Ο Μάρσαλ Μακλιούαν, ο διασημότερος ίσως θεωρητικός των ΜΜΕ, είχε υποστηρίξει ότι η εποχή μας, αυτή που επρόκειτο να χαρακτηριστεί με τον όρο «μεταμοντέρνα», εγκαινιάστηκε κατ' ουσίαν στις 6 Αυγούστου 1945, με τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα - πίστευε, και σωστά, ότι η βόμβα εκείνη ήταν το πρώτο όπλο στην ανθρώπινη Ιστορία που χρησιμοποιήθηκε όχι ακριβώς για να πλήξει τον αντίπαλο -έστω και αν αυτό συνέβη με τον πιο ολέθριο τρόπο- αλλά μάλλον για να καταστεί η ισχύς του πασίγνωστη σε οικουμενικό επίπεδο, δηλαδή, θα λέγαμε σήμερα, σαν ένα γιγάντιας εμβέλειας διαφημιστικό σποτ που στόχευε στο να πείσει την ανθρωπότητα για τη στρατιωτική υπεροχή των ΗΠΑ.
ΑΥΤΟ επαληθεύεται πανηγυρικά στο καθεστώς της «ειρηνικής» παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας των αδηφάγων συμφερόντων, που θεμελίωσαν το δικό τους μοντέλο τεχνολογικής και οικονομικής ανάπτυξης σε μιαν άβυσσο αδιαφορίας για τις συνέπειες, και των οποίων οι εκπρόσωποι Τύπου συμπεριφέρονται λες και το θέαμα του πρώτου εκείνου μεταμοντέρνου όπλου, κοινότοπο πλέον ως διαφήμιση θανάτου, παρουσιάστηκε τόσες φορές υπό το χειροκρότημα των ειδικών ώστε οι θεατές να το αντιμετωπίζουν «συγκαταβατικά». Πράγματι, σχεδόν 460 πυρηνικά εργοστάσια παραγωγής ενέργειας, διάσπαρτα στον πλανήτη, συχνά σε τοποθεσίες που γειτνιάζουν με σεισμογενείς εστίες, αποτελούν τις αδρανείς συμπυκνώσεις ενός εφιάλτη με τον οποίο οι λαοί εξοικειώθηκαν βαθμιαία, συνεπικουρούντων των ΜΜΕ που αποφεύγουν για χρόνια να αγγίξουν το ζήτημα από τακτ απέναντι στις ληστρικές, νεοκαπιταλιστικές ελίτ οι οποίες εγγυώνται δήθεν, ασυζητητί, την ασφάλεια της πυρηνικής επενδυτικής φούσκας.
ΤΟ ΙΔΙΟ το επιχείρημα ότι η πυρηνική ενέργεια είναι «φτηνή», παραμένει, από στοιχειώδη λογική άποψη, απαράδεκτο σε σύγκριση με το διακύβευμα. Ετσι, ακόμη κι εκείνοι που έρχονται ανεμίζοντας έγγραφα για να το διαψεύσουν, καταλήγουν άθελά τους να το ενισχύουν, αφού επιτρέπουν με τη στάση τους να τεθεί το ερώτημα: αν δηλαδή η πυρηνική ενέργεια ήταν όντως φτηνή, θα είχαμε το δικαίωμα να την κρίνουμε σαν κάτι το θεάρεστο; Χώρια που το κόστος υπολογίζεται εδώ, ως είθισται, με αυστηρά οικονομικούς όρους, ενώ κανείς -αυτό έλειπε!- δεν θίγει την ψυχική ζημιά μιας ανθρωπότητας η οποία εκπαιδεύτηκε να ζει όλο και πιο στενά εξαρτημένη απ' τις τρομακτικές πιθανότητες που εμπλέκονται στον ορίζοντα των ατυχημάτων, καθώς και απ' την ιδέα ότι το ενδεχόμενο του Αρμαγεδδώνα περιλαμβάνεται, ούτε λίγο ούτε πολύ, στις «ατέλειες» του παιγνιδιού!
ΤΩΡΑ, η πυρηνική απειλή συμπληρώνει το παγκοσμιοποιημένο σκηνικό με μια πρωτοφανή στην Ιστορία διάσταση ηθικού καταναγκασμού, που δεν είναι ούτε οικονομική ούτε επικοινωνιακή ούτε πολεμική, αλλά μολυσματική: μοιραία, άπαξ και η κυβέρνηση Ερντογάν, για παράδειγμα, επιμείνει στην εγκατάσταση αντιδραστήρα στο Ακουγιού, τα τυπικώς ανεξάρτητα κράτη που γειτνιάζουν με την Τουρκία παύουν οριστικά να λογοδοτούν στους λαούς τους και γίνονται αυτομάτως έρμαια της καταστροφικής μικρόνοιας ενός γείτονα που αγνοεί τα σύνορα παντελώς και εξ υποθέσεως. Δεν υφίστανται σύνορα· η παγκοσμιοποίηση ολοκληρώθηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου