Αυτή η ημερομηνία πρέπει να γραφεί χρυσοίς γράμμασιν στην Ιστορία: 9/12/2011. Διότι τότε όλοι οι ευρωπαϊστές-«μερκεζιστές» ανέκραξαν: Η Ευρωπαϊκή Ενωση απέθανε! Ζήτω η Ευρωπαϊκή Ενωση! Σαν το φοίνικα αναγεννημένο από την τέφρα, «να την πετιέται» η «Europa Nova», η Ευρώπη της πρωσικής δημοσιονομικής πειθαρχίας, η Ευρώπη της λιτότητας και της συνακόλουθης αθλιότητας.
Η Ευρώπη με τη succubus της ύφεσης που ταράσσει τον ύπνο των πολιτών της. Ιδού ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος της Ευρώπης των δύο ταχυτήτων, όπου οι βραδύτεροι θα τα παρατήσουν οσονούπω.
Αφετέρου ο τσαμπουκάς του Βρετανού Ντέιβιντ Κάμερον τον τοποθετεί οριστικά στο περιθώριο, διότι εκμεταλλεύθηκε το δικαίωμα της αρνησικυρίας στο ζήτημα του νέου σχεδίου «διάσωσης» του ευρώ. Από τότε που η Θάτσερ βροντοφώναξε «Θέλω πίσω τα λεφτά μου», η Βρετανία επιλέγει να έχει λίγες υποχρεώσεις και όλα τα δικαιώματα. Αλλά προχθές που ο Κάμερον δύο φορές αποπειράθηκε να αγγίξει φιλικά το Γάλλο πρόεδρο Νικόλαο Σαρκοζί, αυτός επέλεξε να του επιδείξει την πρόσοψη των οπισθίων του, τη μία μάλιστα προσπερνώντας τον επιδεικτικά για να χαιρετήσει εγκάρδια τον πρόεδρο Χριστόφια.
Αυτή ήταν μια ενδιαφέρουσα σκηνή της συνόδου κορυφής της Παρασκευής. Υπήρχαν όμως κι άλλες. Οι συμπαθέστερες φιγούρες ήταν αυτές του πρωθυπουργού Παπαδήμου και του Ιταλού πρωθυπουργού Μόντι που κήρυξε τη χώρα του σε «δημοκρατική κατάσταση εκτάκτου ανάγκης». Αμφότεροι έδειχναν μόνοι, μουδιασμένοι και ωσάν να παρεισέφρησαν από άλλο ανέκδοτο στη εύθυμη παρέα των «φιλομερκεζικών», που πανηγύριζαν τον θρίαμβο της αρχηγού Α(ν)γκέλας. Ο δικός μας κάπου κατάφερε να ξεμοναχιάσει τη θεία Μέρκελ (όπως «θεία Γκάρμπο»), αλλά ο Ιταλός προσπαθούσε ανεπιτυχώς να την πλησιάσει, ενώ αυτή κουβέντιαζε με άλλον και έτσι περίμενε διακριτικά και υπομονετικά να έλθει η σειρά του, σαν καβαλιέρος που περιμένει να αποδεσμευτεί μια περίβλεπτη ντάμα που όλοι θέλουν να χορέψουν μαζί της. Από την TV όμως εμείς κουραστήκαμε να βλέπουμε τρυφερούς ασπασμούς Μέρκελ-Σαρκοζί, με την πρώτη να ακουμπά ωσάν χαδιάρα γατούλα τα χέρια της στους ώμους του Γάλλου, ενώ αυτός την κρατάει από τις μασχάλες για να μην του πέσει. Πόσο θα ανεχθούμε αυτή την άνοστη εικόνα που προβάλλουν κατά κόρον τα κανάλια, ενώ εμείς αναμένουμε έμφοβοι κάποια νέα κακή είδηση για τη δύστηνη μοίρα μας;
Αφήνω τελευταία τη λαίδη Κάθι Αστον. «Μα τι κάνει αυτή;», ερωτούν. Μια εξίσου καλή απάντηση είναι: «Βρε άσ' την Αστον, τώρα» Μια συμπαθής κυριούλα, βαρονέσα από σπόντα, διορίστηκε de facto «υπουργός Εξωτερικών» της Ε.Ε.! Προηγούμενη πείρα; Αυτή της επιτρόπου Εμπορίου της Βρετανίας. Μαζί με τον Βέλγο πρώην πρωθυπουργό, Βαν Ρόμπαϊ, είναι σχεδόν σαν να μην υπάρχουν -ιδίως η Αστον- προσφέροντας έτσι απέραντη χαρά στον απέραντα φιλόδοξο Ζοζέ Μπαρόζο, που δεν θέλει δυναμικά πρόσωπα τα οποία ενδεχόμενα θα αμφισβητούσαν την εξουσία του. Ομως η Αστον στις Βρυξέλλες περιφέρεται άσκοπα τήδε κακείσε, ενώ ελάχιστοι νιώθουν την παρουσία της, γι' αυτό αισθανόταν άνεση και παρηγοριά μόνο δίπλα στο γελαστό και ευπροσήγορο πρώην πρωθυπουργό της Ελλάδας κουβεντιάζοντας φιλικότατα μαζί του. Τώρα όμως που αυτός εξωπετάχθηκε, η Αστον θα αναζητήσει άλλες παρέες. Οι Μόντι, Παπαδήμος, Κάμερον φαίνονται ως οι πλέον διαθέσιμοι. Κακό πράγμα η μοναξιά, ιδίως στις Βρυξέλλες!
Η Ευρώπη ποτέ δεν πεθαίνει, αρκεί να ρυθμίσει τα χρέη που έχουν «οι ωραίοι». Το πότε είναι μια πολύ πονεμένη ιστορία. Θα είναι το ζητούμενο εις το διηνεκές όπου κάποιοι πιστεύουν ότι η αποπομπή μιας μικρής χώρας, όπως η Ελλάδα, θα λύσει το πρόβλημα διάσωσης του ευρώ (!). Ασε που πολλοί νομίζουν ότι εκτός ευρώ η Ελλάδα θα επιβιώσει. Η Europa Nova εξ αντικειμένου εξελίσσεται σε «exclusive club» χωρίς PIIGS, βεβαίως. Τη συμφέρει όμως; Τα γουρούνια, ως αγοραστές, ήταν ιδανικοί. Ιδίως για Γαλλία και Γερμανία, που τώρα πρέπει να ψάξουν αλλού για κορόιδα. Αν βρουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου