Η ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ έρχεται πλέον από πολλές πλευρές: το πολιτικό σύστημα της χώρας, όπως οικοδομήθηκε από τη Μεταπολίτευση του 1974 μέχρι σήμερα, έχει φτάσει στα όριά του. Κατά το κοινώς λεγόμενον, «έχει φάει τα ψωμιά του».
ΤΟ ΣΥΜΜΕΡΙΖΟΝΤΑΙ σχεδόν όλες οι πολιτικές δυνάμεις, αν και από διαφορετική σκοπιά. Μάλιστα, μεταξύ αυτών είναι και οι σημερινοί επικεφαλής των δύο κομμάτων, που αποτελούν τους πυλώνες αυτού του συστήματος: ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
ΤΟ ΑΠΟΤΥΠΩΝΟΥΝ και οι δημοσκοπήσεις, στις οποίες οι ερωτώμενοι πολίτες καταλογίζουν στο κυρίαρχο πολιτικό σύστημα τη μέγιστη ευθύνη για την οικονομική κρίση. Και, τέλος, το πρόβλημα αποτυπώθηκε και στις περσινές εκλογές για την Αυτοδιοίκηση, στις οποίες τα ποσοστά της αποχής έφτασαν σε πρωτοφανή ύψη.
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ αναλύθηκε, από πολλές πλευρές, σε χθεσινή επιστημονική ημερίδα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στην οποία έγκριτοι νομικοί διαπίστωσαν ότι το πολιτικό σύστημα έχει φτάσει κοντά σε ένα είδος αδιεξόδου. Πολλές οι αιτίες για το γεγονός ότι ο πολιτικός κόσμος έχει οδηγηθεί στην απαξίωση και την ανυποληψία:
* Η ατιμωρησία, για την οποία εν πολλοίς έχουν φροντίσει οι ίδιοι οι πολιτικοί.
* Τα φαινόμενα οικογενειοκρατίας.
* Η απόλυτη («ηγεμονική») εξουσία της εκάστοτε πλειοψηφίας και του πρωθυπουργού και ο «διακοσμητικός χαρακτήρας» του Προέδρου της Δημοκρατίας.
* Η μετατροπή του πολιτικού κόσμου σε «κλειστή τάξη επαγγελματιών, που συμπεριφέρονται ως ιδιοκτήτες της εξουσίας».
ΟΙ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ αυτές αποδίδουν σε μεγάλο βαθμό την πραγματικότητα, την οποία, πάντως, ανέδειξε η οξεία οικονομική κρίση. Χωρίς αυτήν είναι αμφίβολο αν θα γίνονταν οι διαπιστώσεις αυτές. Αλλωστε, στα 37 χρόνια που πέρασαν από το 1974 πολλοί και πολλές φορές μίλησαν για το «τέλος της Μεταπολίτευσης», αλλά ήταν μάλλον μια θεωρητική διαπίστωση. Το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα παρέμενε σταθερό και ακλόνητο.
Η ΚΡΙΣΗ έφερε στην επιφάνεια τα προβλήματα που προκάλεσε και ανέδειξε τις ευθύνες του. Το ίδιο αυτό σύστημα διαχειρίζεται την κρίση, αλλά εκφράζονται πλέον αμφιβολίες από πολλές πλευρές αν είναι σε θέση να την αντιμετωπίσει. Φαίνεται ότι λίγοι πλέον πιστεύουν ότι στην περίπτωση αυτή έχει ισχύ η γνωστή ρήση «ο τρώσας και ιάσεται».
ΛΥΣΕΙΣ έχουν ακουστεί και προταθεί πολλές. Στη χθεσινή ημερίδα οι νομικοί πρότειναν θεσμικές λύσεις, όπως τη συνταγματική μεταρρύθμιση κ.λπ. Αλλες λύσεις, όπως ο σχηματισμός οικουμενικής κυβέρνησης ή κυβέρνησης συνεργασίας, είτε φαίνονται ανέφικτες είτε συναντούν αντιδράσεις. Η λύση των εκλογών, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι θα κατέφευγε σ' αυτήν ο πρωθυπουργός (άλλο ένα αποκλειστικό του προνόμιο, κατάλοιπο των μεταπολιτευτικών στρεβλώσεων), αμφισβητείται έντονα, την ώρα που η χώρα βρίσκεται υπό διεθνή οικονομική επιτήρηση.
ΟΛΑ ΑΥΤΑ, συνυπολογιζόμενα, μήπως συνιστούν τον ορισμό του πολιτικού αδιεξόδου;
ΚΑΙ ΕΠΟΜΕΝΩΣ γεννάται το επιτακτικό ερώτημα πώς, ποιοι και πότε θα αρχίσουν να σκέπτονται την άρση του αδιεξόδου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου