Το όραμα της Ευρώπης, για όσους εξακολουθούσαν να διατηρούν τις αυταπάτες τους, τα τελευταία ιδιαίτερα χρόνια, σβήνει ημέρα με την ημέρα... Ίσως μάλιστα αυτή η τελευταία Σύνοδος των ευρωπαίων ηγετών να αποτελέσει τον τελευταίο σταθμό πριν από τη μεγάλη καταστροφή.
Οι ευρωπαίοι «ηγέτες» δεν αντιλαμβάνονται ότι ζουν σε έναν «άλλο κόσμο» κι όχι στο κλειστό «λογιστήριο» του μονεταρισμού. Δεν έχουν κατανοήσει ότι η εποχή της «ορθολογικής διαχείρισης» των μακροοικονομικών μεγεθών μπορούσε ακόμα να έχει αποτελέσματα όσο η γενικότερη οικονομική-χρηματοπιστωτική δραστηριότητα είχε σχέση και αναφορά με την πραγματική οικονομική-παραγωγική δομή. Αυτή η εποχή ξεπεράστηκε οριστικά εδώ και τουλάχιστον δέκα χρόνια.
Τώρα η μοίρα των εθνικών-δημοσίων οικονομιών, της ίδιας της Ευρωζώνης, ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΤΖΟΓΟ, ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΝΑ ΣΤΟΙΧΗΜΑ, πάνω στο οποίο «ποντάρουν» τα πανίσχυρα κερδοσκοπικά συμφέροντα. Αυτά τα συμφέροντα, έχοντας υποτάξει και ισοπεδώσει πολιτικά συστήματα, κόμματα, ιδεολογίες και πολιτικές στρατηγικές, έχοντας «πριονίσει» στο ύψος των δικών τους απαιτήσεων τις δυνατότητες των ευρωπαίων ηγετών, ετοιμάζονται σήμερα για την τελική επίθεση, που αποβλέπει: ΣΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΥΠΟΤΑΓΗ Ή ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ.
Η επιχείρηση αυτή προωθήθηκε σταδιακά, «βήμα προς βήμα». Ξεκίνησε ως κίνηση καπιταλιστικής-χρηματοπιστωτικής «περικύκλωσης» από την «περιφέρεια», από τον εξωτερικό κύκλο της «Ευρωζώνης», όταν το ΔΝΤ «πάτησε πόδι» σε χώρες του πρώην Ανατολικού Συνασπισμού, χωρίς οι ευρωπαίοι ηγέτες να ασχοληθούν με το στοιχειώδες ερώτημα γιατί η ίδια η ευρωπαϊκή δομή δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τα προβλήματα των μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το επόμενο «βήμα» ήταν ο προσδιορισμός του «αδύναμου κρίκου» στην ίδια την Ευρωζώνη, στην «καρδιά» της ευρωπαϊκής οικονομικής δομής. Τον ρόλο αυτό τον έπαιξε η χώρα μας, γι' αυτό και οι μεθοδεύσεις και οι επιλογές του Γ. Παπανδρέου υπήρξαν καταστροφικές. Όταν όλες αυτές οι μεθοδεύσεις αποκαλυφθούν και επίσημα, ο τέως πρωθυπουργός θα καταχωρισθεί στη σύγχρονη πολιτική ιστορία ως απόβλητος «πολιτικός Εφιάλτης».
Το ΔΝΤ ελέγχει σήμερα, είτε άμεσα είτε έμμεσα, ένα σημαντικό τμήμα της Ευρωζώνης, με επόμενο θύμα-στόχο την Ιταλία. Ο ρόλος του ΔΝΤ έχει ήδη επισημοποιηθεί, έχει θεσμοποιηθεί. Ποιο θα είναι άραγε το επόμενο βήμα; Μήπως το τελειωτικό χτύπημα;
Ήδη, οι οίκοι αξιολόγησης αμφισβητούν ευθέως την πιστοληπτική ικανότητα ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών. Οι «αγορές» προσδιορίζουν ως κεντρικό πρόβλημα ΤΟ ΧΡΕΟΣ των ευρωπαϊκών χωρών. Όμως το θλιβερό δίδυμο Μέρκελ - Σαρκοζί δίνει ΑΣΥΜΜΕΤΡΕΣ, ΑΣΥΜΒΑΤΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ: Προτείνει και προωθεί αυστηρούς δημοσιονομικούς περιορισμούς και θέτει όρους όχι για την ενδυνάμωση της Ευρωζώνης, αλλά για τη διάσπαση και τη διάλυσή της, ενεργοποιώντας ταυτόχρονα διαδικασίες αποπομπής των «απείθαρχων» χωρών...
Είναι προφανές ότι οι επιθέσεις των «αγορών» θα ενταθούν και θα πολλαπλασιαστούν στο κοντινό μέλλον, ενώ η ύφεση, η υψηλή ανεργία, η αύξηση του χρέους θα επιτείνουν την κρίση της Ευρωζώνης.
Το ιστορικό ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί σύρονται και δεν αντιδρούν στοιχειωδώς σ' αυτήν την πορεία καταστροφής οι ευρωπαίοι ηγέτες... Μπορεί η Γερμανία να επιδιώκει ηγεμονική θέση σε μια Ευρώπη που θα μαστίζεται από την ύφεση και τον εσωτερικό ανταγωνισμό, που θα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να διαλυθεί; Ή μήπως υπάρχει ένα «δεύτερο σενάριο», που προβλέπει για τη Γερμανία επάνοδο σ' ένα ισχυρό, σ' ένα «σκληρό» μάρκο, που θα ανταγωνίζεται το δολάριο και το γιεν; Δεν κατανοεί η Γερμανία ότι το τέλος της Ευρωζώνης μπορεί να σημάνει και το δικό της τέλος;
Σ' αυτήν την πορεία αποδυνάμωσης των πολιτικών και οικονομικών ευρωπαϊκών δομών είναι αναμενόμενη η συγκεκαλυμμένη ή και άμεση παρέμβαση των ΗΠΑ. Ήδη εξέχοντες οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες των ΗΠΑ προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν αφειδώς το ΔΝΤ και αυτό, με τη σειρά του, να δανείσει τις υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης ώστε να αντιμετωπίσουν το χρέος τους... Ίσως μάλιστα και το ίδιο το ευρώ να τεθεί προσεχώς υπό την «προστασία» του δολαρίου μέσω ενός ενδιάμεσου νομίσματος, μιας μορφής «ευρωδολαρίου»...
Η Ελλάδα βρίσκεται στη χειρότερη θέση αυτής της καταστροφικής πορείας. Ήδη δεχόμαστε από επίσημα χείλη (Μπαρόζο, Β. Ζ. Ντ' Εστέν) επισημάνσεις, υποδείξεις ή και προτροπές για να αποχωρήσουμε από την Ευρωζώνη και να επανέλθουμε σε εθνικό νόμισμα... Καταντήσαμε σήμερα να μην έχουμε σοβαρή πολιτική εκπροσώπηση, θέσεις, διαπραγματευτική ισχύ.
Όλα παίζονται: και το «σενάριο» διάσπασης της Ευρωζώνης σε «περιοχές» διαφορετικών ταχυτήτων και η προοπτική διάλυσής της ή και υποταγής της τελικώς -με τη μια ή την άλλη μορφή- στο δολάριο. Εκείνο που δεν πρόκειται να θιγεί είναι η ισχύς του ασύδοτου χρηματοπιστωτικού-κερδοσκοπικού συστήματος. Σ' αυτήν την προοπτική οι περιγραφές του Όργουελ θα μοιάζουν με «παραδείσους».
*Αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου