του Μενέλαου Γκίβαλου*
Με την «ουδέτερη» και περίκομψη έκφραση περί «επικαιροποίησης» του Μνημονίου αναγγέλλεται το «τρίτο κύμα» των μέτρων που αποβλέπουν στη διόρθωση των «αποκλίσεων»… Κατάργηση στην ουσία των συλλογικών συμβάσεων και αντικατάστασή τους από τις «επιχειρησιακές», νέες περικοπές στο εισόδημα των δημοσίων υπαλλήλων και των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ, μετατροπή των επικουρικών συντάξεων σε γλίσχρα επιδόματα, αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ, στις συγκοινωνίες και, φυσικά, εκποίηση των «φιλέτων» των δημοσίων επιχειρήσεων…Πρόκειται στην ουσία για ένα μηχανισμό ο οποίος συντηρείται και αναπαράγεται α-παιτώντας συνεχώς «νέες θυσίες», στραγγαλίζοντας κυριολεκτικά την κοινωνία, τα εισοδήματα, τους κοινωνικούς θεσμούς… Οι επιλογές, η κεντρική «λογική» του Μνημονίου εξελίσσεται σ’ ένα είδος οικονομικο-κοινωνικού Μινώταυρου που απαιτεί συνεχώς «νέα θύματα», «νέο αίμα», από την κοινωνία και τους πολίτες. Καταρρέει τώρα και η τελευταία ψευδαίσθηση, η τελευταία «παραμυθία» που συνόδευε τα σκληρά μέτρα του νεοφιλελεύθερου ολετήρα: Οι δημοσιονομικοί περιορισμοί, η διάλυση των εργασιακών θεσμών, των ασφαλιστικών δικαιωμάτων όχι μόνο δεν οδηγούν στην ανάπτυξη, αλλά βυθίζουν σ’ ένα «σπιράλ θανάτου» την οικονομία και την κοινωνία.
Η «λογική» της κυβέρνησης μοιάζει με ευχολόγιο και στερείται ουσιαστικής θεμελίωσης. Πιστεύει ότι διαθέτουμε δύο χωριστές οικονομικο-κοινωνικές διαδικασίες: Αυτή της περιστολής και της δημοσιονομικής πειθαρχίας και αυτή της ανάπτυξης, που θα προωθηθεί μέσω του ΕΣΠΑ το 2011 και θα αποδώσει στην πράξη μετά από 3 τουλάχιστον χρόνια…
Όμως η «σφαίρα» της δημοσιονομικής περιστολής διαλύει –στον παρόντα χρόνο– κάθε παραγωγική και αναπτυξιακή διαδικασία. Επιχειρήσεις κλείνουν, νέες επενδύσεις δεν προωθούνται. Σε αυτό το κλίμα αβεβαιότητας, κάθε δραστηριότητα συντελείται με τις χαμηλότερες «ταχύτητες»… Εάν και όταν, «με το καλό», ευοδωθούν τα σχέδια χρηματοδότησης και ανάπτυξης, τότε η παρατεταμένη ύφεση και η διάλυση της παραγωγικής υποδομής θα έχουν διαμορφώσει ένα σεληνιακό τοπίο…
Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι οι επιλογές του Μνημονίου αλλά και ο κυρίαρχος τύπος εξουσίας που ασκείται από το ΔΝΤ και την τρόικα συνιστούν έναν αυτοκαταστροφικό μηχανισμό που δεν διανοίγει καμιά προοπτική. Ενώ η ανάπτυξη αποβαίνει «όνειρο απατηλό», η συσσώρευση του χρέους σε συνδυασμό με τους αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης οδηγούν με βεβαιότητα στην αύξηση της σχέσης του χρέους προς το ΑΕΠ σε επίπεδα της τάξης του 160% το 2014 και οδηγούν νομοτελειακά στην αναγκαστική επαναδιαπραγμάτευση του χρέους…
Η πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας έχει «τεμαχιστεί» και αξιολογηθεί σε «τρίμηνα», αντίστοιχα προς τις δόσεις του δανείου… Δεν υπάρχει μεσοπρόθεσμος σχεδιασμός, δεν υπάρχουν πολιτικοί και κοινωνικοί στόχοι, δεν υπάρχει ελπίδα…
Γι’ αυτό και η κυβέρνηση –που έχει ασμένως υιοθετήσει το ρόλο του υπεργολάβου / διαχειριστή– στο σχεδιασμό του τριμήνου διαφημίζει τον ανασχηματισμό της μέσα από ένα πλήθος κοσμητικών επιθέτων (λειτουργικός, δομικός, συμπληρωματικός…) προκειμένου να διατηρήσει το «σασπένς»…
Βεβαίως οι όποιες αλλαγές επισυμβαίνουν στο επίπεδο μιας «υπάλληλης» – διαχειριστικής εξουσίας (της οποίας ο πρωθυπουργός έχει ήδη ξεπεράσει τις τριάντα πέντε ημέρες διακοπών) εμφανίζουν μειωμένο ενδιαφέρον… και ασφαλώς μικρότερο από εκείνο που θα προκαλείτο από αλλαγές στην ηγεσία της τρόικας και στους εκπροσώπους του ΔΝΤ, που αποτελούν την πραγματική εξουσία…
Η κυβέρνηση βρίσκεται εγκλωβισμένη στο «φαύλο κύκλο» ενός μηχανισμού, ενός πυρήνα επιλογών που οδηγεί στην αυτοκαταστροφή. Θα πρέπει, σ’ ένα πρώτο επίπεδο, να κατανοήσει τις δεσμεύσεις της απέναντι στην ελληνική κοινωνία και να αναλάβει τις ιστορικές της ευθύνες, τις οποίες έχει σήμερα αναθέσει στο ΔΝΤ και στην τρόικα. Και σε ένα δεύτερο επίπεδο να διαμορφώσει τους όρους (πολιτικούς, κοινωνικούς και οικονομικούς) για τη σταδιακή αποδέσμευση από τις επαχθείς και καταστροφικές επιλογές του Μνημονίου. Γιατί το αδιέξοδο που προβάλλει σήμερα μπροστά μας είναι πολύ χειρότερο από εκείνο που επικαλέστηκε ο πρωθυπουργός την άνοιξη για να μας εγκλωβίσει στο «σιδερένιο κλουβί» του ΔΝΤ.
* Ο Μενέλαος Γκίβαλος είναι αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου