Eκκολάπτονται νεόπτωχοι χωρίς ελπίδα

Του Κ. Λουρόπουλου

MIA νέα κατηγορία νεόπτωχων εκκολάπτεται: εκείνων που είναι σήμερα εκεί γύρω των 55 ετών, που έχουν θητεύσει ως μεγαλοστελέχη επιχειρήσεων, αλλά δεν τους «βγήκε» το πρόγραμμα αποταμίευσης και ιδιωτικής επένδυσης στο οποίο είχαν αποθέσει τόσες ελπίδες μιας ζωής.
Ξαφνικά τα άτομα αυτά βλέπουν το πακέτο μετοχών που είχαν στα χέρια τους να χάνει το 90% της αξίας του, το σπίτι τους να αξίζει λιγότερο από το δάνειο που χρωστάνε ακόμη στην τράπεζα και την υποχρεωτική τους ασφάλιση σε δημόσια ασφαλιστικά ταμεία να τρίζει συθέμελα. Προσθέστε τα αναπόφευκτα ζητήματα υγείας που κάνουν την εμφάνισή τους σε αυτή την ηλικία και τις απαιτήσεις των παιδιών για σπουδές και για βοήθεια στο ξεκίνημα της ζωής τους και συμπληρώνετε την εικόνα της πίεσης που αισθάνεται ένας τέτοιος εργαζόμενος που βρίσκεται κυριολεκτικά με την πλάτη στον τοίχο.

 Η ομάδα αυτή των συνανθρώπων μας είναι εντυπωσιακά μεγάλη, δεν συναντάται μόνο στη χώρα μας, αλλά απλώνεται σε όλες τις δυτικές χώρες. Τα τελευταία τουλάχιστον 40 χρόνια στον επιχειρησιακό χώρο υπήρχαν πάρα πολλά υψηλόβαθμα στελέχη που ζούσαν σε ένα όνειρο από προεξοφλημένη μελλοντική επιτυχία. Με εταιρικά αυτοκίνητα, μπόνους, εταιρικές κάρτες και stock options. Χρώσταγαν παραπάνω από όσα έβγαζαν. Η παγκόσμια οικονομική κρίση τούς βρήκε πάνω στην ακμή των προσωπικών χρεών τους αλλά και τη φούσκα των εταιρικών υποσχέσεων. Oσοι πρόλαβαν να ρευστοποιήσουν τις μετοχές που είχαν στα χέρια τους ίσως ξέφυγαν από τον πονοκέφαλο της κατρακύλας του χρηματιστηρίου, αλλά κάθονται τώρα σε αναμμένα κάρβουνα μετρητών χωρίς αποδόσεις. Πόσο αντέχουν οι καταθέσεις στο μέλλον, και μάλιστα σε ευρώ και μάλιστα των χωρών της ευρωζώνης; Η αγωνία για το μέλλον είναι έκδηλη στην κατηγορία αυτή των «υψηλόβαθμων» εργαζομένων.


Μια ολόκληρη γενιά βρίσκεται μπροστά στο φάσμα της φτώχειας στα γεράματά της. Η πρώτη αντίδραση είναι να δουλέψει περισσότερο, αν φυσικά μπορεί κάποιος 60άρης να ξαναβρεί δουλειά. Hδη έχουν κάνει την εμφάνισή τους σερβιτόροι και σερβιτόρες 65 και 70 ετών, αεροσυνοδοί πάνω από τα εξήντα και άλλα τέτοια φαινόμενα. Hταν ξεκάθαρο –και αποδεκτό από την πλειονότητα των μελών της κοινωνίας– ότι από το υποχρεωτικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης δεν θα μπορούσε κανείς περιμένει να ζήσει με το εγγυημένο εισόδημα που αναμενόταν να του αποδώσουν οι εισφορές που πλήρωνε όσο εργαζόταν. Για τούτο εφευρέθηκαν νέοι τρόποι «ασφάλισης» του μέλλοντος, όπως η πρόσθετη ιδιωτική ασφάλιση αλλά και οι επενδύσεις σε μετοχές των εταιριών - εργοδοτών. 

Να όμως που κατέρρευσαν και πολλά ιδιωτικά αποταμιευτικά συμβόλαια και όσα ισχύουν ακόμη έχασαν τις αρχικά υπεσχημένες υπεραποδόσεις τους. Τζίφος. Το πλέον δυσάρεστο είναι ότι στην ηλικία αυτή ελάχιστα πράγματα μπορεί να κάνει ένα άτομο από μόνο του για να ξαναπάρει το μέλλον στα χέρια του. Συνήθως γίνεται έρμαιο των εξελίξεων και εκμετάλλευσης του πρώτου τυχόντα εργοδότη για ένα κομμάτι ψωμί. Ακόμη και οι συνδικαλιστικοί φορείς δεν εστιάζουν στους νεόπτωχους (γιατί άλλωστε), αφού μια ζωή αυτοί σνόμπαραν τις μαζικές εργατικές διεκδικήσεις. Το κοινωνικό πρόβλημα όμως μόλις τώρα κάνει την εμφάνισή του και θα θεριέψει στα επόμενα χρόνια.

πηγή