Κατά τον φωστήρα της οικονομικής σκέψης Φίλιππο Σαχινίδη, έπεσαν τόσο πολύ έξω στα έσοδα, διότι η ύφεση ήταν πολύ μεγαλύτερη από όση είχαν υπολογίσει! Ποιοι και με ποιο τρόπο είχαν εκτιμήσει την πορεία της ύφεσης και έπεσαν τόσο έξω; Εδώ και δύο χρόνια γράφουμε φιλοξενώντας δεκάδες απόψεις κορυφαίων οικονομολόγων πως αυτή η πολιτική είναι ένας φαύλος κύκλος, ένα θανατηφόρο σπιράλ όπως το είχε περιγράψει ο Τζορτζ Σόρος, που το τέρμα του είναι η ολοκληρωτική χρεωκοπία. Περικόπτεις μισθούς και συντάξεις, αυξάνεις τους φόρους και τελικά μειώνεις τη φορολογητέα ύλη και τα δημόσια έσοδα. Δεν μαζεύεις τα έσοδα που περίμενες και αυξάνεις πάλι τους φόρους και πολλαπλασιάζεις τις περικοπές στην αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών, με συνέπεια να τροφοδοτείς και να αγριεύεις την ύφεση και πάει λέγοντας.
ΤΩΡΑ όμως που θα πουλήσουν περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού δημοσίου, ύψους 50 δισ. ευρώ, δεν θα πάρουν βαθιά ανάσα; Αυτοί θα πάρουν ανάσα, αλλά εμείς δεν θα πάρουμε τίποτα. Ας υποθέσουμε λοιπόν πως μαζεύεις τα 50 δισ. εδώ και τώρα. Τα χρησιμοποιείς για την εξόφληση χρεών και κατεβάζεις το συνολικό χρέος, από 160% του ΑΕΠ στο 130%. Νομίζεις πως έκανες κάτι σπουδαίο, πως ένα χρέος σε αυτό το επίπεδο είναι διαχειρίσιμο; Ας αφήσουμε για την ώρα που δεν ξέρουν αν υπάρχουν περιουσιακά στοιχεία τέτοιου μεγέθους και αν πιάνουν την τιμή τους όταν στην αγορά ο πωλητής βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση και δεν έχει κανένα διαπραγματευτικό πλεονέκτημα. Ποιοι έχουν υπολογίσει τις απώλειες από τα έσοδα που προσέφεραν στον δημόσιο κορβανά οι κερδοφόρες επιχειρήσεις που ελέγχει το ελληνικό δημόσιο; Θα το σκεφτούν μετά;
ΣΟΒΑΡΗ και ολοκληρωμένη πολιτική αντίδραση και απάντηση στην κρίση μπορεί να υπάρξει όταν το βασικό μέρος του σχεδίου αφορά την ανάπτυξη μιας οικονομίας ικανής να περάσει σε πλεονάσματα από τα οποία θα μπορεί να εξοφλεί τις υποχρεώσεις της. Για να φτάσεις σε αυτό το σημείο όμως πρέπει να έχεις σχέδιο και στελέχη ικανά να το φέρουν σε πέρας. Απαιτείται στιβαρή ηγεσία ικανή να εμπνέει και να πείθει τον ελληνικό λαό πως οι θυσίες του θα πιάσουν τόπο. Έχει κανείς ικανό δείγμα γραφής ώστε να θεωρεί πως ναι, η Ελλάς μπορεί να τα καταφέρει; Πώς; Με έναν πρωθυπουργό να ψεύδεται συνεχώς και ασυστόλως εκτελώντας εντολές των ξένων και να επιχειρεί να προβοκάρει εκ των προτέρων τις λαϊκές αντιδράσεις; Με οικονομικό επιτελείο τους Παπακωνσταντίνου και Σαχινίδη, όπου δεν ξέρουν τι γίνεται και γιατί γίνεται αυτό που βιώνει η ελληνική κοινωνία;
ΕΧΕΙ κανείς -για παράδειγμα- ασχοληθεί και μετρήσει τα ιδιωτικά χρέη και πώς αυτά φρακάρουν τις ανάγκες ανάπτυξης; Θεωρούν οι αρχιτέκτονες της οικονομικής πολιτικής, πως υπάρχουν οι συνθήκες οι ελληνικές επιχειρήσεις να ανταποκριθούν στις τεράστιες αναπτυξιακές ανάγκες της χώρας; Τίποτα δεν ξέρουν. Ούτε και ενδιαφέρονται να μάθουν. Το νεοφιλελεύθερο πείραμα που έχει ανατεθεί στον Γιώργο Παπανδρέου και στους προθύμους του, εκτελούν, και η μόνη έγνοια που έχουν είναι να αντιμετωπίσουν τη λαϊκή οργή που θα ξεσπάσει, όταν η φτώχεια και η απελπισία κυριεύσει τους περισσότερους Έλληνες. Και το πείραμά τους, δυστυχώς, έχει μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας, επειδή δεν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις να ηγηθούν, να εμπνεύσουν και να συσπειρώσουν τον ελληνικό λαό σε ένα πανδημοκρατικό μέτωπο αντίστασης στη μετατροπή της Ελλάδας σε οικονομικό προτεκτοράτο των δανειστών της.
ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ θα αποδειχτούν οι ευθύνες της αριστεράς και όσων αρνούνται να δουν την πραγματικότητα και τις πολιτικές προτεραιότητες. Το ΚΚΕ επενδύει στην καταστροφή για να αναδειχτεί ο σοσιαλισμός από τις στάχτες της κατάρρευσης, υπερτιμώντας τις αντικειμενικές συνθήκες και υποτιμώντας τις δυνάμεις που ελέγχουν τη χώρα. Στον χώρο της άλλης αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ που θα μπορούσε να αποτελέσει την ελπίδα και να εκφράσει μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού όπως είχε καταγραφεί στις παλαιές ελπιδοφόρες δημοσκοπήσεις, πληγώνεται από προσωπικές στρατηγικές που δηλητηριάζουν τη συνοχή και στερούν τη δυναμική και την πολυσυλλεκτικότητά του. Η Δημοκρατική Αριστερά δυστυχώς είναι εγκλωβισμένη στο δίλημμα ΠΑΣΟΚ ή χάος, παγιδευμένη σε σημειωτόν, αφού το ΠΑΣΟΚ όπως είναι σήμερα, ουδεμία σχέση έχει με την αριστερά, ούτε τη Σοσιαλδημοκρατία θα έλεγα. Οι εξελίξεις όμως τρέχουν και η ιστορία δεν περιμένει κανέναν να λύσει τα προβλήματά του. Μπορεί ο ελληνικός λαός να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων; Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, λένε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου