Tου Παντελη Μπουκαλα
Φυσικά και υπάρχει, σε όλους τους λαούς, ένας πατριωτισμός αυθόρμητος, άδολος, ανιδιοτελής, που δεν χρειάζεται κηρύγματα στραταρχών ή ιεραρχών για να εκδηλωθεί και επιπλέον ούτε αυτοθαυμάζεται ούτε διαλαλεί τις αρετές του για να αποσπάσει εγκώμια και τόκους κάθε είδους. Αλλά, επίσης φυσικά, υπάρχει πάντοτε δίπλα του και ο αδερφός του, δίδυμος πλην νόθος, που ψεύδεται και καιροφυλακτεί, για να εκμεταλλευτεί και να μετατρέψει σε ισχύ και χρήμα τόσο την αυθεντική φιλοπατρία των αγαθών (ή ηλιθίων, όπως αποκαλούνται σε ευθύτερη γλώσσα) όσο και την ηρωικογλυκερή ρητορική του δικού του κίβδηλου αυτοθυσιαστικού πνεύματος. Σε τούτα τα μέρη, όπου πάντως, σε χρόνους παλαιούς, αναπτύχθηκε από φιλοσόφους και ποιητές η ωραία πίστη ότι πατρίδα του ανθρώπου είναι ο κόσμος, το πιο συνηθισμένο είναι να βλέπουμε τον ειλικρινή πατριωτισμό να στραγγαλίζεται αργά ή γρήγορα από τον νόθο και υστερόβουλο, ο οποίος και θριαμβεύει. Στο τέλος, και σχεδόν νομοτελειακά, επικρατούν και μοιράζονται τις δάφνες (και τους θώκους) οι απόντες, οι καιροσκοπήσαντες, όπως και να τους πούμε, μηδίσαντες, Κουίσλιγκ, μαυραγορίτες κ. ο. κ. Ποτέ δεν έλειψαν όλοι ετούτοι, ούτε καν στις κορυφαίες στιγμές όπου υποτίθεται ότι η ενότητα δεν επέτρεπε εξαιρέσεις. Το 1940 δεν είναι μακριά. Τα τύμπανα της πανεθνικής ενότητας και της γενικής συστράτευσης τα ακούμε και τώρα, από πολιτικούς αρχηγούς, μεγαλοδημοσιογράφους που φέρονται σαν κάτι παραπάνω και από πολιτικοί αρχηγοί, τραπεζίτες που κερδοσκόπησαν συμφώνως τω νόμω, αφού ο μόνος νόμος είναι ο νόμος της αγοράς (κι όχι βέβαια «ο νόμος του εργάτη», «του αγρότη» και λοιπά παραμυθητικά ή παραμυθένια), ιερωμένους που δέονται υπέρ των πενήτων γονατισμένοι οι ίδιοι από το βάρος των τιμαλφών που φέρουν... «Δώστε και σώστε», αυτό είναι είναι το μήνυμα, η εντολή μάλλον, όχι και τόσο καινοφανής είναι η αλήθεια, αφού με το χούι που έχουν οι κυβερνήσεις να παραδίδουν η μια στην άλλη «καμένη γη», οι υπέρ εθνικής σωτηρίας εκκλήσεις ακούγονται ανελλιπώς, απλώς ανεβοκατεβαίνει ο μελοδραματικός τόνος.
Αν όντως «βουλιάζουμε», όπως διατείνονται όσοι επιμένουν ότι γνωρίζουν κάτι περισσότερο από τον «χοντρολαό», εντάξει, να συστρατευτούμε, μονίμως φανταράκια υπό τας διαταγάς των μονίμως στρατηγούντων. Αλλά αν βούλιαξε το καράβι, το βούλιαξαν όλοι μαζί; Η ισότητα στην ευθύνη της πληρωμής δεν προϋποθέτει την ισότητα στην ευθύνη της καταστροφής; Δηλαδή, σε γλώσσα ευθύτερη, πάλι πρόσχημα και ευκαιρία θα καταντήσει η «ανάγκη πατριωτισμού», οικονομικού εν προκειμένω, όπως τον ζωγραφίζουν όσοι στο προαναφερθέν καράβι υπήρξαν καπεταναίοι και όχι ταπεινοί κωπηλάτες και τώρα, αφού τα ’καναν θάλασσα, νίπτουν τας χείρας τους στην ίδια αυτή θάλασσα; Πάλι οι ήδη σαπρόπλουτοι θα σταθούν στο ταμείο του πατριωτισμού για να ανταμειφθούν που τάχα εκπληρώνουν το χρέος τους, δι’ αντιπροσώπων βέβαια, ως συνήθως; Είναι σαν ν’ ακούς κηρύγματα υπέρ του πνευματικού βίου από φανατικούς σαρκόφρονες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου