Η Τετάρτη 15η Ιουνίου του σωτήριου έτους 2011 θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία των αγώνων του λαϊκού και εργατικού μας κινήματος. Μια μέρα που κλόνισε την μισητή κυβέρνηση Παπαντρέου, χάρις στην μαζικότητα και την απαράμιλλη, ουσιαστική και «χαμηλόφωνη» αποφασιστικότητα δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων..
Μέρα πανεργατικής απεργίας και από το πρωί η ατμόσφαιρα ήταν έντονη στο Σύνταγμα. Ένα ετερόκλητο ηλεκτρισμένο πλήθος άρχισε να συγκεντρώνεται από νωρίς. Κάποια στιγμή καθώς ο κόσμος μαζευόταν διαρκώς, η πρώτη σειρά των προστατευτικών κιγκλιδωμάτων σε ένα σημείο «έκανε φτερά». Πανικόβλητη τότε η επί τόπου ηγεσία των αστυνομικών δυνάμεων θέλησε να ενισχύσει το σημείο με δυο επιπλέον διμοιρίες ΜΑΤ, μόνο που κάποιος είχε την φαινή ιδέα να τις τοποθετήσει όχι πίσω, αλλά μπροστά από το κιγκλίδωμα!. Μέσα στον νοητό χώρο της συγκέντρωσης…Μέσα στον κόσμο…Το τι έγινε ήταν ενδεικτικό αυτού που θα ακολουθούσε εκείνη την ημέρα…Φωνές, σφυρίχτρες, σπρωξιές, «πάρτε τους από δω, εδώ είμαστε εμείς». Με επιμονή και με μια αίσθηση ότι δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να μείνουν ανάμεσά μας…ο κόσμος θεωρούσε τον δρόμο δικό του. Η παρουσία της αστυνομίας ήταν αδιανόητη, απαράδεκτη, κάτι σαν παραβίαση…καμιά σπιθαμή από το Σύνταγμα δεν ήταν παραχωρίσιμη…έπρεπε απλά να φύγουν.. Οι διμοιρίες δεν στέκονταν με τίποτα.. Δέκα λεπτά μετά, μέσα σε χειροκροτήματα και συνθήματα, πέρασαν στην «φυσική τους» θέση, πίσω από το κιγκλίδωμα..
Ήταν δεν ήταν τρεις το μεσημέρι στην γωνία Πανεπιστημίου και Κριεζώτου εμφανίστηκαν διμοιρίες. Ίδιο σκηνικό. Εκατοντάδες θυμωμένοι άνθρωποι τους πλησιάζουν, φωνάζουν συνθήματα, βρίζουν, και απωθούν…. τους διώχνουν, ψηλά προς το Κολωνάκι.. Και φεύγοντας τα ΜΑΤ ένας διαδηλωτής μονολογεί: «να δούμε όταν πέσει το καθεστώς!!, ποιος θα σας σώσει και σας»!!.
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση. .Το καθεστώς ..Ίσως οι κυρίαρχες τάξεις και τα υπερεθνικά αφεντικά τους δεν έχουν συνείδηση της οργής και του μίσους που συσσωρεύεται μέσα στον λαό. Ίσως δεν έχουμε και μείς…Όμως μαζί με την απόγνωση για την οικονομική κατάσταση που συσσωρεύεται και φουντώνει, τούτος εδώ ο συρφετός των Παπαντρέου, Πάγκαλου, Παπακωνσταντίνου κλπ έκανε τα πάντα για να συντρίψει όχι μόνο πολιτικά, αλλά και ηθικά τον λαό να τον ενοχοποιήσει («μαζί τα φάγαμε»), να τον «μειώσει», να τον εξευτελίσει («οι έλληνες δεν δουλεύουν», «κοπρίτες»). Θα έπρεπε όλος αυτός ο συρφετός να ξέρει ότι η περηφάνια όλου αυτού του κόσμου, καταπιεσμένη και τσαλακωμένη από την δική τους τυφλή υπεροψία και από τον φασισμό του δελτίου της Τρέμη και του Καψή δεν θα αργούσε να ξεσπάσει σαν ηφαίστειο. Και ξέσπασε. Τώρα η λάβα του κυλάει στις πλατείες και τους δρόμους της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και της υπόλοιπης Ελλάδας, και ήδη τους καίει και τους τσουρουφλάει, κάνοντας τον ανεκδιήγητο ΓΑΠ και την μισητή του κυβέρνηση να τρίζει..
Αυτός ο κόσμος, που δουλεύει πιο πολύ από κάθε άλλον στην Ευρώπη, που λίγα χρόνια πριν του χτύπαγαν φιλικά με το ένα χέρι την πλάτη ο Ρογκ, η Γιάννα, ο Σημίτης και ο Μπόμπολας «ευχαριστούμε Έλληνες», (την ίδια ώρα που του έβαζαν πολύ βαθιά στην τσέπη το άλλο για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε), που ποτέ δεν είχε ένα στοιχειώδες «κράτος πρόνοιας», που πέρασε ξενητιές και εμφύλιους, εξευτελίστηκε όσο τίποτα άλλο από την εξουσία, (λες και όλοι είναι σαν την μικρή κομματική τους πελατεία, σαν τα μούτρα τους). Ας μην απορεί λοιπόν ο Πάγκαλος....Η λάβα δεν θα σταματήσει πριν βγάλει όλη την ζωογόνα και καταστροφική ορμή της. Πριν στείλει όλο αυτόν τον συρφετό εκεί, που ανήκει…στους υπόνομους της ιστορίας!
Το τι έγινε το μεσημέρι πάνω στην πλατεία Συντάγματος ήταν ακριβώς η μνημειώδης επιτομή της ηφαιστειακής δύναμης των αγωνιζόμενων ανθρώπων, του κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου ξεχωριστά, που σε κάποια στιγμή της ζωής του, κάνει μια αυθόρμητη επιλογή. Μένω ή φεύγω?
Η αστυνομία είχε ξεκάθαρο στόχο να «καθαρίσει το Σύνταγμα». Πατώντας πάνω στην άθλια δράση των ασφαλιτών προβοκατόρων (που είχαν σαν «πλάτη», ολιγάριθμες «αναρχικές ομάδες») , εξαπέλυσε έναν πόλεμο «χαμηλής έντασης» πνίγοντας με δακρυγόνα το κέντρο και κάνοντας παράλληλα εκκαθαριστικές επιχειρήσεις με τις ομάδες ΔΙΑΣ σε όλους τους γύρω δρόμους και τα στενά. Τεράστια πίεση στη πλατεία πάνω και κάτω.
Ο κόσμος υποχωρούσε, πήγαινε έως τα σημεία που μπορούσε να αναπνεύσει και γύριζε! Απέκρουε τα ΜΑΤ και τα ΔΙΑΣ με απίστευτη αποφασιστικότητα, ωριμότητα και θάρρος. Τι να πει κανείς για τους διαδηλωτές που στην οδό Μητροπόλεως, ξάπλωσαν μπροστά στους επιδρομείς της Ομάδας ΔΙΑΣ, με συνθήματα και χειροκροτήματα, χωρίς ίχνος φόβου, και τους υποχρέωσαν να γυρίσουν πίσω, άπρακτοι και απορημένοι…γιατί αυτό που γίνεται εδώ, σίγουρα δεν τους είναι εύκολο να το αντιμετωπίσουν..τα ίδια στην Φιλελλήνων, στην Αμαλίας, στην Β. Σοφίας, στην Ερμού, σε όλους τους δρόμους γύρω από το Σύνταγμα, παντού!!
Στόχος της κυβέρνησης ήταν να εισβάλλει στην πλατεία, αφού πρώτα απομονώσει τον κόσμο που ήταν εκεί από τους δεκάδες χιλιάδες συγκεντρωμένους.
Και ενώ, κατά το μεσημέρι, η στιγμή αυτή ξεκάθαρα πλησίαζε, και ενώ η ένταση της μάχης κορυφωνόταν, ξαφνικά, εκεί, μέσα στην φλεγόμενη Αθήνα, μέσα στην πνιγμένη από τόνους χημικά πλατεία, με τα μικρόφωνα να καλούν στην πάση θυσία παραμονή στην πλατεία, ένας λυράρης, ναι ένας λυράρης παίρνει την θέση του στο μικρόφωνο. Και ξεκινάει με την μαγική του λύρα… «αγρίμια και αγριμάκια μου»…εκατοντάδες άνθρωποι πάνω στην πλατεία να τραγουδάνε συγκινημένοι..και να κλαίνε…και τα δακρυγόνα να σου πνίγουν την ανάσα…Και μετά άρχισαν οι παραγγελιές.. «παίξε ένα πεντοζάλι»!! Και λοιπόν, στο κέντρο της πλατείας Συντάγματος που ένα μήνα τώρα «φιλοξενεί» τους «αγανακτισμένους», που τώρα υψώνονται σε «εξεγερμένους ανθρώπους», εκεί λοιπόν στήνεται ένας τρελός χορός, ένα πανηγύρι, με δεκάδες νέα παιδιά να χορεύουν και να τραγουδάνε…
Τι ήταν αυτό? Ποια μαγική δύναμη έπλασε αυτή την στιγμή? Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ποιο μεγαλειώδη απάντηση στην βία των δυνάμεων καταστολής?? Τι άλλο θα μπορούσε να φωνάξει τόσο καθαρά και δυνατά?? «Μας θέλετε? Εδώ είμαστε λοιπόν. Με τα τραγούδια και τους χορούς μας.. Δεν φοβόμαστε…εδώ είμαστε και εδώ θα μείνουμε»!!
Μια φορά στην ζωή μου ξανάκουσα μια παρόμοια ιστορία…στην διάρκεια της μεγάλης απεργίας πείνας ενάντια στα λευκά κελιά στην Τουρκία, όταν ο τούρκικος στρατός εισέβαλλε στην φυλακή για να σκοτώσει τους εξεγερμένους απεργούς πείνας (για να σκοτώσει, όχι «απλά» να απομακρύνει ή να εκκαθαρίσει), οι φυλακισμένοι μαζεύτηκαν στο προαύλιο της φυλακής πιάστηκαν σε κύκλο και χόρευαν…και τώρα, σε άλλες οπωσδήποτε συνθήκες το έβλεπες να συμβαίνει μπροστά σου
Ήταν σαν να έβρισκαν την ενσάρκωσή τους οι στίχοι του Ελευθερίου:
«κρυφά και φανερά σε ακολουθούνε οι συμμορίες και οι βασανιστές
και ψάχνουν μέρα νύχτα να σε βρούνε
μα δεν υπάρχει δρόμος να διαβούνε
γιατί ποτέ δεν ήταν ποιητές το χώμα που πατούν να προσκυνούνε..»
Ναι ο κόσμος ύψωσε τα δικά του «οδοφράγματα» με υλικά τα τραγούδια και τις μουσικές του για να κόψουν τον δρόμο να φτάσει η εξουσία στο Σύνταγμα..
Η εξουσία δεν έχει σχέση με την ποίηση, ούτε με το τραγούδι…Λύσσαξαν τα σκυλιά της. Έξι διμοιρίες ΜΑΤ, 3 από κάθε πλευρά, τρέχοντας και πετώντας δακρυγόνα έκαναν επίθεση στην Πλατεία για να φτάσουν μέχρι την μικροφωνική. Χημικά, τρομοκρατία, ξύλο…κανονικός στρατός κατοχής!
Ε, και?? Λίγη ώρα μετά εκατοντάδες άνθρωποι ανέβαινα και πάλι στην Πλατεία. Φωνές, χειροκροτήματα, απόφαση, «φύγετε από δω», «θα φύγετε θέλετε δεν θέλετε».. «τι κάνετε εδώ» και άλλα τέτοια πολλά..
ΕΦΥΓΑΝ!
Η Πλατεία ήταν και πάλι δική μας..
Εκείνη την στιγμή η πλατεία Συντάγματος δεν ήταν απλά ένας χώρος «ασύλου», που οι δυνάμεις καταστολής δεν μπορούσαν να μείνουν, χωρίς νόμους και σφραγίδες. Ήταν ένας χώρος «ιερός», καθαγιασμένος με την ηθική υπεροχή ενός κόσμου που αντιστέκεται.. Εκείνη την στιγμή ήταν σαν οι στοιβάδες της ιστορίας να ξετυλίγονται μέσα σου, και να σε κάνουν συμμέτοχό τους…Ναι αλήθεια έλεγαν τα μεγάφωνα όταν φώναζαν ότι σε αυτή την πλατεία συναντήθηκαν ο Δεκέμβρης του 44, το Πολυτεχνείο και ο Ιούνης του 2011. Για αυτό το σύνθημα που συγκλόνιζε τον κόσμο σε κάθε γωνιά ήταν το ιστορικό πλέον «ψωμί, παιδεία, ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το 73»..Για αυτό αναζήτησε δύναμη στις «πηγές» της ύπαρξής του, στα ριζίτικα, την λεβεντιά του χορού, την αποκοτιά της απειθαρχίας…σίγουρα οφείλουμε πολλά σε αυτόν τον άγνωστο, δικό μας «Ξυλούρη»..
Άλλωστε κάθε φορά που ο κόσμος νοιώθει ότι γίνεται κομμάτι μιας ιστορίας, αναζητάει τις πηγές του…τις αφετηρίες του. Ξέρουμε από τους λίγο μεγαλύτερους φίλους μας ότι η συζήτηση για την Αντίσταση στην αριστερά έγινε βαδίζοντας προς την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ξέρουμε από την δική μας εμπειρία τις ατέλειωτες συζητήσεις και για την Αντίσταση και για το Πολυτεχνείο τα βράδυα του 90-91.
Εκεί, λοιπόν, οι άνθρωποι δεν «ξανακατακτούσαν» μόνο τον χώρο τους (τις ανά την Ελλάδα πλατείες») και τον χρόνο (που πλέον τον ξοδεύουν για να παράγουν πολιτική, και όχι να καταναλώνουν τα πολιτικά και τηλεοπτικά σκουπίδια του συστήματος»). Ξανάκανε δικό του τον ιστορικό χρόνο, μια ολόκληρη παράδοση και μια ιστορία. Κατά μία έννοια ξανάκανε δικό του το «έθνος του». Δεν είναι παράξενο που μέσα στον χαμό έψαξαν το «πότε θα κάνει ξαστεριά»…που χόρεψαν, ακόμα και που κυκλοφορούν στο Σύνταγμα ελληνικές σημαίες… …. Εκείνες τις ώρες η σημαία είναι το «χαίρε ώ χαίρε η λευτεριά», δεν είναι η μισαλλόδοξη, ρατσιστική σημαία που προσπαθεί να υπεξαιρέσει ο ακροδεξιός συρφετός. Ούτε βέβαια ο «πατριωτισμός» του ξεπουλήματος των Παπαντρέου-Σαμαρά..ούτε τα μεγαλόπνοα παραληρήματα της «ισχυρής Ελλάδας του Σημίτη που συντρίφτηκαν. Και τα ριζίτικα δεν είναι τα τουριστικά φολκλόρ, αλλά οι μουσικές της αντίστασης στην κατοχή ή τη χούντα.
Είναι τα σύμβολα, οι μουσικές και τα ποιήματα ενός λαού, που μια κλίκα ντόπιοι και ξένοι τραπεζίτες και καπιταλιστές τού παίρνουν τα σχολειά και τα νοσοκομεία, τα λιμάνια και το υπέδαφος, τα νερά και τον αέρα..την ίδια του την υπόσταση. Και πλέον μπορεί να ξαναζητήσει την ζωή του για αυτόν και όλη την κοινωνία, μόνο σε σύγκρουση με την αστική τάξη, ντόπια και ξένη, για να πάμε αλλού…Αυτά είναι σήμερα τα «δικά μας σπίτια και οι πεζούλες», που ο αστικός πολιτικός κόσμος τα ξεπουλάει για ένα κομμάτι ψωμί και πρέπει να τον ανατρέψουμε για να ζήσουμε.
Αυτή είναι η έμπρακτη ταξική πάλη στον δρόμο, για την «οικειοποίηση του έθνους», για την ηγεμονία της ταξικής αντίληψης και της αριστεράς και σε όλη την πολύμορφη κοινωνία, «στον λαό», και μάλιστα στον «βαθύ λαό», που βγαίνει στο προσκήνιο, και προβάλλει την δική του αγάπη για «την πατρίδα», απέναντι στο «χρέος στην πατρίδα» που κάνει ο Παπαντρέου, που δεν είναι παρά το χρέος του απέναντι στους Προβόπουλος και τους Δασκαλόπουλος. Ο διαδηλωτής με την ελληνική σημαία, του αφαιρεί αυτό το ηθικό δικαίωμα και είναι σαν να του λέει: «Όχι, για τους εργάτες και τον λαό, τα δικαιώματα και την αξιοπρέπειά του νοιαζόμαστε εμείς. Εσύ νοιάζεσαι για τον Προβόπουλο και τον Τρισέ. Μην μας τσαμπουνάς λοιπόν βλακείες για την «πατρίδα».».
«Θέλουν να μας διώξουν από την πλατεία» σχολίαζε μια παρέα πιτσιρίκια, που βάδιζε ατάραχη μέσα στα δακρυγόνα και τα κυνηγητά. «Δεν φεύγουμε με τίποτα!».Έτσι απλά…δεν φεύγουμε με τίποτα!. Και ξέρετε, αυτή η απόφαση είναι ανίκητη!!
Ο κόσμος κατάλαβε με το αλάνθαστο ένστιχτό του ότι η κυβέρνηση και τα αφεντικά της δεν «άντεχαν»το Σύνταγμα. Και μάλιστα ένα Σύνταγμα έχει την τάση όλο και πιο καθαρά και φυσικά να αναζητά τις συνάφειές του με το εργατικό κίνημα, με τον απεργό, να φεύγει από τα όρια που του είχαν προδιαγράψει! Και ενεργοποίησε την βία και την προβοκάτσια για να το αδειάσει. Ο κόσμος έδωσε την μάχη του με απίστευτη ωριμότητα και απόφαση. Την έδωσε «ειρηνικά»!. Και την κέρδισε!
Ειρηνικά λοιπόν…το σημείο που «αρέσει» στα ΜΜΕ. Αυτό που τρελαίνει τις αναρχικές ομάδες…Μα, όσοι, νομίζουν ότι «ειρηνικά» για τον κόσμο αυτό σημαίνει νομιμοφροσύνη και «πασιφισμός», δεν έχουν αλήθεια ιδέα για το τι γίνεται εκεί κάτω!
Ο κόσμος που έκανε πίσω τα ΜΑΤ, που αντιμετώπισε τα κυνηγητά και τα δακρυγόνα, που έμενε ξαπλωμένος μπροστά στις μηχανές που μαρσάρανε, δεν το έκανε γιατί έχει πρόβλημα να πετάξει μια πέτρα! Σιγά τώρα..
Το έκανε γιατί έχει μια ξεκάθαρη πολιτική εκτίμηση ότι ο «ειρηνικός χαρακτήρας» της κινητοποίησης αυτήν την στιγμή είναι απόλυτα κρίσιμος για την τεράστια μαζικοποίηση και την κοινωνική του αποδοχή. Και έχει απόλυτο δίκιο.. Για αυτό και απομόνωσε πολιτικά τις ανεκδιήγητες «αναρχικές» ομάδες, που έκαναν ότι μπορούσαν για να διαλύσουν την συγκέντρωση επιστρατεύοντας τον ετσιθελισμό της βίας, ακόμα και τον τραμπουκισμό απέναντι στον κόσμο…
Αλλά, ο στόχος του να «μην ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο» με αποκλεισμό της Βουλής είναι από μόνο τους βαθιά αντισυστημικός και εξεγερτικός…και αυτό το ξέρουν όλοι..
Είναι η ίδια τυπική συζήτηση με αυτή για τον απολίτικο χαρακτήρα του κινήματος…έχουμε αλλού πραγματευτεί αναλυτικά αυτό το πρόβλημα…Όμως να που την ώρα της διαδήλωσης και της σύγκρουσης τα μεγάφωνα φώναζαν με όλη τους την δύναμη: «η κυβέρνηση Παπαντρέου καταρρέει. Εμείς είμαστε τώρα οι δυνατοί». «Τότε είχαμε την χούντα των συνταγματαρχών, τώρα του κεφαλαίου και του ΔΝΤ», και γέμιζαν την ατμόσφαιρα με τις αναφορές στο 44 και στο Πολυτεχνείο, δηλαδή σε όλες τις μεγάλες και «ιερές» στιγμές του κινήματος και της αριστεράς…Ίσως όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να ειπωθούν πριν από 20 μέρες. Αλλά τώρα λέγονται…και η συνέλευση το βράδυ, που αποφάσισε ότι σε αυτούς που «πρέπει να φύγουν» είναι εκτός από τα Μνημόνια και τις κυβερνήσεις και η ΕΕ, τα επικύρωσε, δεν γύρισε πίσω!
Θέλω να πω, ότι η δυναμική του αγώνα, η σύμπλεξή του με το εργατικό κίνημα, τέλος πάντων με τις ριζοσπαστικές εκείνες τάσεις που στηρίζουν τον αγώνα, οι ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις έχουν την τάση να οξύνουν απότομα την πολιτικοποίηση όλου αυτού του κόσμου που βγαίνει στην πάλη…και εκεί μπορεί η όποια αριστερά, και σε ότι μας αφορά η αντικαπιταλιστική αριστερά, να επιδράσει καθοριστικά..
Αρκεί…αρκεί να είναι εκεί…να δουλεύει με τον κόσμο αυτό, να συζητάει, να καθαρίζει την πλατεία, να βρίσκει λεφτά, να ακούει, να μαθαίνει, να σέβεται, να τρώει τα δακρυγόνα.. και τότε κατακτάει την δυνατότητα να παρεμβαίνει με τα σύμβολα και τις ιδέες της πείθοντας, μέσα από την ίδια την ζωή κα την πράξη. Εκεί οι αγωνιζόμενοι θα πειστούν..
Και αυτό είναι η τελευταία μου παρατήρηση.. Ο ΣΥΝ είναι εκεί…κατά την γνώμη μας επιχειρεί να κρατήσει το κίνημα πολιτικά πίσω, στα όρια της γραμμής του, αλλά λογικά κάθε δύναμη παλεύει για την αντίληψή της, άσχετα που σε αυτή την φάση οι αντιλήψεις του ΣΥΝ είναι πολύ πίσω από το κίνημα και τις δυνατότητες που γεννάει.
Το ΚΚΕ ήρθε, κάθησε μια ώρα και έφυγε..και αυτό, θα μου πείτε καλό είναι. Εδώ πριν λίγο καιρό όλοι οι έξω από μας ήταν εχθροί..
Αλλά να έχω μια απορία προς την «βάση του»..πως γίνεται όταν βλέπεις ότι στην Αθήνα γίνεται χαμός…οι ορδές των ΜΑΤ πνίγουν τον κόσμο…δηλαδή τους δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους και απεργούς που φωνάζουν «ψωμί, παιδεία, ελευθερία», πως γίνεται να μην είσαι εκεί?? Δεν πετάει ρε παιδιά η καρδιά σας?? Πως ακούτε το «κόμμα», που σας παίρνει και φεύγετε τρέχοντας?? Δεν θέλετε να δώσετε την μάχη μαζί με τον λαό??
Θυμάμαι, νεαρός στο κομμουνιστικό κίνημα οι καθοδηγητές μας να μας εξιστορούν την ιστορία του πάπα-Γκαμπόν, του παπά πράκτορα της Οχράνας, που ξεκίνησε την προβοκατόρική διαδήλωση κατά του Τσάρου, με στόχο το χτύπημα του κινήματος το 1905, που οδήγησε τελικά στην εξέγερση του 1905, τονίζοντας μας πως οι μπολσεβίκοι ήταν εκεί, πήραν μέρος σε μια διαδήλωση με πανώ του τσάρου και τους παπάδες μπροστά..γιατί έπρεπε να είναι με τον αγωνιζόμενο λαό..να τον ακούνε, να αποκρυπτογραφούν την «τρέχουσα» ιδεολογία του, να κατακτάνε την εμπιστοσύνη του, να ματώνουν μαζί του…και τώρα που είναι αυτά?? Δεν ισχύουν?? Είναι ο «σεχταρισμός» ή τελικά η υποταγή στην νομιμότητα και οι δηλώσεις «υπευθυνότητας»του ΚΚΕ («η έξοδος από το ευρώ είναι καταστροφική») που σφραγίζει την αριστερά?
Και αυτή η καθολική απαίτηση για εκλογές από την πλευρά της «επίσημης αριστεράς»? Θέλουμε τις πλατείες πρόκριμα για τις εκλογές?. Άδειες μετά λίγες μέρες? Η γεμάτες για όλο τον καιρό από δω και πέρα? Κύτταρα συζήτησης και πολιτικοποίησης του κόσμου? Πρώτες μορφές μιας λαϊκής συνέλευσης, που θα απλώνεται στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, παντού?
Από την μια ή την άλλη απάντηση για το αύριο, εξαρτάται πραγματικά τι λέμε και πάνω από όλα τι κάνουμε σήμερα..
ΥΓ: Ότι έχω σε εισαγωγικά δεν είναι από την φαντασία μου. Είναι ακριβείς λέξεις και φράσεις που άκουσα και θεώρησα υποχρέωσή μου να τα μεταφέρω σε ένα κομμάτι χαρτί για να μείνουν κάπου..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου