Οι εκατοντάδες χιλιάδες λαού που συγκεντρώνονται στις πλατείες όλης της χώρας, εκδηλώνοντας με ειρηνικό τρόπο την καθολική αντίθεσή τους προς το Μνημόνιο και το ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας, δίνουν το τελικό «χτύπημα» σε μια καταρρέουσα κυβερνητική εξουσία που πίστεψε ότι μπορεί να «επιβιώνει λάθρα», εξαπατώντας και εκβιάζοντας συστηματικά τους πολίτες.
Τώρα οι κυβερνώντες βρίσκονται «ενώπιον ενωπίω», απέναντι στους πολίτες. Θα πρέπει να δώσουν λόγο για τα τραγικά αδιέξοδα στα οποία οδήγησαν τη χώρα με τις επιλογές τους και να κατανοήσουν ότι η κυβερνητική τους «διαδρομή» τελειώνει.
Εκείνο που τους βασανίζει είναι ο τρόπος με τον οποίο θα «αποδράσουν» από την εξουσία. Γιατί έχουν συσσωρεύσει εναντίον τους τόση λαϊκή οργή ώστε ο τρόπος με τον οποίο «αποχώρησε» ο Κ. Καραμανλής το 2009 θα μοιάζει γι’ αυτούς «παράδεισος»... Όχι στο κέντρο της Αθήνας, αλλά ούτε στους τόπους καταγωγής τους δεν θα τολμούν να κυκλοφορήσουν...
Τώρα που έφθασε η ώρα της κρίσεως για όλους, υπουργοί, βουλευτές, στελέχη της κυβερνητικής παράταξης αναζητούν οδό διαφυγής, προσπαθούν να περισώσουν το πολιτικο-κομματικό τους «κεφάλαιο», επιχειρούν να προβάλουν «ενστάσεις» –κατά κανόνα διαδικαστικού χαρακτήρα– προκειμένου να διασφαλίσουν ένα, έστω ασθενές, άλλοθι απέναντι στην καταιγίδα που επέρχεται...
Ασφαλώς δεν μπορεί κάποιος να τοποθετεί όλους τους βουλευτές στο ίδιο «τσουβάλι». Όμως αν πράγματι υπάρχουν «εξεγερμένες συνειδήσεις», τότε αυτές μπορούν να εκδηλωθούν είτε με την καταψήφιση του νέου Μνημονίου και του προγράμματος εξόντωσης του ελληνικού λαού είτε με την παραίτησή τους από το βουλευτικό αξίωμα. Το πραγματικό δίλημμα δεν είναι το «Μνημόνιο ή θάνατος» αλλά το εάν θα συνεργήσουν στο ξεπούλημα της χώρας και στη σκληρή πολιτική υποταγή του δημοκρατικού μας πολιτεύματος στους «γκαουλάιτερ» της «τρόικας» και του ΔΝΤ.
Ποιο είναι το πρότυπο του ξεπουλήματος; Το περιγράφει λεπτομερώς η εφημερίδα «The Wall Street Journal» η οποία αναλύει ότι η επιχείρηση εκποίησης της όλης κρατικής-βιομηχανικής δομής που υλοποιήθηκε στην τέως Ανατολική Γερμανία θα εφαρμοστεί και στην Ελλάδα...
Τα «αποτελέσματα» στην τέως Ανατολική Γερμανία καταγράφονται ως ιδιαίτερα αρνητικό παράδειγμα στην οικονομική ιστορία: Ολόκληρες επιχειρήσεις ξεπουλήθηκαν για ένα «κομμάτι ψωμί» και 2,5 εκατομμύρια βρέθηκαν άνεργοι μέσα σε λίγους μήνες...
Γι’ αυτό, όπως σημειώνει η ίδια εφημερίδα, οι γερμανικές εταιρείες θεωρούνται ιδιαίτερα προνομιακές στην επιχείρηση του «ξεπουλήματος», γιατί διαθέτουν την ανάλογη «προϋπηρεσία»...
«Θεοί και δαίμονες» έχουν κινητοποιηθεί για να ψηφιστεί το περίφημο «Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα». Ευρωπαίοι παράγοντες, ηγέτες και ηγετίσκοι πιέζουν, απειλούν, εκβιάζουν, δίνουν κουράγιο στον Γ. Παπανδρέου και στην κυβέρνησή του να διανύσουν λίγες ακόμα εβδομάδες, για να μπορέσουν να ψηφίσουν το «Πρόγραμμα»... Τα εγχώρια συστημικά συμφέροντα και οι προπαγανδιστές των ΜΜΕ βρίσκονται σε κατάσταση «αμόκ».
• Πρώτος στόχος οι πολίτες που αντιστέκονται και διαμαρτύρονται. Μην μπορώντας να εναντιωθούν ευθέως στις εκατοντάδες χιλιάδες των «αγανακτισμένων» επιχειρούν είτε να ουδετεροποιήσουν τη δυναμική τους είτε να τονίσουν το αδιέξοδο της διαμαρτυρίας τους. Υπάρχουν όμως και ορισμένοι που τους καταγγέλλουν ως ύποπτους φορείς αντιδημοκρατικών αντιλήψεων... Κατηγορία που υιοθέτησε έμμεσα και ο διαχειριστής των εντολών της «τρόικας» και του ΔΝΤ πρωθυπουργός...
• Δεύτερος στόχος είναι ο Α. Σαμαράς ο οποίος, περίπου, καταγγέλλεται για εθνική ανευθυνότητα γιατί δεν συναινεί στο «Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα». Όταν ολόκληρη η κοινωνία βρίσκεται απέναντι στο Μνημόνιο και στην κυβέρνηση, όταν έχει πλήρως διαρραγεί η κοινωνική συναίνεση, καμιά σημασία δεν έχει, σε τελική ανάλυση, ούτε η γνώμη ούτε η «συναίνεση» του Α. Σαμαρά. Αυτό το πραγματικό γεγονός δεν μπορεί ούτε καν να το αντιληφθεί ο πρωθυπουργός;
• Τον τρίτο στόχο αποτελούν οι «διαμαρτυρόμενοι» βουλευτές και υπουργοί του ΠΑΣΟΚ. Ειρωνείες, λοιδορίες, απειλές, εκβιασμοί αποτελούν το «οπλοστάσιο» των προπαγανδιστών της μνημονιακής πολιτικής. Γιατί πράγματι, μέσα στις επόμενες εβδομάδες τα συστημικά συμφέροντα «παίζουν τα ρέστα τους». Θα πρέπει «πάση θυσία» να ψηφιστεί από τη Βουλή το ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας, να οριστούν οι διαχειριστές του ξεπουλήματος, να νομιμοποιηθούν οι επόπτες-γκαουλάιτερ που θα ασκούν στην πράξη την υπουργική εξουσία για την αποτελεσματική εφαρμογή των μέτρων του προγράμματος...
Όταν, ύστερα από αυτό, όλες οι πραγματικές εξουσίες περάσουν στα χέρια των δανειστών-δυναστών μας, τότε μικρή σημασία θα έχουν οι λεγόμενες «δημοκρατικές λειτουργίες και διαδικασίες»... Ανασχηματισμοί, κυβερνήσεις τεχνοκρατών, εκλογικές αναμετρήσεις - με τη σημερινή κατάσταση του πολιτικού συστήματος μετατρέπονται σε δευτερεύουσες διαδικασίες...
Καλύτερα από εμάς όμως περιγράφει την κατάσταση ο μεγάλος μας ποιητής Κ. Καβάφης:
Εν μεγάλη Ελληνική αποικία,200 π.Χ.
Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία
δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.
Όμως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,
κ' ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.
Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν' επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.
Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.
Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.-
Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν' επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου