Οι αλλαγές που φέρνει η πολιτική του ΠΑΣΟΚ σε όλα τα επίπεδα της καθημερινής ζωής είναι πρωτοφανείς. Η ακραία πολιτική υποστήριξης του παρασιτικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και μάλιστα του ξένου δημιουργεί ρωγμές σε πολλές κοινωνικές συμμαχίες.
Η ΝΔ, με τις δημόσιες τοποθετήσεις της εναντίον του μνημονίου, προσπαθεί να εκφράσει τα ριγμένα τμήματα του ελληνικού καπιταλισμού και των ανωτέρων και μεσαίων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας. Φυσικά δεν είμαστε αφελείς να πιστεύουμε ότι αν αύριο η παράταξη του Αντώνη Σαμαρά έρθει στην εξουσία δεν θα εφαρμόσει κατά γράμμα τις επιταγές του μνημονίου. Ίσως όμως, με κάμποση δόση καταστροφολογίας, να προσπαθήσει να το τροποποιήσει σε σημεία ώστε να προστατεύσει τα τμήματα του ελληνικού κεφαλαίου που στηρίζουν σήμερα τη ΝΔ και θίγονται σε μεγάλο βαθμό. Φυσικά οι εργαζόμενοι δεν θα έχουν κάτι καλό να δουν.
Το ΠΑΣΟΚ έχει ένα μεγάλο πρόβλημα σήμερα με τους ψηφοφόρους του και ειδικά τη βάση του. Πολλοί από τους ψηφοφόρους του έτρεφαν αφελείς ελπίδες ότι στηρίζοντας το ΠΑΣΟΚ πριν από έναν περίπου χρόνο θα προστατευτούν από τη λαίλαπα που είχε ανακοινώσει ο Καραμανλής. Επίτηδες άραγε; Η γνώμη μας είναι πως ναι. Το ελληνικό κεφάλαιο έβλεπε καθαρά ότι μία κυβέρνηση της ΝΔ δεν θα μπορούσε να φέρει σε πέρας τα μέτρα που πήρε το ΠΑΣΟΚ. Η βρόμικη δουλειά έπρεπε να γίνει από τους «σοσιαλιστές» ώστε οι αντιδράσεις να είναι μικρότερες. Ο Παπανδρέου φυσικά και το γνώριζε και ήταν ανυπόμονος να έρθει στην εξουσία και, όχι μόνο χωρίς τύψεις αλλά με περηφάνια, να εφαρμόσει το πρόγραμμα που του επέβαλαν οι μέντορές του. Τα διάφορα στελέχη του ΠΑΣΟΚ συναγωνίζονται στο ποιος θα έχει τις πιο ακραίες θέσεις ώστε να γίνουν αρεστοί στο νέο κλίμα. Το αποτέλεσμα είναι μία πρωτοφανής επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα, στα εισοδήματα των πιο φτωχών αλλά και των μεσαίων τάξεων και ταυτόχρονα ένας τεράστιος όγκος παροχών στο μεγάλο κεφάλαιο, είτε με τη μορφή ενισχύσεων, είτε με τη μορφή αντεργατικών νόμων.
Όμως ένα τμήμα της βάσης του ΠΑΣΟΚ άρχισε να αντιδρά. Οι αντιδράσεις αυτές περιορίζονται αρχικά με μία καλή και αποτελεσματική μέθοδο. Τα μεσαία στελέχη έχουν αναλάβει το βαρύ φορτίο να τις φιλτράρουν προς τα πάνω και φυσικά να τις περιορίσουν είτε με καθυστερήσεις είτε με διάφορα ψέματα και υπεκφυγές. Μέχρι στιγμής αυτό δούλεψε σε ένα βαθμό. Όμως οι διαρροές και οι καθημερινοί καυγάδες στις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ έχουν αυξηθεί και πρέπει να βρεθεί ένα νέο κόλπο. Τι καλύτερο λοιπόν από μία δόση αριστερών εξαγγελιών; Η γραμμή που κυκλοφόρησε στο ΠΑΣΟΚ μέσα στο καλοκαίρι είναι ότι η «οικονομία έχει τα μαύρα της τα χάλια. Αυτό είναι γεγονός και πρέπει να το πιστέψουμε μια και καλή. Χρειαζόταν λοιπόν κάποια επείγοντα μέτρα και το πιο αποτελεσματικό και γρήγορο ήταν ένας περιορισμός των μισθών και των συντάξεων, η αύξηση της τιμής της βενζίνης και του ΦΠΑ ώστε να βρεθούν κατευθείαν χρήματα. Όμως ο απώτερος σκοπός είναι οι πλούσιοι που έχουν διαλύσει τη χώρα. Αυτοί πρέπει να πληρώνουν την κρίση και θα το κάνουν. Ήδη ψάχνουμε τους μεγαλοφοροφυγάδες, αλλά δεν είναι εύκολο. Μετά, όλοι αυτοί που θησαύριζαν τόσα χρόνια σε βάρος της χώρας πρέπει να πληρώσουν. Έχουμε ήδη ξεκινήσει να τους ψάχνουμε και θα δείτε ότι θα τους βρούμε. Αλλά αναγκαστικά θα πάρει λίγο καιρό. Επίσης πρέπει να μπει μία τάξη. Νοσοκομεία, σχολεία, πανεπιστήμια, ΔΕΚΟ είναι διαλυμένα. Τίποτα δεν δουλεύει. Αναγκαστικά πρέπει να μπει κάποια τάξη. Το πράγμα δεν πάει άλλο αν θέλουμε να βγούμε από την κρίση».
Το κείμενο είναι φανταστικό, αλλά δεν απέχει και πολύ από αυτά που ακούγονται τώρα τελευταία στο ΠΑΣΟΚ. Δυστυχώς κάμποσοι έχουν για άλλη μία φορά τσιμπήσει το δόλωμα και παρατείνουν την υπομονή τους. Στους πιο «απαιτητικούς» υπάρχει και άλλο επιχείρημα: «Δώσ’ του μία τετραετία του Γιώργου και θα δεις ότι θα τα καταφέρει. Ο σκοπός του είναι οι πλούσιοι, θα δεις. Αν δεν τα καταφέρει, τότε μην τον ξαναψηφίζεις, άλλωστε ούτε εγώ θα τον ξαναψηφίσω». Επίσης φανταστικός διάλογος μεσαίου στελέχους του ΠΑΣΟΚ προς έναν απλό ψηφοφόρο, αλλά που εκφράζει τις προσπάθειες κατευνασμού της οργής και απομάκρυνσης της έκρηξης. Το πρόβλημα είναι ότι αρκετοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ πιστεύουν τις νέες υποσχέσεις της ηγεσίας τους και δεν βλέπουν τη στάχτη που πέφτει στα μάτια τους. Η πολιτική αποχαύνωση ενός μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας είναι δυστυχώς γεγονός. Η πολιτική αφύπνιση αυτών των ανθρώπων είναι άλλο ένα καθήκον της Αριστεράς το «καυτό» φθινόπωρο που ελπίζουμε ότι θα έρθει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου