«Μαύρη μέρα για τη χώρα», «ντροπιασμένη Ιρλανδία», «θλίψη στους δρόμους του Δουβλίνου», «δείτε που φτάσατε τη χώρα αυτή». Είτε στη Γκάρντιαν και την Irish Times, είτε στα ιρλανδικά δελτία ειδήσεων που κάνουν το γύρο του κόσμου, η έλευση του ΔΝΤ στο Δουβλίνο αποτυπώνεται με αρκετές δόσεις κατάθλιψης. Εθνικής κατάθλιψης.
Υποθέτουμε ότι οι εικόνες κατάθλιψης προκαλούν κατάθλιψη, όπως κατ’ αναλογία προκαλεί χασμουρητό η εικόνα ενός που χασμουριέται. Αλλά δεν ξέρουμε αν πρέπει να σκάσει κανείς στα γέλια ή να εξοργιστεί με την υπερπαραγωγή χάρτινης και ηλεκτρονικής μελαγχολίας, όταν όλοι οι απέξω (και σίγουρα πάρα πολλοί Ιρλανδοί) γνωρίζουμε καλά ότι καμία χώρα δεν πέθανε και κανένα εθνικό πένθος δεν δικαιολογείται: ηιρλανδική κυβέρνηση προσφεύγει στο ΔΝΤ, όχι γιατί κάποιος αποδήμησε στον άλλο κόσμο, αλλά για να πληρώσει η ιρλανδική κοινωνία τις τράπεζες.
Είναι στοιχειώδες, και δη για τους αριστερούς, να ψάξουν αυτές τις μέρες τα ιρλανδικά ΜΜΕ, κανάλια και εφημερίδες, για να δουν με ποιες τεχνικές η τοπική CIVITAS (η εταιρεία προπαγάνδας του ΔΝΤ) επιδιώκει την εξουδετέρωση της κοινωνικής οργής απέναντι στις εξελίξεις των τελευταίων ημερών. Υπάρχει πάντως μία «τεχνική» που είναι ήδη ευδιάκριτη διά γυμνού οφθαλμού, ακόμα και για τους μη εξειδικευμένους γνώστες: ο εθνικισμός. Το πρόβλημα για τηνΙρλανδία –προσπαθούν να πείσουν τους Ιρλανδούς- είναι η διαφαινόμενη «απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας». Πρόβλημα που, εύλογα –συμπληρώνουν-, προκαλεί εθνική ντροπή.
Ο εθνικισμός, λοιπόν. Όχι ο εθνικισμός των ιρλανδών Λιακόπουλων. Αλλά ο εθνικισμός των κυρίαρχων, που και εκεί, όπως και εδώ, μιλάνε για «εθνική προσπάθεια», «εθνικό χρέος», «εθνικό συμφέρον». Και εξ αντανακλάσεως, ο εθνικισμός των κυριαρχούμενων (και όσων μιλάνε στο όνομά τους), που βαφτίζουν το κρέας ψάρι, αποκαλώντας την πλήρη υπαγωγή της κυβέρνησης στο δίκιο των τραπεζιτών, «εθνική –δηλαδήκαθολική- καταστροφή». Σε τελική ανάλυση, ο εθνικισμός ως ιδεολογία του (εθνικού) κράτους και της συνέχειάς του.
Σαν από συνήθεια για κάποιους, σαν από μαζοχισμό για κάποιους άλλους, το «έθνος» επιστρατεύεται εκ νέου ως το δοκιμασμένο κέλυφος που προστατεύει τα εκάστοτε πολιτικά προτάγματα από τη σύγκρουση με τα αντίπαλά τους. Μπροστά στο φαντασιακό συμφέρον του «έθνους» ή του «λαού» (φαντασιακό, γιατί οι τραπεζίτες του Δουβλίνου ουδέποτε είδαν με τα μάτια τους τους εργάτες του Μπέλφαστ, για να είναι ενήμεροι τι πιστεύουν πως τους συμφέρει - και το αντίστροφο), οτιδήποτε άλλο φαντάζει πάντα μερικό, ιδιοτελές, εξω-εθνικό, ακόμα και υπονομευτικό για το –δήθεν- κοινό καλό. Κι αντί η έκκληση για εθνική ενότητα να αποκαλύπτεται, ιδίως σ΄αυτές τις περιόδους όξυνσης των κοινωνικών διαφορών, ως αυτό που είναι (κατασταλτική και διαλυτική των διαφορών αυτών), μοιάζει να γίνεται ακόμα πιο επίμονη. Είτε διατυπώνεται από τις κυβερνήσεις, είτε από τους διαφόρων ειδών φίλους του λαού.
Ας μην πιστέψουμε τον έλληνα υπουργό Οικονομικών για το πόσο διαφορετική περίπτωση είναι η Ιρλανδία από την Ελλάδα: εν πάση περιπτώσει, κάθε χώρα είναι διαφορετική από κάθε άλλη. Το ερώτημα είναι πόσο διαφορετικός είναι ο έλληνας από τον ιρλανδό Παπακωνσταντίνου, ο έλληνας από τον ιρλανδό εργαζόμενο που στο εξής θα απολύεται αν δεν είναι χρήσιμος στο εκεί Μνημόνιο.
Ας διαβάζουμε αυτές τις μέρες στο Ίντερνετ όσο περισσότερο γίνεται τιςιρλανδικές εφημερίδες. Και ας το κάνουν αυτό περισσότερο οι πιο πατριώτες από τους αριστερούς. Γιατί από μακριά, από την Ιρλανδία ας πούμε, ορισμένα πράγματα φαίνονται καθαρότερα. Πρώτο απ’ όλα, το επείγον ενός μεταεθνικού, ευρωπαϊκού κομμουνισμού.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου