Aπό τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι σήμερα παρακολουθούμε έκπληκτοι, αλλά στην ουσία με «φόβο και δέος», το πλούσιο ρεπερτόριο ρόλων στο οποίο επιδίδεται ο Έλληνας πρωθυπουργός: Στην αρχή της θητείας του εμφανίστηκε ως «ευεργέτης» που ήρθε για να μοιράσει «τα λεφτά που υπάρχουν». Στη συνέχεια, μεταμορφώθηκε στον αυστηρό κριτή μιας κοινωνίας τεμπέληδων, ψευδολόγων, καταχραστών.
Στην τρίτη φάση ενεδύθη το μανδύα του «σωτήρα» για να σώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία και μας οδήγησε στην ασφαλή «αγκαλιά» του ΔΝΤ και του Μνημονίου. Μετά θυμήθηκε το ρόλο του μεγάλου «μεταρρυθμιστή», που ήρθε για να απαλλάξει τον τόπο από τις συντεχνίες και τις ξεπερασμένες δομές...
Όμως τα σενάρια εξαντλήθηκαν. Γι’ αυτό και πάλι στις «επαναλήψεις»... αφού ο νέος μηχανισμός σωτηρίας είναι το «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας»...
«Όλα αυτά είναι ρόλοι», όπως επισημαίνει ο Δ. Σαββόπουλος στους «Αχαρνής»... Αυτό το γνωρίζει ασφαλώς ο Γ. Παπανδρέου, όπως γνώριζε και κατανόησε τη μεγάλη αλήθεια που αφορούσε στον ίδιο: ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙ ΤΗ ΧΩΡΑ. Γι’ αυτό και από την πρώτη στιγμή, πριν καν διενεργηθούν οι εκλογές, είχε αποφασίσει να εντάξει τη χώρα στο ΔΝΤ. Αυτή είναι και η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ που μπορεί να ερμηνεύσει τις επιλογές του πρωθυπουργού, είναι η μόνη ΟΡΘΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ την οποία έκανε ο ίδιος...
Ασφαλώς, η κρίση της πολιτικής, η κρίση των φορέων του πολιτικού συστήματος δεν ξεκίνησε σήμερα. Εξελίσσεται, με επιταχυνόμενους ρυθμούς από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, όπου στην πράξη «θεσμοποιείται» η κυριαρχία των δυνάμεων της διαπλοκής στο πεδίο των αποφάσεων της εκτελεστικής εξουσίας.
Σήμερα είναι κοινή η διαπίστωση ότι η ΧΩΡΑ ΔΕΝ ΚΥΒΕΡΝΑΤΑΙ. Ακόμα και ο ρόλος του μεσολαβητή/εντολοδόχου - διαχειριστή των επιλογών του ΔΝΤ και του Μνημονίου αποδείχθηκε απρόσιτος, δυσχερέστατος για τη σημερινή κυβερνητική εξουσία.
Επί της ουσίας, τις εξελίξεις, την πορεία της χώρας, την τύχη της κοινωνίας την καθορίζουν οι επιλογές των μηχανισμών της Αγοράς, τους οποίους η κυβέρνηση όχι μόνο δεν μπορεί να διαχειριστεί, αλλά ούτε καν να παρακολουθήσει. Δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ οικονομικός στόχος της κυβέρνησης που να επιτυγχάνεται, ενώ, αντίθετα, το έλλειμμα οδηγείται στο 10,6% και το χρέος έχει εκφύγει κάθε ελέγχου. Η άτυπη κατάσταση χρεοκοπίας στην οποία έχει περιέλθει η χώρα εκδηλώνεται με την ουσιαστική στάση πληρωμών του Δημοσίου, το χρέος του οποίου προς ιδιώτες αγγίζει πλέον τα 8 δις ευρώ.
Η δεύτερη και πλέον επικίνδυνη μορφή του κενού εξουσίας εκδηλώνεται με την κρίση κοινωνικής νομιμοποίησης των κομμάτων, με τη μαζική αποδοκιμασία, την αντίθεση, την καθολική απαξίωση, που στρέφεται κατά της κυβέρνησης αλλά και κατά του πολιτικού συστήματος συνολικά.
Το κενό της πολιτικής εξουσίας δεν αφορά μόνο στην ανικανότητα, την αδυναμία των κομμάτων της διακυβέρνησης και των πολιτικών προσώπων να αντιμετωπίσουν τα κρίσιμα προβλήματα. Στην ουσία, η αποδόμηση της πολιτικής συντελείται σ’ ένα πλέον θεμελιώδες επίπεδο:
Δεν υπάρχει πια πίστη σε αρχές, σε αξίες, σε κανόνες, αφού το πολιτικό σύστημα και οι φορείς του, οι ηγετικές ελίτ της χώρας, ακόμα και το μεγαλύτερο τμήμα του πνευματικού κόσμου έχουν πάψει να υποστηρίζουν και να αγωνίζονται για συλλογικούς στόχους και οράματα, να πιστεύουν σε κοινές κοινωνικές και εθνικές αξίες.
Η έξοδος από την κρίση προϋποθέτει συλλογική αυτοσυνειδησία και σαφείς προγραμματικούς στόχους, έχει ανάγκη από την αναφορά και την πίστη σε κοινές αξίες και συμπεριφορές, απαιτεί κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη, προϋποθέσεις που δεν υπάρχουν σήμερα, γι’ αυτό και οδηγούμεθα στο ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ως έκφρασης των συλλογικών οραμάτων, των αναγκών και των συμφερόντων της ελληνικής κοινωνίας.
Αυτό το ιστορικό κενό εξουσίας βιώνουμε σήμερα. Ο σημερινός πρωθυπουργός θα αναζητήσει σύντομα μια «ευπρεπή έξοδο» για να «απαλλαγεί» από την εξουσία... Και, από την άλλη πλευρά, ο Α. Σαμαράς δεν θέλει να αναλάβει μια εξουσία που δεν θα μπορεί καν να τη διαχειριστεί... Η «βαρβαρότητα» κυβερνά ήδη, επιβάλλοντας τους δικούς της κανόνες, τις δικές της αξίες, τους δικούς της νόμους, τα δικά της Συντάγματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου