Μια από τις πιο αγαπημένες έννοιες του Κόμματος του Μνημονίου και της Πλεονεξίας, του μετώπου, δηλαδή, των δυνάμεων που έφεραν την Ελλάδα στη σημερινή κρίση, είναι το «Πολιτικό Κόστος».
Η κοινωνία παροτρύνεται να μην του δημιουργεί πολιτικό κόστος. Ταυτόχρονα, οι πολιτικοί και τα κόμματα καλούνται να ανατρέψουν κατακτήσεις δεκαετιών. Να συμβάλουν σε μια άγρια ανακατανομή εισοδήματος, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη το «πολιτικό κόστος».
Η πρόταση παράκαμψης του πολιτικού κόστους στηρίζεται στη θέση ότι αυτό που σήμερα δεν είναι δημοφιλές αύριο θα γίνει κατανοητό ότι ήταν αναγκαίο. Οτι συχνά οι «μεγάλες» πολιτικές πράξεις πρέπει να πραγματοποιηθούν ακόμα και αν δεν βρίσκουν τη στήριξη της κοινωνίας. Στην ανάγκη ακόμα και ενάντιά της. Η χρήση αυτού του σλόγκαν στη σημερινή Ελλάδα γίνεται όλο και περισσότερο με τρόπο καταχρηστικό. Με τη χρησιμοποίηση, επίσης, πολλαπλών επικοινωνιακών κόλπων. Με αυτά επιδιώκουν να παρουσιάσουν την πλέον σκοτεινή πολιτική επιλογή της μεταχουντικής Ελλάδας ως πολιτική παρθενογένεση που δεν μετράει το κόστος. Την πολιτική υπέρ των λίγων ως πολιτική που δεν πρέπει να προκαλεί το κόστος της αντίθεσης των πολλών. Μια πολιτική «παρά το πολιτικό κόστος» υπονοεί σήμερα μια πολιτική που επιδιώκεται να εφαρμοστεί ενάντια στους πολλούς. Αλλιώς δεν θα έκανε λόγο για πιθανό «πολιτικό κόστος» και επιλογές παρά αυτό το κόστος.
Πιστεύω ότι το Μέτωπο του Μνημονίου και της Πλεονεξίας επιθυμεί να προωθήσει μια πολιτική ενάντια στη θέληση και τις ανάγκες των περισσοτέρων. Οι οποίοι πιθανώς να του προκαλέσουν πολιτικό κόστος. Με κινητοποιήσεις. Με την πολιτική ατμόσφαιρα που θα δημιουργήσουν. Με την ψήφο τους. Στην ουσία, η θεωρία του μη πολιτικού κόστους δεν επιδιώκει να εφαρμόσει μια κατ' αυτήν αναγκαία πολιτική με τα μέσα και τις μεθόδους της δημοκρατικής νομιμοποίησης. Γι' αυτό, προκειμένου να επιβληθεί, συκοφαντεί εκείνη την πολιτική που λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες των πολλών, δηλαδή «το πολιτικό κόστος». Ανάγει τον κυρίαρχο λαό σε ανεύθυνο που -υποτίθεται- δεν γνωρίζει το πραγματικό συμφέρον της κυριαρχίας του. Πρόκειται για ένα σχήμα-άλλοθι δικαιολόγησης της παραβίασης της δημοκρατικής λειτουργίας της κοινωνίας. Υποστηρίζει στην ουσία ότι η δημοκρατία «προκαλεί πολιτικό κόστος». Οτι λειτουργεί εις βάρος των αναγκών της χώρας και γι' αυτό δεν πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η θέληση των πολλών. Οτι μια «πρωτοπορία» σκληρών συμφερόντων δικαιούται να παρακάμπτει τη θέληση της πλειοψηφίας.
Το κόμμα του Μνημονίου και της Πλεονεξίας κάνει κατάχρηση του θεωρήματος «του μη υπολογισμού του κόστους». Στην πραγματικότητα εμφανίζει τα στενά συμφέροντα που εκφράζει, την άμεση κερδοφορία και την άμεση λεηλασία του δημοσίου, την κατάργηση των δικαιωμάτων της πλειοψηφίας, ως σιδερένια αναγκαιότητα για τον τόπο. Το κόμμα του Μνημονίου πράγματι δεν ενδιαφέρεται για το «πολιτικό κόστος» στις σημερινές συνθήκες. Τις θεωρεί αυτές τις συνθήκες μοναδική ευκαιρία λεηλασίας της κοινωνίας. Δεν ενδιαφέρεται, επίσης, διότι το εκλογικό κόστος θα το έχουν «οι χρήσιμοι ηλίθιοι» και όχι τα ίδια τα συμφέροντα. Επιπλέον, εάν αποδιοργανωθεί το ΠΑΣΟΚ ή και αποσυντεθεί, που δείχνει πιθανό, όχι μόνο δεν θα έχει πρόβλημα το κόμμα του Μνημονίου αλλά θα έχει απαλλαγεί από ένα λαϊκό κίνημα, ενώ η ηγεσία του θα έχει προσχωρήσει στη λογική του κόμματος του Μνημονίου και της Πλεονεξίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου