Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι όλο αυτό το μπάχαλο της χώρας αξίζει τον κόπο, διότι έτσι «θα γίνουμε επιτέλους Ευρωπαίοι». Ότι όσα γίνονται γύρω μας αποτελούν ένα βήμα μακριά από το τέλμα προς έναν ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η χώρα έχει ανάγκη μεγάλων τομών, ριζοσπαστικών και δημοκρατικών αλλαγών. Ότι η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Μόνο που αυτό είναι αποτέλεσμα εκείνων που κυβερνούν και όχι εκείνων που αντιστέκονται.
Το μεγάλο ερώτημα είναι εάν και κατά πόσον αυτά που συμβαίνουν στη χώρα αποτελούν στοιχεία που οδηγούν στον παραπέρα εξευρωπαϊ σμό της χώρας ή αντιστρατεύονται μια τέτοια πορεία.
Ασφαλώς και δεν είναι «ευρωπαϊκή» με τις ως άνω περιγραφές η παραβίαση των Συνθηκών από εκπροσώπους της ΕΕ, οι οποίοι διατυπώνουν ωμούς εκβιασμούς προς κράτος-μέλος, αλλά και απαιτήσεις ακόμα και ως προς τη σύνθεση των κυβερνήσεων. Διότι, οι μεν Σαρκοζί και Μέρκελ μπορεί να κυβερνούν τις ημι-ισχυρή Γαλλία και την ισχυρή Γερμανία, αλλά δεν εκπροσωπούν τα καθαυτά ενωσιακά όργανα, δηλαδή την Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Επιπλέον, οι πράξεις και οι δηλώσεις τους εκφράζουν μια προσπάθεια οπισθοχώρησης της ΕΕ από την υπάρχουσα πορεία ενοποίησης στις διακρατικές σχέσεις. Εκφράζουν τη διάθεση οι διακρατικές σχέσεις ανάμεσα στα κράτη-μέλη της ΕΕ όχι μόνο να τεθούν εκτός του πλαισίου της Ένωσης, αλλά και να καθορίζονται από την οικονομική ισχύ –και όχι από τη θεσμική ισότητα– των κρατών. Τέλος, επίτροποι όπως ο Φινλανδός Όλι Ρεν ουσιαστικά κάνουν κατάχρηση της θέσης τους όταν εκφράζουν γνώμη, και πολύ περισσότερο απαίτηση, ως προς τα εσωτερικά ζητήματα της Ελλάδας και τη λειτουργία / συνεννόηση ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις σε αυτή. Τέτοια αρμοδιότητα ούτε είχαν ούτε έχουν. Πρέπει, δε, να είναι σαφές ότι όλες αυτές οι παραβιάσεις θα έρθει η ώρα να κριθούν από τα ενωσιακά δικαστήρια.
Ασφαλώς, δεν είναι στοιχείο του ευρωπαϊκού πολιτισμού η κατάργηση του κράτους πρόνοιας και του κράτους δικαίου. Το πρώτο είναι ολοφάνερο ότι έχει γίνει θύμα της μονόπλευρης λιτότητας και της προάσπισης των συμφερόντων των ξένων δανειστών και των ντόπιων τραπεζιτών. Το δεύτερο, όμως; Πόσο δίκαιο μπορεί να είναι ένα κράτος στο οποίο οι κάτοχοι των υψηλότερων θέσεων του συστήματος θεωρούν ότι δεν τους δεσμεύουν οι νόμοι και το Σύνταγμα; Οι οποίοι καταργούν τις απαιτούμενες διαδικασίες επιλογής πρωθυπουργού, που, σύμφωνα με το Σύνταγμα, οφείλει αρχικά να κάνει το κόμμα που διαθέτει δεδηλωμένη; Τι σόι Δημοκρατία είναι αυτή που συναινούν στην παραβίασή της ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο αρχηγός του «ριγμένου» κόμματος, ο αρχηγός του δεύτερου κόμματος της κυβέρνησης – ή, μήπως, η αξιωματική αντιπολίτευση στους υπουργούς της;
Πόσο «ευρωπαϊκό» και «σύγχρονο» είναι να υπαγορεύει η αρχηγός άλλης χώρας πότε θα κάνουμε εκλογές, δημοψήφισμα, έγκριση νέου πρωθυπουργού; Που υπαγορεύει μέρα, ώρα, πρόσωπα; Και πόσο είναι δικοί μας εκπρόσωποι όλοι αυτοί που τα θεωρούν ως φυσιολογικά όλα αυτά τα παραβατικά; Πώς είναι δυνατό να θεωρείται «ευρωπαϊκό» το να εκβιάζουν το λαό;
Είναι φανερό ότι όλα αυτά, που κατά ορισμένους γίνονται για να προωθηθεί ο όποιος ευρωπαϊσμός, είναι η άρνηση των παραδόσεων Δημοκρατίας και κοινωνικής αλληλεγγύης, είναι μια μεγάλη υποχώρηση του ευρωπαϊκού 21ου αιώνα προς το Μεσαίωνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου