Διαίρει και βασίλευε

Το σύστημα του Μνημονίου -οικονομικοί παράγοντες, μίντια και κυβέρνηση- καταφεύγουν ολοένα και περισσότερο στην αυταρχική μεθόδευση επιχειρώντας να φέρουν τους εκάστοτε διαμαρτυρόμενους πολίτες σε αντίθεση με την υπόλοιπη κοινωνία. Αυτές τις μέρες ήταν η σειρά των φορτηγατζήδων. Παλαιότερα, όταν οι αγρότες έκλειναν τους δρόμους, έρχονταν αντιμέτωποι με τους αυτοκινητιστές.

Πρόκειται για μια μεθοδολογία, γνωστή από την εποχή της αποικιοκρατίας, που συμπυκνώνεται στο πολιτικό απόφθεγμα "διαίρει και βασίλευε". Σε μια εποχή μάλιστα που έχει υποχωρήσει η έννοια της συλλογικότητας και η κρίση συχνά - πυκνά φέρνει στο προσκήνιο αντιλήψεις όπως "ο σώζων εαυτόν σωθήτω", η από τα πάνω εκπορευόμενη αντίληψη του "κοινωνικού αυτοματισμού" συναντάται και ενισχύεται από τον κοινωνικό κατακερματισμό. Και έτσι εναλλάξ οι ίδιες κοινωνικές δυνάμεις γίνονται πότε θύτες και πότε θύματα.

Μπορεί να δοκιμάζεται η συνοχή των εργαζομένων, αλλά η λογική των από πάνω είναι επίμονη και συνεκτική. Ένας βασικός διαχωρισμός, μια διαίρεση, μια διάσπαση της λαϊκής ενότητας περνάει μέσα από τη δυσφήμηση των δημοσίων υπαλλήλων ως προνομιούχων και η αντιμετώπιση των ιδιωτικών υπαλλήλων ως θυμάτων της δημόσιας διοίκησης.

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι η δημόσια διοίκηση περνά κρίση και ο συναλλασσόμενος μαζί της πολίτης, ανεξάρτητα από την ιδιότητά του, αισθάνεται όμηρος. Για την κατάσταση αυτή μπορεί να υπάρχουν και προσωπικές ευθύνες υπαλλήλων. Το κύριο, όμως, είναι το πολύχρονο καθεστώς κομματικής ευνοιοκρατίας και τώρα η δραματική συρρίκνωση των υπηρεσιών του δημόσιου τομέα. Με τις δραστικές, μάλιστα, περικοπές στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, ακόμη και με την υπονόμευση της μονιμότητας και την επέκταση του καθεστώτος των συμβάσεων, δημιουργούνται αντικίνητρα.

Το Μνημόνιο επιδεινώνει την ποιότητα των δημόσιων υπηρεσιών και ενοχοποιεί γι' αυτό τους εργαζόμενους. Στο πλαίσιο αυτό η κυβέρνηση προχωρεί σε νέα μείωση του εισοδήματός τους, με το επιχείρημα ότι οι αποδοχές στο Δημόσιο εξομοιώνονται με εκείνες στον ιδιωτικό τομέα. Φυσικά προς τα κάτω! Άλλωστε και οι αποδοχές στον ιδιωτικό τομέα, με τις νέες ρυθμίσεις για τις συμβάσεις εργασίας, πηγαίνουν ολοένα και χαμηλότερα.

Η αντίσταση σ' αυτή την τακτική είναι αναγκαία και περνάει μέσα από τη συνειδητοποίηση των κοινών συμφερόντων ανάμεσα στους εργαζόμενους στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Είναι χρέος του συνδικαλιστικού κινήματος να μελετήσει και τρόπους ενιαίας συνδικαλιστικής οργάνωσης, σε συνθήκες μάλιστα ιδιωτικοποίησης του δημόσιου τομέα ή γλιστρήματός του, ως προς τα δικαιώματα, στο επίπεδο του ιδιωτικού.

πηγή