Μπορεί.....
να βρέθηκε από τη μια μέρα στην άλλη στον δρόμο, χωρίς δουλειά, μα έχει στήσει ένα τόσο ευτυχισμένο σπιτικό, που κάνει τα πάντα για να τον στηρίξει ύστερα από την απόλυσή του. Ζει αγαπημένα με τη σύντροφό του 30 χρόνια. Παιδιά, συγγενείς και φίλοι μαζεύουν λεφτά για να τους κάνουν δώρο το ταξίδι που ονειρεύονταν σε όλη τη ζωή τους. Όμως δεν είχαν λογαριάσει τους ληστές. Δυο νεαροί μπαίνουν στο σπίτι του Μισέλ και της Μαρί-Κλερ, τους ξυλοφορτώνουν, τους δένουν και τους παίρνουν τα λεφτά, σε μια επιχείρηση που στήθηκε από έναν άνεργο εργάτη.
Αν τα πρόσωπα...
... αυτά είχαν επίγνωση της κοινωνικής τους θέσης, δεν θα είχε συμβεί τίποτε από όλα αυτά που δραματοποιεί ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν στην ταινία του «Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο». Ο σκηνοθέτης ψάχνει να βρει τα βαθύτερα κίνητρα της πράξης τους. Μα για να το καταφέρει, πρέπει πρώτα να διώξει τα σύννεφα που σκοτίζουν την κοινωνική συνείδηση των ανθρώπων. Πώς θα μπορούσαμε να πούμε σήμερα τους ανθρώπους που εργάζονται στην τηλεφωνική εταιρεία Φρανς Τελεκόμ; αναρωτιέται ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Ινρόκς». Για μένα, λέει, είναι και αυτοί μέρος της μεγάλης εργατικής τάξης. Σήμερα, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι γίνονται μέρα με τη μέρα προλετάριοι. Όπως, ας πούμε, ολόκληρος ο τομέας των υπηρεσιών. Όμως δεν έχουν όλοι τους την ίδια συνείδηση που είχαν κάποτε οι παραδοσιακοί εργάτες. Συχνά οι υπάλληλοι δεν δουλεύουν καν στον ίδιο χώρο εργασίας. Είναι σκορπισμένοι παντού, δεν είναι μαζεμένοι όπως οι εργάτες στα εργοστάσια. Κάποτε οι άνθρωποι έλεγαν «Είμαι εργάτης», «Είμαι αγρότης», σαν να ήθελαν να πουν «Ανήκω σε αυτόν τον κόσμο και είμαι περήφανος γι' αυτό».
Οι άνθρωποι...
... σήμερα είναι σαν να ντρέπονται να πουν αυτό που είναι. Και αν έχουν συνείδηση της κοινωνικής θέσης τους, προτιμούν να την αποδιώχνουν, να την κρύβουν ακόμη και από τον ίδιο τον εαυτό τους. Δεν βγαίνουν να τη διαλαλήσουν στους δρόμους. Σε άλλες εποχές οι εργάτες ήταν περήφανοι γι' αυτήν. Και ζούσαν με τη σιγουριά πως είχαν πιο καθαρό κούτελο από τους εργοδότες τους. Αντίθετα από τους ληστές της ταινίας, γνώριζαν καλά ποιος ήταν ο αντίπαλος. Σήμερα είναι πιο δύσκολο. Το αφεντικό δεν έχει πάντα σάρκα και οστά. Τη θέση του έχουν πάρει μέτοχοι και διοικητικά συμβούλια. Σε έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων, τον πόλεμο των πλουσίων εναντίον των φτωχών, έχουν επινοηθεί τεχνητές αντιθέσεις. Στρέφουν τους ανέργους εναντίον των εργαζομένων, τους «φιλήσυχους πολίτες» εναντίον των απεργών.
Όπως στην ταινία...
... λέει ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν, όπου στον σκοτισμένο νου των ληστών ο άνεργος Μισέλ περνιέται για μπουρζουάς. Και καταλήγει: « Όμως, η πραγματική σύγκρουση είναι ανάμεσα στους ανέργους και τους εργαζόμενους από τη μια μεριά και τα αφεντικά από την άλλη. Και αυτή η σύγκρουση ήταν πάντα η κινητήρια δύναμη της Ιστορίας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου