Μνημόνιο και… ξερό ψωμί συνιστούν 32 διανοούμενοι για τους εργαζόμενους

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Πραγματικά αλγεινή ήταν η εντύπωση που προκάλεσε η έκκληση των 32 διανοούμενων η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα την προηγούμενη εβδομάδα με τίτλο «Τολμήστε», λόγω των θέσεων που ρητά ή άρρητα (μέσω υπονοουμένων δηλαδή και μισόλογων) υποστήριζαν οι συγγραφείς της.

 Η έκκληση των 32 θα μείνει στην ιστορία ως ένα ακόμη μνημείο δουλικότητας απέναντι στην εξουσία μιας διανόησης που απεμπόλησε και τα τελευταία ίχνη ανεξαρτησίας της από τη στιγμή που τη σίτισή της ανέλαβε κατ’ αποκλειστικότητα το… πρυτανείο. Μικρή χώρα η Ελλάδα και πώς να κρυφτεί η έμμισθη σχέση ουκ ολίγων από τους 32 με τα δημόσια ταμεία ή η θητεία τους σε αδρά αμειβόμενες και προβεβλημένες θέσεις δημόσιων οργανισμών…

Το φαινόμενο δεν είναι νέο. Πλήθος είναι οι περιπτώσεις αργυρώνητων και εξωνημένων διανοούμενων στην ιστορία, όπως περιγράφονται στο μνημειώδες έργο του Κυριάκου Σιμόπουλου, Διανοούμενοι και καλλιτέχνες ευτελείς δούλοι της εξουσίας: από τον φιλομοναρχικό Ξενοφώντα που υμνούσε τις αρετές του Κύρου και της Σπάρτης, παραχαράσσοντας την ιστορία, μέχρι τον Ισλανδό συγγραφέα W. B. Yeats που εκθείαζε τις αρετές στην εξουσία των αρχόντων…

Ζήτησαν συναίνεση

Επιστρέφοντας στο σήμερα, αιχμή του δόρατος στην έκκληση των 32 ήταν η συναίνεση. Αυτό που ζητούσαν δηλαδή ήταν να ομονοήσουμε στην βάρβαρη πολιτική που εφαρμόζεται. Στόχος εμφανής που διαπέρναγε όλο το κείμενο κι ας κρυβόταν επιμελώς από τον συντάκτη της που χρησιμοποιούσε αντί αυτής, τις λέξεις «συντονισμένες ενέργειες», «εθνική ομοψυχία», κ.α. Η έκκληση έτσι των 32 «ευνοουμένων της εξουσίας» ήρθε να προστεθεί σε μια σειρά αφόρητες πιέσεις που ασκούνταν εκείνες τις μέρες για συναίνεση, για να αποδεχτεί πιο συγκεκριμένα ο πρόεδρος της ΝΔ, Αντώνης Σαμαράς, το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο όπως φορτικά ζητούσαν οι Βρυξελλάνθρωποι (από τον Όλι Ρεν μέχρι τον Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ), ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δημήτρης Δασκαλόπουλος, και όπως ζήτησε ακόμη και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας κατά τη διάρκεια της συνάντησης των πολιτικών αρχηγών την Παρασκευή 27 Μαΐου, η οποία κατά κανένα τρόπο δεν προβλεπόταν από τις αρμοδιότητές του. Η έκκληση λοιπόν των 32 ήρθε να σφίξει ακόμη πιο δυνατά τη θηλιά στο πολιτικό σύστημα για να συναινέσει σε μια σειρά βαθιά οπισθοδρομικών και ακραία νεοφιλελεύθερων αποφάσεων ώστε να εφαρμοστούν προκαλώντας όσο το δυνατόν λιγότερες κοινωνικές αντιδράσεις.

Τέτοιας ποιότητας αποφάσεις περιλαμβάνει το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο, για την ευμενή αποδοχή του οποίου από την κοινή γνώμη εργάστηκαν συνειδητά απ’ ότι αποδείχτηκε οι 32 «ευνοούμενοι της εξουσίας». Ας τις θυμίσουμε για να γίνει σαφές που αποσκοπούσε η έκκληση και ταυτόχρονα το μέγεθος της ευθύνης που ανέλαβαν με τη δημόσια παρέμβασή τους: Διορισμός γκαουλάιτερ από το ΔΝΤ και την ΕΕ στα υπουργεία και τις κρίσιμες υπηρεσίες του δημοσίου οι οποίοι θα επιβλέψουν το καθεστώς Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου που επιβλήθηκε προκειμένου να δοθεί η πέμπτη δόση και να εγκριθεί το νέο, δεύτερο δάνειο. Ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου για ένα κομμάτι ψωμί που θα αιτιολογηθεί με το σαθρό επιχείρημα «δεν πουλάμε, αλλά νοικιάζουμε». Γι’ αυτό θα αξιοποιηθεί ο «θεσμός της επιφάνειας», της μακροχρόνιας δηλαδή μίσθωσης (που ποιός ξέρει ποιό νομικό γραφείο τον επινόησε…) με μοναδικό σκοπό να δοθούν παραλίες και δασικές εκτάσεις φιλέτα έναντι πινακίου φακής. Οι 32 έδωσαν επίσης τη δική τους συναίνεση και ζήτησαν τη συναίνεση της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος για την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, την μείωση των μισθών για τους νέους κάτω των 25 ετών, την απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, το κλείσιμο δημοσίων υπηρεσιών, το ξεπούλημα δημοσίων επιχειρήσεων κ.α. Μόνο που ξέχασαν να τα αναφέρουν, για να μη φανεί το μέγεθος της προδοσίας τους…

Κινδυνολογίες

Η εκφοβιστική και γι’ αυτό απαράδεκτη ηθικά κινδυνολογία τους («όσοι αγνοούν τα σημεία των καιρών … θα χρεωθούν την καταστροφή της χώρας») αποσκοπούσε ακριβώς στην παραπάνω κατεύθυνση: να γίνουν δεκτά τα μέτρα που συμφωνήθηκαν μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας και ισοδυναμούν με κοινωνική και εθνική γενοκτονία! Ρητά άλλωστε στην έκκλησή τους κάνουν λόγο για «τις θυσίες που απαιτεί η σωτηρία». Κι ό,τι δεν έγραψαν στην έκκληση τους για να μην τους «πάρουν με τις πέτρες» το είπαν από την τηλεόραση ή το έγραψαν στον Τύπο τις επόμενες μέρες: Από το «μαζί τα φάγαμε», σε λιγότερη χυδαία έκδοση, μέχρι ύμνους στην ηγεσία του 1940  που μάθαμε από μία εκ των 32 πως ήταν «αρίστη» και «σωστή ηγεσία»! Τι άλλο θα ακούσουμε ακόμη!

Όσο ευφράδεις ήταν οι 32 στην έκκληση και τις δηλώσεις τους για να μειωθεί το κράτος, τόσο φειδωλοί αποδείχθηκαν στη διερεύνηση των αιτιών για το σημείο που βρισκόμαστε σήμερα. Το μόνο που αντέτειναν ήταν γενικότητες και κοινοτοπίες για «αγκυλωμένες στο παρελθόν ιδεολογικές και πολιτικές περιχαρακώσεις». Αυτό άραγε έφταιξε που ένα χρόνο μετά το «μνημόνιο ή χρεοκοπία» ακούγεται ξανά το ίδιο εκβιαστικό δίλημμα, από τα ίδια μάλιστα χείλη; Άραγε με ποιό ηθικό κύρος κυβέρνηση, ΔΝΤ, ΕΕ και οι 32 διανοούμενοι ζητούν νέες θυσίες όταν οι προηγούμενες θυσίες (όπως η μείωση το 2010 των μισθών και των συντάξεων κατά 11% και 14%, με βάση δήλωση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας) αποδείχθηκαν μια τρύπα στο νερό, καθώς δεν απομάκρυναν τη χρεοκοπία, αλλά την έφεραν πιο κοντά;

Εντύπωση επίσης προκαλεί η αδιαφορία των 32 ευνοούμενων του κράτους για το δράμα που βιώνουν εκατομμύρια εργαζόμενοι. Το βιοτικό επίπεδο χιλιάδων οικογενειών έχει καταρρακωθεί και το εργατικό δίκαιο έχει επιστρέψει στην προ Ελευθέριου Βενιζέλου εποχή. Ως απόρροια του Μνημονίου έκλεισαν ή θα κλείσουν 1.056 σχολεία (γεγονός χωρίς προηγούμενο από την ίδρυση του ελληνικού κράτους), πρυτάνεις όπως του Πανεπιστημίου της Αθήνας, Θόδωρος Πελεγρίνης, κάνουν απεγνωσμένες εκκλήσεις προειδοποιώντας πως είναι αναγκασμένοι είτε να κλείσουν τις σχολές είτε να επιβάλουν δίδακτρα λόγω ελλιπούς χρηματοδότησης, το προσδόκιμο ζωής ως αποτέλεσμα των περικοπών στην υγεία, της παρακμής των νοσοκομείων και του εισιτηρίου των 5 ευρώ αναμένεται να μειωθεί ακόμη και κατά 5 έτη, οι αυτοκτονίες καταγράφουν ρεκόρ, κι αυτοί, οι διανοούμενοι, με ύφος Μαρίας Αντουανέτας, καλούν σε νέες θυσίες, γυρίζοντας τις πλάτες τους στη δεινή θέση που έχει περιέλθει η κοινωνία. Αντί δηλαδή να λειτουργήσουν ως φωνή αυτών που δεν έχουν φωνή, αξιοποιώντας την απήχηση και τα δημόσια βήματα που διαθέτουν ή ακόμη και την ασυλία που χαίρουν, γίνονται ηχώ και μακρύ χέρι της εξουσίας και των πιο σκοτεινών κέντρων, ζητώντας επί της ουσίας από τον κόσμο να …κάτσει στα αβγά του και να δεχθεί υπάκουα και πειθαρχημένα αυτά που αποφασίζουν κυβέρνηση και τρόικα.

Πρόκειται επομένως για μια διανόηση αναπόσπαστο τμήμα ενός σαθρού οικοδομήματος το οποίο υπηρέτησαν επί δεκαετίες πειθήνια και κάθε άλλο παρά αφιλοκερδώς, μέρος επομένως του προβλήματος, οργανικό κομμάτι της πολιτικής κρίσης και της οικονομικής παρακμής…

πηγή