Θα διηγηθώ μια απλή ιστορία, που επιβεβαιώνει την πεπατημένη στον τόπο αυτό. Ιστορία η οποία χτυπά το καμπανάκι για το τι μπορεί να συμβεί στην εποχή της κρίσης, πιθανότητα που αναλύω στη συνέχεια.
Φέτος, στα τέλη Φεβρουαρίου, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποφάσισε ότι η τιμή πώλησης το 2003 των Μεταλλείων Κασσάνδρας στην εταιρεία «Ελληνική Χρυσός» ήταν κατώτερη της αγοριαίας πραγματικής αξίας τους. Ότι η εταιρεία οφείλει να επιστρέψει στο ελληνικό κράτος παράνομες επιδοτήσεις ύψους 15 εκατ. ευρώ, καθώς και να πληρώσει φόρους ύψους 1,34 εκατ. ευρώ. Τα μεταλλεία, στα οποία υπάρχουν χρυσός, χαλκός, ασήμι, μόλυβδος και ψευδάργυρος, είχαν αγοραστεί στην τιμή των 11 εκατ. ευρώ. Δηλαδή δόθηκαν στο κράτος 11 εκατ. για μια αγορά για την οποία ο ιδιώτης αγοραστής έλαβε από το κράτος, άμεσα ή έμμεσα, 16,34 εκατ. ευρώ.
Να θυμίσω ότι η πώληση, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, έγινε χωρίς ανοιχτό διαγωνισμό ή εκτίμηση περιουσιακών στοιχείων. Δεν με ενδιαφέρει η αγοροπωλησία καθεαυτή. Εκείνο που συγκρατώ είναι ότι το 2003, σε περίοδο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, εταιρεία αγοράζει δημόσια περιουσία κατά πολύ φτηνότερα της πραγματικής της αξίας. Ότι γι’ αυτή την υποτιμημένη αγορά έλαβε κρατική επιδότηση ανώτερη του ποσού αγοράς που κατέβαλε. Όλα αυτά, επαναλαμβάνω, σε περίοδο ανάπτυξης και «πλουτισμού» της χώρας. Σε περίοδο που η κοινοβουλευτική δημοκρατία έδειχνε να λειτουργεί με όλους τους κανόνες.
Να θυμίσω ότι η πώληση, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, έγινε χωρίς ανοιχτό διαγωνισμό ή εκτίμηση περιουσιακών στοιχείων. Δεν με ενδιαφέρει η αγοροπωλησία καθεαυτή. Εκείνο που συγκρατώ είναι ότι το 2003, σε περίοδο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, εταιρεία αγοράζει δημόσια περιουσία κατά πολύ φτηνότερα της πραγματικής της αξίας. Ότι γι’ αυτή την υποτιμημένη αγορά έλαβε κρατική επιδότηση ανώτερη του ποσού αγοράς που κατέβαλε. Όλα αυτά, επαναλαμβάνω, σε περίοδο ανάπτυξης και «πλουτισμού» της χώρας. Σε περίοδο που η κοινοβουλευτική δημοκρατία έδειχνε να λειτουργεί με όλους τους κανόνες.
Το μεγάλο ερώτημα είναι τι θα γίνει με τη δημόσια περιουσία που τίθεται στη διάθεση ιδιωτών σε περίοδο κρίσης από μια κυβέρνηση που παραβιάζει τους κανόνες της δημοκρατίας και όπου το Κοινοβούλιο περιορίζεται ως προς τα θεμελιακά ζητήματα να επικυρώνει ανειλημμένες αποφάσεις από μικρό κύκλο ανθρώπων και να επιδιώκουν ορισμένοι να περιορίσουν την πλειοψηφία στο ρόλο του χειροκροτητή.
Το πρόβλημα που θα προκύψει είναι πολιτικό, δημοκρατικό, οικονομικό, αλλά ακόμα και λογιστικό. Η Ελλάδα καλείται να κάνει τη μεγαλύτερη στην ιστορία της πώληση δημόσιας περιου σίας και μεταφοράς της όποιας αξιοποίησής της σε ιδιώτες ή και σε δημόσιους φορείς τρίτων κρατών – όπως είναι η Deutsche Telekom στον ΟΤΕ, για να μην ξεχνιόμαστε. Την πώληση αυτή την κάνει με δέσμευση έναντι της γερμανοποιη μένης ΕΕ, προκειμένου να λάβει τις δόσεις των δανείων που έχει συμφωνήσει. Αυτό σημαίνει ότι η πώληση ή η εκχώρηση της δημόσιας περιου σίας θα βρίσκεται συνεχώς υπό πίεση χρόνου και θα υπόκειται στον έλεγχο των δανειστών και, ταυτόχρονα, υποψήφιων αγοραστών.
Μάλιστα, θα υπάρχουν χρονοδιαγράμματα σε σχέση και σε εξάρτηση με την είσπραξη δανείων και την αποπληρωμή τοκοχρεο λυσίων. Αυτά τα χρονοδιαγράμματα είναι δημοσίως γνωστά. Κατά συνέπεια, τα γνωρίζουν οι υποψήφιοι αγοραστές. Κατά προέκταση, δεν έχουν παρά να συμβάλλουν στην άσκηση (χρονικής) πίεσης επί του Ελληνικού Δημοσίου και της κυβέρνησης και θα πολλαπλασιάζονται οι πιθανότητες να αγοράζουν κάθε μέρα πιο φτηνά από την προηγούμενη. Με άλλα λόγια, σε συνθήκες κρίσης και χρέους, που υπερβαίνει το... μπόι της χώρας, χρέος που συνεχώς θα αυξάνει εξαιτίας της ύφεσης, η δημόσια περιουσία θα απαξιώνεται. Μετά, δε, από κάθε βήμα απαξίωσης θα πωλείται σε εκείνους που επέβαλαν την πολιτική απαξίωσης.
Μάλιστα, θα υπάρχουν χρονοδιαγράμματα σε σχέση και σε εξάρτηση με την είσπραξη δανείων και την αποπληρωμή τοκοχρεο λυσίων. Αυτά τα χρονοδιαγράμματα είναι δημοσίως γνωστά. Κατά συνέπεια, τα γνωρίζουν οι υποψήφιοι αγοραστές. Κατά προέκταση, δεν έχουν παρά να συμβάλλουν στην άσκηση (χρονικής) πίεσης επί του Ελληνικού Δημοσίου και της κυβέρνησης και θα πολλαπλασιάζονται οι πιθανότητες να αγοράζουν κάθε μέρα πιο φτηνά από την προηγούμενη. Με άλλα λόγια, σε συνθήκες κρίσης και χρέους, που υπερβαίνει το... μπόι της χώρας, χρέος που συνεχώς θα αυξάνει εξαιτίας της ύφεσης, η δημόσια περιουσία θα απαξιώνεται. Μετά, δε, από κάθε βήμα απαξίωσης θα πωλείται σε εκείνους που επέβαλαν την πολιτική απαξίωσης.
Ίσως ορισμένοι νομίσουν ότι η απαξίωση της δημόσιας περιουσίας δεν είναι προς στο συμφέρον των δανειστών μας, διότι σε αντιστοιχία με το βαθμό απαξίωσης θα δυσκολεύεται η Ελλάδα να πληρώσει τα χρέη της. Ουσιαστικά συμβαίνει ακριβώς το αντίστροφο: Είναι προς το συμφέρον τους. Και τούτο διότι αποκτούν, κάτι διεθνώς πρωτοφανές, εγγυήσεις για τα δάνειά τους. Αποκτούν, δε, αυτές τις εγγυήσεις ως διπλοεγγυήσεις. Με την έννοια ότι και διασφαλίζουν σε ένα σημαντικό βαθμό τα δάνειά τους, αλλά και εξασφαλίζουν να αγοράσουν με λίγα χρήματα σημαντική περιουσία. Περιουσία που θα την αποκτήσουν με τα ποσά που σωρεύουν από την τοκογλυφική λεηλάτηση της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου