Το τελευταίο στοίχημα...

Του Πάνου Παναγιώτου,
χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής,
διευθυντής GSTA/EKTA.

Ο Έλληνας πολίτης παίζει το τελευταίο του στοίχημα ποντάροντας όση εμπιστοσύνη, ελπίδα και ψυχικά αποθέματα του έχουν απομείνει στο ότι η κυβέρνηση ακολουθεί το σωστό δρόμο, όχι τόσο ώστε η Ελλάδα να μπορέσει να πληρώσει το χρέος της όσο ώστε να καταφέρει να ‘αλλάξει’.

Για ακόμη μία φορά ελπίζει ότι υπάρχει ένα ρεαλιστικό σχέδιο που απαιτεί μεν πολλές θυσίες αλλά που εγγυάται τη δημιουργία ενός κράτους χωρίς διαφθορά, με ένα σύστημα υγείας ‘ευρωπαϊκό’ και ένα εκπαιδευτικό σύστημα εκσυγχρονισμένο, με μία οικονομία ισχυρή και σταθερά αναπτυσσόμενη, που θα παρέχει επαγγελματική ασφάλεια και θα επιδιώκει την αξιοκρατία, που θα σέβεται τον πολίτη και δε θα τον αγνοεί ούτε θα τον ταπεινώνει, που θα φροντίζει και θα προστατεύει τις αδύναμες και ευπαθείς κοινωνικές ομάδες και που θα εγγυάται ένα αύριο που θα είναι σταθερά καλύτερο από το χτες.

Ο πολίτης ποντάρει ό,τι έχει και δεν έχει στην κυβέρνηση αλλά εκείνη ποντάρει τα πάντα στην τρόικα. Και η τρόικα είναι μία ομάδα τραπεζιτών εγκατεστημένων στο ΔΝΤ και την ΕΚΤ, οι οποίοι ενδιαφέρονται για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των τραπεζών και των μεγάλων οικονομικών δυνάμεων και μία ομάδα κρατών της ΕΕ, από τα οποία δικαίωμα απόφασης έχουν μόνο δύο, η Γερμανία και η Γαλλία, που ενδιαφέρονται για το συμφέρον τους και μόνον.

Η ΕΚΤ είναι μία ιδιωτική τράπεζα με μετόχους της τους μετόχους των επιμέρους Ευρωπαϊκών Κεντρικών Τραπεζών, οι οποίες είναι επίσης ιδιωτικές και όχι κρατικές τράπεζες με νομική τους υποχρέωση την εξυπηρέτηση του συμφέροντος των μετόχων τους. Μία ματιά στη λίστα όσων μετόχων εμφανίζονται (και δεν είναι κρυφοί) στις επιμέρους Κεντρικές Τράπεζες της Ευρώπης αποκαλύπτει μερικές από τις μεγαλύτερες τράπεζες και επενδυτικές εταιρίες του κόσμου, αμοιβαία κεφάλαια και επενδυτές διάσημους για τα κερδοσκοπικά τους παιχνίδια.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την Τράπεζα της Ελλάδας που όπως όλες οι Κεντρικές Τράπεζες είναι ιδιωτική και στην οποία μέχρι το δεύτερο εξάμηνο του 2010 ένας από τους μεγαλύτερους μετόχους ήταν η BlackRock UK, θυγατρική της μεγαλύτερης επενδυτικής εταιρίας του κόσμου, η οποία, προφανώς, ενδιαφέρεται για τα δικά της και όχι για τα ελληνικά συμφέροντα. Ένας από τους (φανερούς) σημερινούς μεγαλομετόχους της είναι η Dimensional Fund Advisors, αμερικανική επενδυτική εταιρία στην οποία μέτοχοι, μεταξύ άλλων είναι ο Myron Scholes, εβραίος οικονομολόγος βραβευμένος με Νόμπελ Οικονομίας ο οποίος προκάλεσε ένα μίνι διεθνές κραχ όταν η επενδυτική του εταιρία κατέρρευσε το 1998 καταγράφοντας απώλειες 4,6 δις δολαρίων.

Συμπτωματικά, η ίδια εταιρία είναι μεγαλομέτοχος της Ιρλανδικής Allied Irish Banks, της τράπεζας που βρίσκεται στο επίκεντρο της Ιρλανδικής κρίσης και της οποίας τη διάσωση θα χρεωθούν οι Ιρλανδοί πολίτες μέσω της προσφυγής της χώρας στον ευρωπαϊκό μηχανισμό ‘στήριξης’. Ως μεγαλομέτοχο της Allied Irish Banks βρίσκουμε τη γνωστή μας από την ελληνική κρίση  Norges Bank Investment Management, εταιρία που είναι ο μεγαλύτερος επενδυτής στο ΧΑ και παράλληλα μεγαλομέτοχος σε εταιρίες πιστοληπτικής αξιολόγησης (τα στοιχεία αναφέρθηκαν αναλυτικά σε παλαιότερα άρθρα).

Οι Allied Irish Banks και Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας ανήκουν σε ένα από τα πιο γνωστά κλαμπ τραπεζών, το ‘Inter – Alpha’ το οποίο δημιουργήθηκε το 1971 και συνεχίζει να υπάρχει μέχρι και σήμερα (οι πληροφορίες λένε πως εμπνευστής και δημιουργός του κλαμπ ήταν η οικογένεια Rothschild αλλά τα στοιχεία δεν είναι αρκετά για την πλήρη επιβεβαίωση). Θα μπορούσα να συνεχίσω παραθέτοντας στοιχεία για τον τρόπο που οι ιδιωτικές Κεντρικές Τράπεζες, ΔΝΤ και δανειστές συνδέονται μεταξύ τους σε ένα παντοδύναμο δίκτυο το οποίο έχει στόχο του την εξυπηρέτηση των δικών του συμφερόντων και όχι, φυσικά, των ελληνικών όπως ρομαντικά θέλει να πιστεύει η ελληνική κυβέρνηση.

Δεν πίστεψα ποτέ στις θεωρίες συνωμοσίας αλλά πιστεύω στην προσπάθεια εξυπηρέτησης συμφερόντων και η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα συσσωματώσεων και καρτέλ που οργανώνονται και συνεργάζονται έτσι ώστε να εξυπηρετήσουν στο μέγιστο βαθμό τα συμφέροντα τους και μέσω της ένωσης τους να πετύχουν την ισχυροποίηση τους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση υποτίθεται ότι ήταν μία τέτοια ομάδα μέχρι που η διεθνής κρίση απέδειξε ότι τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.

Η ευρωπαϊκή κρίση και η δημιουργία του μηχανισμού στήριξης της Ελλάδας δεν είναι συμπτωματικά γεγονότα. Μεταξύ του 2010 και 2013 λήγουν τραπεζικά ομόλογα αξίας 5 τρις δολαρίων και οι τράπεζες πρέπει να βρουν τα κεφάλαια για να τα αποπληρώσουν αλλά προς το παρόν δε φαίνεται να τα διαθέτουν. Το 2011 λήγουν τα περισσότερα ομόλογα για την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ιταλία και αν δεν αποπληρωθούν απειλούν καίρια τις τράπεζες και τις οικονομίες της Βρετανίας, των ΗΠΑ, της Γερμανίας και της Γαλλίας.

Η Ελλάδα παίζει το τελευταίο της στοίχημα αλλά δυστυχώς δεν έχει ιδέα πού εναποθέτει τις ελπίδες της. Ακόμη χειρότερα, δεν έχει κατανοήσει ότι αποτελεί η ίδια ένα μέρος του στοιχήματος αυτών στους οποίους ποντάρει.
πηγή