Οι μόνες συλλογικότητες που αναγνωρίζονται είναι αυτές που παλεύουν ενάντια στις συλλογικότητες των εργαζόμενων.
Η τακτική του ΠΑΣΟΚ, ήδη από τη στιγμή που είχε ανακοινωθεί η υπογραφή του Μνημονίου, είναι η εξής: ανακοινώνεται ένα πακέτο μέτρων, είτε από «επίσημες» (υπουργοί, βουλευτές και λοιπά κυβερνητικά στελέχη) είτε από «ανεπίσημες» (φίλια ΜΜΕ) πηγές. Το πακέτο μέτρων προβλέπει μειώσεις μισθών, συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, περικοπές, απολύσεις κι άλλα παρόμοια. Αυτά που ψηφίζονται είναι κάτι λιγότερο από αυτά που είχαν ανακοινωθεί ή κυκλοφορήσει. Παραδείγματος χάρη, ένα δεκαπενθήμερο προτού ανακοινωθούν οι περικοπές στον 13ο και στον 14ο μισθό των δημοσίων υπαλλήλων, διάφορα «παπαγαλάκια» κυκλοφορούσαν φήμες ότι θα γίνουν περικοπές και στον μισθούς του ιδιωτικού τομέα. Αμέσως μετά τον πόλεμο νεύρων, εμφανίστηκε ως από μηχανής θεός, ο υπουργός Οικονομικών, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ανακοινώνοντας το κόψιμο των μισθών μόνο στον δημόσιο τομέα.
Η τακτική αυτή ακολουθείται απαρέγκλιτα, καθ’ όλη τη διάρκεια της εισόδου της χώρας στο μηχανισμό του ΔΝΤ. Ένα ακόμα πρόσφατο δείγμα της τακτικής αυτής είναι αυτό που συμβαίνει αυτή την περίοδο. Πριν λίγες μέρες, δόθηκαν στη δημοσιότητα οι αποφάσεις για ατομικές συμβάσεις εργασίας, για συγχωνεύσεις στο δημόσιο τομέα και μια σειρά ακόμα μέτρα. Ακριβώς την ίδια στιγμή, κυκλοφορούν «ανεπισημοεπίσημες» φήμες για κόψιμο μισθών στον ιδιωτικό τομέα, αλλά και τα επόμενα βήματα της πολιτικής, όπως λόγου χάρη το «άνοιγμα» των «κλειστών επαγγελμάτων».
Διευκρινίσεις
Το Μνημόνιο δεν ήταν ούτε αναγκαστική ούτε η μόνη επιλογή για την αντιμετώπιση της κρίσης. Είναι μια επιλογή πλήρως εναρμονισμένη με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που ασκούνται εδώ και δυο δεκαετίες στην Ελλάδα και όχι μόνο. Το Μνημόνιο είναι συνέπεια και συνέχεια των πολιτικών που ασκήθηκαν από το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία. Οι πολιτικές αυτές διόγκωσαν το δημόσιο χρέος, τη στιγμή που το ΑΕΠ αυξανόταν διαρκώς από το 1997 ως το 2007, καθώς αντί να χρηματοδοτηθεί αυτό, η φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου μειωνόταν, ενώ μια σειρά φοροαπαλλαγών γινόταν νόμος του κράτους. Συνεπώς, όλες οι ρητορικές περί των «ξένων που κάνουν κουμάντο», «κατοχής» ή περί «αναγκαστικής λύσης» είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων, κενολογίες.
Η παραπάνω τακτική συνοδεύεται από μια σειρά συμπληρωματικά στοιχεία. Ένα από αυτά είναι ότι το κυβερνητικό μέτωπο και οι συνοδοιπόροι του οφείλει να είναι ενιαίο και αρραγές. Αν και όταν εμφανιστεί μια οποιαδήποτε ρωγμή, όπως αυτή πρόσφατα της υπουργού Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, Λούκα Κατσέλη, τότε αναλαμβάνουν δράση οι ειδικοί της κοινωνικής μηχανικής. Τα επιχειρήματα που μεταχειρίζονται κινούνται στον γνωστό από τα βασικά εγχειρίδια Πολιτικής Επιστήμης, άξονα του «λογικού και παράλογου». Όποιος παρεκκλίνει έστω κι ελάχιστα από το κυρίαρχο, τίθεται «εκτός λογικής» ή, στην καλύτερη περίπτωση, πράττει με ιδιοτελή κίνητρα. Το τελευταίο παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, καθώς οι υπέρμαχοι του ιδιωτικού τομέα, των ιδιωτικών συμβάσεων, της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και του ιδιωτικού οξυγόνου, πέφτουν στην "παγίδα" του συλλογικού, όταν πρόκειται για την εφαρμογή ιδιωτικοποιήσεων. Πιο σχηματικά: οι μόνες συλλογικότητες που αναγνωρίζονται είναι αυτές που παλεύουν ενάντια στις συλλογικότητες των εργαζόμενων. Όσο για τις τελευταίες, η υποχώρηση που σημειώνουν το τελευταίο εξάμηνο είναι τουλάχιστον ανησυχητική.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου