Κύριε Διευθυντά
Τι κάναμε λάθος,Γιάννη ;
Στα µεταπολεµικά χρόνια ήταν συνηθισµένη η εικόνα της µαµάς που κυνηγούσε από πίσω το µικρό Γιαννάκη για να του δώσει το αβγό του. Οι άνθρωποι που έζησαν στην Κατοχή ένιωσαν τι σηµαίνει πείνα και έκαναν τα πάντα στη συνέχεια για να µην πεινάσουν τα παιδιά τους.
Ο µικρός Γιαννάκης µεγάλωσε µέσα σε ένα περιβάλλον γενικότερης στέρησης, αλλά είχε τουλάχιστον το αβγό του. Το χειρότερο, όµως, ήταν η στέρηση των πολιτικών δικαιωµάτων. Στην Ελλάδα, µετά τον Εµφύλιο, η ελευθερία ήταν το ζητούµενο. Όταν ήρθε η Μεταπολίτευση, χόρτασε ο Γιάννης από ελευθερία και πολιτική έκφραση.
Τα παιδιά του Γιάννη έζησαν σε ένα περιβάλλον «προοδευτικό». Αλλά έλειπαν τα λεφτά και οι ανέσεις. Ήταν η εποχή που άρχισαν να ρέουν τα πρώτα χρήµατα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα έλεγαν «Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης». Κι έπεσαν τα παιδιά του Γιάννη πάνω τους και τα ξέσκισαν! Τα έκαναν βίλες, αυτοκίνητα και εξοχικά. Ήταν πιο εύκολο απ’ ό,τι φαντάζονταν.
Τώρα τα παιδιά του Γιάννη αναρωτιούνται τι κόσµο θα αφήσουν στα δικά τους παιδιά. Καλά είναι τα εξοχικά, αλλά αυτά δεν παράγουν πλούτο και δεν γεµίζουν το τραπέζι. Τι θα τους πουν, όταν τους έχουν ήδη µάθει ότι η ζωή είναι εύκολη και τα χρήµατα βγαίνουν από το ATM της τράπεζας; Τι θα τους απαντήσουν, όταν αναγκαστούν να τους πάρουν πίσω το κινητό, να κόψουν τη σύνδεση στο Internet και το χαρτζιλίκι;
Τι κάναµε λάθος, Γιάννη; Αν µπορούσαµε να ξεκινήσουµε και πάλι από την αρχή, απ’ όταν ήσουν εσύ παιδί, τι θα αλλάζαµε; Σίγουρα όχι την εικόνα της µαµάς σου που σε κυνηγούσε στην αλάνα να σου δώσει το αβγό σου. Αυτή σε µεγάλωσε όπως µπορούσε, η καηµένη. Σε σπούδασε, σε έκανε άνθρωπο, µε πολλές στερήσεις και δυσκολίες.
Ίσως, Γιάννη, το νόηµα χάθηκε εκεί στη µεταπολίτευση. Όταν η στέρηση µας οδήγησε στο ακριβώς αντίθετο άκρο. Λυπάµαι Γιάννη, αλλά δεν έµαθες στα παιδιά σου ότι δεν συµµαχούµε µε το διάβολο για να πετύχουµε τους σκοπούς µας. Δεν τους έµαθες ότι πριν από τον πλούτο, πριν από την προσωπική επιτυχία του καθενός µας, προηγείται η ηθική. Κι αυτή, Γιάννη, δεν έχει ιδεολογία, δεν είναι ούτε αριστερή, ούτε δεξιά. Ξεχάσαµε, Γιάννη, ότι ελευθερία δεν είναι να κάνουµε ό,τι θέλουµε, αλλά να σεβόµαστε τον κόπο των άλλων και κυρίως το µέλλον των παιδιών µας...
Του Θανάση Μαυρίδη
Ο µικρός Γιαννάκης µεγάλωσε µέσα σε ένα περιβάλλον γενικότερης στέρησης, αλλά είχε τουλάχιστον το αβγό του. Το χειρότερο, όµως, ήταν η στέρηση των πολιτικών δικαιωµάτων. Στην Ελλάδα, µετά τον Εµφύλιο, η ελευθερία ήταν το ζητούµενο. Όταν ήρθε η Μεταπολίτευση, χόρτασε ο Γιάννης από ελευθερία και πολιτική έκφραση.
Τα παιδιά του Γιάννη έζησαν σε ένα περιβάλλον «προοδευτικό». Αλλά έλειπαν τα λεφτά και οι ανέσεις. Ήταν η εποχή που άρχισαν να ρέουν τα πρώτα χρήµατα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα έλεγαν «Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης». Κι έπεσαν τα παιδιά του Γιάννη πάνω τους και τα ξέσκισαν! Τα έκαναν βίλες, αυτοκίνητα και εξοχικά. Ήταν πιο εύκολο απ’ ό,τι φαντάζονταν.
Τώρα τα παιδιά του Γιάννη αναρωτιούνται τι κόσµο θα αφήσουν στα δικά τους παιδιά. Καλά είναι τα εξοχικά, αλλά αυτά δεν παράγουν πλούτο και δεν γεµίζουν το τραπέζι. Τι θα τους πουν, όταν τους έχουν ήδη µάθει ότι η ζωή είναι εύκολη και τα χρήµατα βγαίνουν από το ATM της τράπεζας; Τι θα τους απαντήσουν, όταν αναγκαστούν να τους πάρουν πίσω το κινητό, να κόψουν τη σύνδεση στο Internet και το χαρτζιλίκι;
Τι κάναµε λάθος, Γιάννη; Αν µπορούσαµε να ξεκινήσουµε και πάλι από την αρχή, απ’ όταν ήσουν εσύ παιδί, τι θα αλλάζαµε; Σίγουρα όχι την εικόνα της µαµάς σου που σε κυνηγούσε στην αλάνα να σου δώσει το αβγό σου. Αυτή σε µεγάλωσε όπως µπορούσε, η καηµένη. Σε σπούδασε, σε έκανε άνθρωπο, µε πολλές στερήσεις και δυσκολίες.
Ίσως, Γιάννη, το νόηµα χάθηκε εκεί στη µεταπολίτευση. Όταν η στέρηση µας οδήγησε στο ακριβώς αντίθετο άκρο. Λυπάµαι Γιάννη, αλλά δεν έµαθες στα παιδιά σου ότι δεν συµµαχούµε µε το διάβολο για να πετύχουµε τους σκοπούς µας. Δεν τους έµαθες ότι πριν από τον πλούτο, πριν από την προσωπική επιτυχία του καθενός µας, προηγείται η ηθική. Κι αυτή, Γιάννη, δεν έχει ιδεολογία, δεν είναι ούτε αριστερή, ούτε δεξιά. Ξεχάσαµε, Γιάννη, ότι ελευθερία δεν είναι να κάνουµε ό,τι θέλουµε, αλλά να σεβόµαστε τον κόπο των άλλων και κυρίως το µέλλον των παιδιών µας...
Του Θανάση Μαυρίδη
Μετά τιμής
Ο Στειριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου