Όσο ο κόμπος πλησιάζει στο χτένι, τόσο το ταμπού της αναδιάρθρωσης του δημοσίου χρέους ρηγματώνεται...
Το ενδεχόμενο επιμήκυνσης του χρέους αιωρείται σχεδόν εξαρχής. Απαγορευόταν αυστηρά, όμως, οποιαδήποτε δημόσια συζήτηση, λόγω του φόβου της αρνητικής αντίδρασης των αγορών. Ακόμα κι όταν έθεσε σχετικό ζήτημα ο γενικός διευθυντής του ΔΝΤ, οι παράγοντες της Ευρωζώνης έσπευσαν να κλείσουν τη συζήτηση πριν αρχίσει.
Αναμφίβολα, το Μνημόνιο περιέχει μέτρα, που έπρεπε να είχαν προ πολλού ληφθεί. Συνολικά, όμως, είναι ακατάλληλη θεραπεία. Μόνο εάν η οικονομία ορθοποδήσει, η Ελλάδα θα μπορέσει να αποπληρώσει τα χρέη της. Το Μνημόνιο, όμως, σε συνδυασμό με τα διαχειριστικά σφάλματα της κυβέρνησης Παπανδρέου, αντί να ανατάξει την οικονομία, τη βυθίζει στο φαύλο κύκλο της ύφεσης. Τα αποτελέσματα είναι πια ορατά διά γυμνού οφθαλμού. Παρά τα πρωτοφανή μέτρα συρρίκνωσης κυρίως των κατώτερων και μεσαίων εισοδημάτων, η απόκλιση από τους δημοσιονομικούς στόχους είναι μεγάλη.
Ο Παπακωνσταντίνου δηλώνει και ξαναδηλώνει ότι η δημοσιονομική προσαρμογή που επετεύχθη στην Ελλάδα είναι πρωτοφανής στα ευρωπαϊκά χρονικά. Μπορεί αυτό να είναι ακριβές, αλλά δεν συγκινεί την τρόικα. Η απόκλιση, που διευρύνθηκε από την αναθεώρηση προς τα πάνω του ελλείμματος και του χρέους, έχει καταστήσει αναπόφευκτη τη λήψη νέων επώδυνων μέτρων, μεταξύ αυτών και απολύσεις στις ΔΕΚΟ.
Η αναποτελεσματικότητα του Μνημονίου καταδεικνύεται από το γεγονός ότι τα περιβόητα spreads παρέμειναν και παραμένουν σε απαγορευτικά επίπεδα παρά τις συνεχείς και κατηγορηματικές καθησυχαστικές δηλώσεις αξιωματούχων της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ. Μπορεί οι αγορές να αγαπούν το Μνημόνιο, αλλά ο πραγματισμός τους τις υποχρεώνει να αμφιβάλλουν για την ικανότητα της εφαρμοζόμενης θεραπείας να αποτρέψει τη χρεοκοπία. Αντιδρούν αρνητικά, επειδή το τοπίο είναι πράγματι θολό και αβέβαιο.
Η τρόικα έχει αυτοεγκλωβιστεί στο δογματισμό της. Η κατάσταση θα ήταν σαφώς καλύτερη εάν το τοπίο ήταν καθαρό, εάν είχε δώσει στην ελληνική οικονομία τον αναγκαίο χρόνο για να ορθοποδήσει, επιβάλλοντας παραλλήλως αυστηρότατη επιτήρηση. Το στρατηγικό σφάλμα του Παπανδρέου ήταν ότι, ενώ είχε αντικειμενικά τη δυνατότητα, δεν διαπραγματεύτηκε εξαρχής επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους και μεγαλύτερα χρονικά περιθώρια για να φέρει σε πέρας το ριζικό νοικοκύρεμα των δημοσιονομικών με στοχευμένες διαρθρωτικές παρεμβάσεις. Η κυβέρνηση φέρει και την αποκλειστική ευθύνη για το γεγονός ότι συνεχίζει να μην αξιοποιεί τις λιμνάζουσες αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας.
Η Ελλάδα έχει σοβαρότατο πρόβλημα, αλλά δεν ήταν το «μαύρο πρόβατο» της «ενάρετης» Ευρώπης, όπως πολλοί την παρουσίασαν. Σύντομα, αποδείχτηκε ότι είναι ο αδύνατος κρίκος μίας όχι και τόσο ανθεκτικής αλυσίδας. Υπό γερμανική καθοδήγηση, η Ευρωζώνη χρησιμοποίησε την Ελλάδα σαν τον κακό μαθητή, που τιμωρείται αυστηρά για να παραδειγματιστούν οι υπόλοιποι. Πράγματι, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που επιχειρούν να εφαρμόσουν προγράμματα λιτότητας χρησιμοποιούν τα όσα δεινά υφίστανται οι Έλληνες σαν φόβητρο για να τρομοκρατήσουν τους δικούς τους πολίτες. Τα επικαλούνται για να κάμψουν τις αντιδράσεις τους.
Όπως αποδεικνύει, όμως, η ιρλανδική κρίση, αλλά και η αποσταθεροποίηση της Πορτογαλίας και εν μέρει της Ισπανίας, ο εσωτερικός αποπληθωρισμός δεν φέρνει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Σαν να μην έφταναν τα προβλήματα των αδύνατων κρίκων, η κυβέρνηση Μέρκελ φρόντισε να σφίξει τη θηλιά στο λαιμό τους. Απαιτώντας την ανάμειξη των διεθνών επενδυτών στις επιχειρήσεις διάσωσης χωρών-μελών, εκτόξευσε τα επιτόκια δανεισμού. Όπως εύστοχα κατήγγειλε ο Παπανδρέου, η Γερμανία εξωθεί τους αδύνατους κρίκους της Ευρωζώνης στη χρεοκοπία. Τη θέση αυτή, άλλωστε, συμμερίζονται όχι μόνο οι πολιτικές ελίτ αυτών των χωρών-μελών, αλλά και κορυφαίοι παράγοντες, όπως ο Γιούνκερ και ο Τρισέ.
Το μείζον πρόβλημα της Ευρωζώνης δεν είναι η ασωτία ορισμένων χωρών-μελών της, όπως ισχυρίζεται το Βερολίνο. Είναι η ανισομερής ανάπτυξη και η διαφορά ανταγωνιστικότητας, η οποία δημιουργεί αδύνατους κρίκους. Από την ύπαρξη του κοινού νομίσματος επωφελούνται οι πιο ανταγωνιστικές οικονομίες, με πρώτη τη γερμανική. Τα πλεονάσματά της είναι ουσιαστικά τα ελλείμματα του ευρωπαϊκού Νότου, τα οποία σταδιακά μετατράπηκαν σε διογκωμένο χρέος.
Η Γερμανία τα θέλει όλα δικά της. Θέλει την Ενωμένη Ευρώπη, αφού εκεί διοχετεύει περίπου τα δύο τρίτα των εξαγωγών της, αλλά τη θέλει κομμένη και ραμμένη στα δικά της μέτρα. Ο ορατός πια διά γυμνού οφθαλμού οικονομικός εθνικισμός της γερμανικής πολιτικής ελίτ υπονομεύει την Ευρωζώνη. Στην πραγματικότητα, η κρίση έβγαλε στην επιφάνεια όχι μόνο τα κενά του ευρωπαϊκού νομισματικού οικοδομήματος, αλλά και το αβαθές του ενοποιητικού εγχειρήματος.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου