίκι"