«Σήκω, Ανδρέα, για να δεις τα παιδιά της Αλλαγής»

του Γιώργου Κουβαρά

Το ΠΑΣΟΚ βαδίζει στις αυτοδιοικητικές εκλογές δίχως ίχνος από αριστερές εφεδρείες

Aλλα χρόνια τέτοια εποχή, παραμονές αυτοδιοικητικών εκλογών, άνοιγες ραδιόφωνο, διάβαζες εφημερίδα, έβλεπες τηλεόραση κι ένα στα δύο πολιτικά επιχειρήματα που άκουγες είχε να κάνει με τις περίφημες «δημοκρατικές δυνάμεις του τόπου»! Για την ακρίβεια, η φράση ήταν διατυπωμένη παπανδρεϊκά, με τρόπο που να μην αφήνει περιθώρια για… δεύτερες σκέψεις: «Το ΠΑΣΟΚ και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις του τόπου». Σήμερα μια τέτοια φράση θα έμοιαζε με το πιο σύντομο πολιτικό ανέκδοτο. Η τύχη που της επεφύλαξε η ιστορία –όχι μόνη της, αλλά με τη βοήθεια ενός άλλου Παπανδρέου, του σημερινού πρωθυπουργού– είναι ανάλογη αυτής που έμελλε να έχουν και πολλοί άλλοι παπανδρεϊκοί μύθοι. Το «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» που έγινε «Εκχωρήσαμε μέρος της εθνικής κυριαρχίας», τα «Περήφανα νιάτα και τα τιμημένα γηρατειά» που έγιναν μια γενιά των 500 ευρώ και κάτι απόμαχοι της ζωής που τους κόψαν δύο συντάξεις.

Στην εποχή της τρόικας και του Μνημονίου, δεν υπάρχει πια χώρος για μύθους, μόνο για πικρές αλήθειες. Και μια απ’ αυτές τη βιώνει σήμερα, πιο πικρά παρά ποτέ, το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, βαδίζοντας σε μια εκλογική αναμέτρηση δίχως ίχνος από αριστερές εφεδρείες.

Υπάρχει, βέβαια, ο Φώτης Κουβέλης με τη Δημοκρατική Αριστερά του, που σε πείσμα όλων όσοι συζητούν για το Μνημόνιο θέλει να γίνουν αυτές οι εκλογές με ένα και μόνο θέμα, την Τοπική Αυτοδιοίκηση, χάριν της οποίας προσδοκά ένα μέτωπο του ΠΑΣΟΚ με το νεοσύστατο κόμμα του – προέκυψε από διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και τους Οικολόγους Πράσινους. Οι τελευταίοι όμως δεν δείχνουν τον ίδιο ζήλο, το «λαϊκό ΠΑΣΟΚ» αδιαφορεί και ο Καμίνης με τον Μπουτάρη ακόμη περιμένουν… Παλαιά στελέχη του «κινήματος» –διότι ως γνωστό «το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα, είναι κίνημα», άλλο παπανδρεϊκό κι αυτό!– αναρωτιούνται αν μπορεί να υπάρξει ΠΑΣΟΚ δίχως αριστερές εφεδρείες. Ακόμη κι αν συμμερίζονται τα σκληρά λόγια του Θεόδωρου Πάγακλου προς το ΚΚΕ, ακόμη κι αν καταλαβαίνουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει συνεννόηση με «γκρουπούσκουλα» του ΣΥΡΙΖΑ, νιώθουν ότι κεντροαριστερά παράταξη βασισμένη στην πολιτική της τρόικας και του Μνημονίου δεν γίνεται! Τι έννοια έχει η «προοδευτική συμμαχία» και πώς μπορεί το ΠΑΣΟΚ να διεκδικήσει τις ψήφους των Αριστερών ψηφοφόρων στο δεύτερο γύρο των δημοτικών, περιφερειακών εκλογών, υλοποιώντας μια πολιτική που πολύ θα ήθελε να μπορούσε να εφαρμόσει μια φορά κι έναν καιρό ο Μητσοτάκης, αλλά δεν τον άφηναν όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ και η Αριστερά, αλλά ούτε καν ο Έβερτ και ο Σαμαράς…

Κι ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου ανησυχεί, κι ας λένε κάποιοι –καταφεύγοντας σε ψυχαναλυτικούς όρους– ότι γράφει τη δική του ιστορία γκρεμίζοντας ό,τι έφτιαξε ο πατέρας του. Η ανησυχία του φαίνεται στο άρθρο που έγραψε στις διακοπές του και δημοσίευσε στο government.gov.gr. Η προσπάθειά του να πείσει ότι «οι προοδευτικές δυνάμεις αναζητούμε τολμηρές θεσμικές αλλαγές που θα οδηγήσουν σε διεθνείς θεσμούς με όσο το δυνατό πιο υψηλή δημοκρατική νομιμοποίηση» είναι ενδεικτική της ανησυχίας του. Στο άρθρο του πρωθυπουργού βρίσκουμε κάποιους παπανδρεϊκούς μύθους που αντέχουν ακόμη στη συνείδηση του λαού και την επιχείρηση μιας νέας ερμηνείας τους, ενταγμένης στη λογική της τρόικας και του Μνημονίου. Παράδειγμα: «“Η Ελλάδα στους Έλληνες” σήμερα σημαίνει μια επανάσταση δημοκρατίας. Στους θεσμούς και την οικονομία. Μια Ελλάδα με συλλογική αυτοπεποίθηση: Αυτός είναι ο στόχος».

«Το αυτονόητο γίνεται πραγματικότητα» είναι ο τίτλος του άρθρου με το οποίο ο Γιώργος Παπανδρέου προσπαθεί να δώσει σοσιαλιστική, προοδευτική βάση σε μια πολιτική που, αν την εφάρμοζε δεξιά κυβέρνηση, ο ίδιος θα τη χαρακτήριζε «ακραία νοεφιλελεύθερη». Το δικό του όμως «αυτονόητο» μοιάζει δυσνόητο, ακατανόητο ή ακόμη και ανόητο σε όλο και περισσότερους. Τα γκάλοπ δείχνουν ότι ένα μεγάλο μέρος του ΠΑΣΟΚ αντιδρά στην κυβερνητική πολιτική και οι αριστερές εφεδρείες δεν υπάρχουν πια. Από το «Μαζί σου, Ανδρέα, για μια Ελλάδα νέα» μέχρι το «Γιώργο, άλλαξέ τα όλα» η απόσταση φαινόταν αρχικά μικρή και η ιστορία προδιαγεγραμμένη, σαν ένα οικογενειακό χρονικό. Κι όμως δεν ήταν έτσι. Σήμερα, παραμονές της επετείου της 3ης Σεπτέμβρη, το μόνο σύνθημα που μοιάζει να διατηρεί το νόημά του είναι το «Σήκω, Ανδρέα, για να δεις τα παιδιά της Αλλαγής». Μόνο που μάλλον δεν θα τα γνωρίσεις!

πηγή