Το χρονίζον πρόβλημα των σφαγείων του Δήμου Θηβαίων

Από την Χαρίκλεια  Παπαϊωάννου – Μηχανικό Τεχνολογιών Αντιρρύπανσης

Τέτοιες ημέρες πέρυσι για όσους θυμούνται (ήταν Πέμπτη 12.11.2009 βράδυ) στο παλιό Δημαρχείο συνεδρίαζε το Δημοτικό  Συμβούλιο  του Δήμου Θηβαίων . Ο κ.  Σβίγγος   είχε καλέσει σε  δημόσιο διάλογο  τον κ   Περγαντά  και  τον εγκαλούσε γιατί δεν υπέγραφαν η τότε αντινομάρχης κυρία Φανή  Παπαθωμά ,ο διευθυντής Ανάπτυξης κ. Ρουσέτης και ο Διευθυντής Δημόσιας Υγείας  κ. Γεωργίου  τις αδειοδοτήσεις τόσο του παλιού σφαγείου όσο και του υπό κατασκευή, που είχαν  προηγουμένως δημοπρατηθεί .

 

Πήγα από καθαρά επαγγελματικό ενδιαφέρον και διαπίστωσα ότι  αρνούνταν να υπογράψουν , γιατί οι συγκεκριμένες θέσεις  των γηπέδων ήταν μέσα στην γνωστή απαγορευμένη ζώνη  προστασίας των 10χλμ, από την ρύπανση των νερών της Υλίκης που υδρεύουν την  πρωτεύουσα, με βάση το (ΦΕΚ 720Β΄/Α5/2280/13-12-83) 

Ο δήμαρχος ζητούσε φορτικά την υπογραφή , γιατί κατά την δική του ερμηνεία,  έπρεπε  για λόγους δημοσίου συμφέροντος κατ εξαίρεση να παρακάμψουν το νόμο παρά τις δύο αρνητικές βεβαιώσεις της Ε.ΥΔ.ΑΠ που ήδη υπήρχαν.

Πότε λοιπόν και από ποιόν έγινε η αγορά του νέου γηπέδου; ζητήθηκε άραγε ή αγνοήθηκε η άποψη των έμπειρων πολιτικών μηχανικών της Τ.Υ. που καθημερινά ελέγχουν μελέτες βιομηχανικών εγκαταστάσεων;

Εδώ μπαίνει το  ερώτημα γιατί ένας επενδυτής επιλέγει τον τόπο εγκατάστασης μετά από εξονυχιστική διερεύνηση της καταλληλότητας του γηπέδου,  ενώ ο Δήμος δεν το έπραξε και προσπάθησε  εκ των  υστέρων να παρακάμψει τη νομιμότητα και να διαθέσει  δημοτικό χρήμα  που  χορηγείται με φειδώ.

Ο κ. Σβίγγος ελλείψει άλλων επιχειρημάτων κατέφυγε σε αναχρονισμούς του 19^ου αιώνα όπου κυριαρχούσε η  διαμάχη μεταξύ Θήβας – Λιβαδειάς  που  η γενιά μου δεν έζησε και  αποκάλεσε τον κ. Περγαντά  ‘’Νομάρχη Λιβαδειάς’’ .

 Στην εποχή βέβαια της  διαδικτυακής επικοινωνίας αυτή η αναμόχλευση μοιάζει με τη διαμάχη ανάμεσα στις οικογένειες των Γουέλφων και των Γιβελίνων κατά την διάρκεια του 13^ου και 14^ου αιώνα που είχαν διχάσει την Ιταλία. Τον 15^ο αιώνα όμως ελάχιστοι μπορούσαν να θυμηθούν τους λόγους της σύρραξης .

Μετά από πολύωρη συζήτηση ο δήμαρχος αναδιπλώθηκε και οι δημοτικοί σύμβουλοι της πλειοψηφίας τήρησαν αποστάσεις. Τελικά  συμφώνησαν να επισκεφθούν μαζί τους αρμόδιους υπουργούς  με αίτημα  την κατ’ εξαίρεση παρέκκλιση από την υπάρχουσα νομοθεσία  αφού εκτελεσθούν κάποια πρόσθετα έργα αλλά εδώ και ένα χρόνο  δεν μάθαμε  την απάντηση που πήραν.

Ήδη όμως η κατασκευή των νέων σφαγείων που είναι ένα σύνηθες οικοδομικό έργο και με σχετικά απλό εξοπλισμό είχε ανατεθεί σε εργοληπτική επιχείρηση με το σύστημα «μελέτη – κατασκευή». Το έργο δεν έχει ξεκινήσει, τα σφαγεία είναι κλειστά και ‘’σιωπηρά’’ λειτουργούν σε τριτοκοσμικές συνθήκες για 15 ήμερες τα Χριστούγεννα και άλλες τόσες το Πάσχα.

Κάποια στιγμή πολύ πιθανό  η εργοληπτική επιχείρηση να ζητήσει διάλυση της σύμβασης  από υπαιτιότητα του κυρίου του έργου που είναι ο Δήμος. Σύμφωνα με την περί Δημοσίων Έργων νομοθεσία (Ν.1418/84),   θα δικαιούται   αποζημίωση 6%.  Επί προϋπολογισμού 2.00-2.50 εκ €. Το ποσό της αποζημίωσης είναι 120000 -150000 €, δηλαδή ποσό καθόλου ευκαταφρόνητο δεδομένης της σημερινής οικονομικής κατάστασης, που θα μπει στο πορτοφόλι  της εργοληπτικής  επιχείρησης και θα πληρώσουν οι δημότες.