«...μπορώ να σηκώνομαι το πρωί να λέω μια καλημέρα και να μου λένε μια καλημέρα;
...μπορώ να περπατάω στο πεζοδρόμιο και να μην πέφτει πάνω μου ένας μουρτζούφλης χαμένος μέσα στις σκέψεις του και να με βρίζει για αυτήν την τυχαία σύγκρουση;
...μπορώ να στείλω το παιδί μου στο σχολείο να μάθει σωστά γράμματα, να μάθει να μιλάει σωστά;
...μπορώ να ανοίγω την τηλεόραση και να μη νοιώθω ότι με δουλεύουν και με εξαπατούν;
...μπορώ να πηγαίνω στη δουλειά μου σε έναν εύλογο χρόνο;...μπορώ να σκέφτομαι και να νοιώθω χωρίς να με χλευάζουν;
... μπορώ να νοιώθω ασφάλεια;
...μπορώ να νοιώθω αξιοπρεπής;
Αυτά είναι μερικά "μπορώ", αν κάποια απ' αυτά αλλάξουν ίσως να μπορέσω να είμαι πιο αισιόδοξος.
Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, όταν είσαι άνεργος όπως εγώ, με τα καθημερινά έξοδα να τρέχουν, με καμμιά ελπίδα εύρεσης εργασίας, με ένα παιδί, τότε δυστυχώς δεν ξέρω πόσο αισιόδοξος μπορώ να είμαι. Πόσο κουράγιο μπορώ να έχω.
Σας ευχαριστώ, Θ.»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου