Το μεγάλο πρόβλημα στη χώρα μας σχετικά με την «Παιδεία» δεν είναι τόσο η σύγχυση των εννοιών (Παιδεία - Εκπαίδευση) όσο η βαθιά υποτίμηση της παιδείας έναντι της εκπαίδευσης. Μορφωμένοι άνθρωποι θεωρούνται κατά τεκμήριον οι πτυχιούχοι του Πανεπιστημίου και όχι όσοι κατέκτησαν τη γνώση διά της αυτομόρφωσης, είτε έχουν περάσει από τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα είτε όχι..
Η εκπαίδευση θέτει όντως τα θεμέλια για ευρύτερη παιδεία, αλλά απέκτησε τα πρωτεία στη συνείδηση των νεοελλήνων λόγω του χρηστικού χαρακτήρα της: πτυχίο σημαίνει -ή μάλλον σήμαινε- επαγγελματική αποκατάσταση.
Το όνειρο κάθε οικογένειας ήταν -και είναι- «να σπουδάσουν τα παιδιά». Δεν είχε σημασία αν κάποια παιδιά απεχθάνονταν το σχολείο και ήθελαν να καλλιεργήσουν τις δικές τους δεξιότητες. Ούτε αν δεν τα κατάφερναν, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές τους.
Το Πανεπιστήμιο προσέδιδε αίγλη. Ενώ μια «τέχνη» (μαραγκός, υδραυλικός, ηλεκτρολόγος κτλ.) ή το επάγγελμα του γεωργού, του ψαρά ή του κτηνοτρόφου θεωρείται όνειδος, σχεδόν καταδίκη. Παντί τρόπω τα παιδιά πρέπει να σπουδάσουν. Ακόμη κι αν χρειαστεί να ξοδεύουν τα χρόνια τους και τα χρήματα στα ξένα, μιας και δεν μπόρεσαν να εισαχθούν στα δικά μας Πανεπιστήμια. Ο ολέθριος αυτός προσανατολισμός απέκτησε χαρακτήρα υστερικής εμμονής. Ακόμη και όταν ήταν ηλίου φαεινότερον ότι ζορίζουν τα πράγματα και πλήθος πτυχιούχων μένει στα αζήτητα...
Οι καιροί δυσκόλεψαν, η οικονομική αιμορραγία μεγάλωνε (χιλιάδες φοιτητές εις την ξένην), τα Πανεπιστήμια, τα ΤΕΙ κτλ. έβγαζαν αβέρτα πτυχιούχους που δεν εύρισκαν δουλειά, αλλά η κουβέντα για εξορθολογισμό των πραγμάτων που αφορούν την εκπαίδευση και την παιδεία ποτέ δεν έγινε επί της ουσίας. Και βέβαια, ουδέποτε αποφασίστηκε η εγκαθίδρυση ενός σταθερού συστήματος στην εκπαίδευση. Ενας συνεχής ανεμοστρόβιλος μεταρρυθμίσεων και αλλαγών επέτεινε τη σύγχυση και άφηνε άθικτο το μείζον: την αλλαγή νοοτροπίας στην ελληνική κοινωνία και τον απεγκλωβισμό της από τη στείρα εμμονή στο πτυχίο...
Ασφαλώς, η εκπαίδευση στη χώρα μας πάσχει πολλαπλώς (υποδομές, κακοπληρωμένοι εκπαιδευτικοί, ποιότητα του εκπαιδευτικού δυναμικού, παραπαιδεία, εξοντωτική διαδικασία για τους μαθητές κτλ.). Ωστόσο, το βασικό πρόβλημα παραμένει -εντεινόμενο-, η εμμονή για «παραγωγή» πτυχιούχων και η υποτίμηση της ευρύτερης μόρφωσης, της παιδείας. Το πρόβλημα, επομένως, δεν είναι ταξικό, όπως διατείνεται ο «Ριζοσπάστης», αλλά βαθιά κοινωνικό...
Όσο για το... δυσθεόρατο του τίτλου, ας όψεται η παιδεία της κυρίας Διαμαντοπούλου...
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου