Το τέλος της αντιπολίτευσης

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Είναι δυνατόν αυτοί που αποτέλεσαν τους βασικούς πυλώνες αυτού που αποκαλούμε «μεταπολίτευση» να χαίρονται για το τέλος της; Στην Ελλάδα του 2011, είναι. Περισσεύουν οι αναλύσεις, οι δηλώσεις, οι εκτιμήσεις τον τελευταίο καιρό που κάνουν λόγο για το τέλος της μεταπολίτευσης.

Από τον Αλαβάνο και την Ντόρα Μπακογιάννη μέχρι τα κυρίαρχα ΜΜΕ, όλοι συνηγορούν πως φτάσαμε στο τέλος εποχής. Μαζεύεται ο κόσμος στις πλατείες, είναι το τέλος της μεταπολίτευσης, απέχει ο κόσμος από τις εκλογές, επίσης. Πέφτει την Τετάρτη η κυβέρνηση, είναι το τέλος της μεταπολίτευσης, δεν πέφτει τελικά η κυβέρνηση και γίνεται ανασχηματισμός, το ίδιο.

Όταν έφυγε από την ηγεσία της Ν.Δ. ο Καραμανλής, ήταν και τότε το τέλος της μεταπολίτευσης. Όταν λίγο αργότερα αποχώρησε από τη γαλάζια παράταξη και η κόρη του Μητσοτάκη, το ίδιο. Όταν το 2004 η Μαρία του Πολυτεχνείου -τρομάρα της- έμπαινε στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ, ήταν μια κίνηση που για πολλούς σηματοδοτούσε το τέλος της μεταπολίτευσης. Οταν πριν από λίγες μέρες η επίτροπος εκβίαζε τον ελληνικό λαό με το ευρώ, το ίδιο.

Αν ανατρέξουμε στην πρόσφατη Ιστορία, θα βρούμε χιλιάδες γεγονότα, τα οποία έδωσαν το έναυσμα, στους ίδιους μάλλον που και τώρα θριαμβολογούν, να ισχυριστούν ότι ζούμε το τέλος της μεταπολίτευσης.

Τι είναι όμως το τέλος της μεταπολίτευσης; Αέρας κοπανιστός. Το τέλος προϋποθέτει και αρχή. Αρχή λοιπόν με τα ίδια πρόσωπα, τις ίδιες πολιτικές, τις ίδιες παθογένειες δεν γίνεται.

Φανταστείτε, για παράδειγμα, ότι την Πέμπτη θα μπορούσε να επέλθει συμφωνία μεταξύ των αστικών κομμάτων και να είχαμε κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», όπως την αποκαλούν. Να γινόταν δεκτή η πρόταση Καρατζαφέρη και της νέας αυτής κυβέρνησης να ηγούνταν ο κατά τα άλλα αξιοσέβαστος πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωστής Στεφανόπουλος.

Θα είχαμε, λοιπόν, μια νέα κυβέρνηση, ο βασικός κορμός της οποίας θα αποτελούνταν από στελέχη των δύο κομμάτων που οδήγησαν τη χώρα στον γκρεμό και στο τιμόνι της έναν πολιτικό που πρωταγωνίστησε στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας για περισσότερο από πενήντα χρόνια. Α, αυτή την κυβέρνηση θα όρκιζε ο επίσης γερόλυκος της πολιτικής, Κάρολος Παπούλιας. Αυτό το σκηνικό θα σήμαινε για πολλούς το τέλος της μεταπολίτευσης!!!

Και τι δεν ακούσαμε το τριήμερο της φαρσοκωμωδίας που πέρασε. Ο Σημίτης, ο Παπαντωνίου, ο Χριστοδουλάκης, ο Δούκας, όλοι αυτοί τέλος πάντων που ασέλγησαν εις βάρος της χώρας και του λαού, ξαναβγήκαν σεργιάνι με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο για να βοηθήσουν την πατρίδα! Κι αυτό, σύμφωνα με τον Αλαβάνο και την Ντόρα, δημοσιογράφους και αναλυτές, είναι το τέλος της μεταπολίτευσης. Από ποια ανάγκη λοιπόν, από ποια αγωνία ορμώμενοι, σπεύδουν να τελειώσουν μια ολόκληρη εποχή;

Η μεταπολίτευση, αν θέλουμε με σημερινούς όρους να κάνουμε ταμείο, ήταν μια φαύλη περίοδος. Προώθησε τη διαπλοκή, διέβρωσε την κοινωνία, ανέδειξε τις μετριότητες. Χρεοκόπησε. Πολιτικοί και ΜΜΕ δημιούργησαν μια εικονική πραγματικότητα, μια φούσκα, που τώρα κινδυνεύει να σκάσει και πολύ φοβούνται ότι θα καταπιεί και τους ίδιους.

Αυτό όμως είναι και το διακύβευμα. Οι πρωταγωνιστές αυτής της χρεοκοπημένης περιόδου θέλουν να μείνουν έξω από το κάδρο των ευθυνών. Με όρους επικοινωνιακούς θέλουν να μας πείσουν ότι μια περίοδος τελειώνει, αλλά οι ίδιοι, παρ' ότι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος που συνετελέσθη, θα είναι εδώ για να καθορίσουν τα της επόμενης μέρας.

Γι' αυτό σας λέω, ποιο τέλος εποχής, αέρας κοπανιστός. Οι φαύλοι και η φαυλότητα είναι εδώ και έχουν και επίσημα πλέον ισχυρούς συμμάχους. Η χώρα βουλιάζει όλο και πιο πολύ στο βούρκο, τα δικαιώματα εξανεμίζονται, η ανεργία ίπταται, οι εργαζόμενοι θα βρίσκονται κάθε μέρα που περνά σε χειρότερη θέση από την προηγουμένη, οι τραπεζίτες θα συνεχίσουν να απομυζούν το μεδούλι γενεών και γενεών και κυβέρνηση, τροϊκανοί και ΔΝΤδες θα συνεχίσουν να μας εξοντώνουν με Μνημόνια και Μεσοπρόθεσμα.

Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα και τους Ελληνες δεν είναι το τέλος μιας εποχής. Είναι το επιστέγασμα μιας εποχής. Ανήθικης και αδιαφανούς. Και οι πρωτεργάτες θα κάνουν πολλές προσπάθειες για να διαγράψουν το παρελθόν τους και τις ευθύνες τους και να μας πείσουν πως κάτι νέο γεννιέται. Θα χορτάσουμε κωλοτούμπες και πολιτικά τσαλιμάκια, όπως το δημοψήφισμα που ανακοίνωσε για το φθινόπωρο ο πρωθυπουργός.

Όσα συμβαίνουν και συνέβησαν τις μέρες που προηγήθηκαν, ήρθαν με τον πιο κραυγαλέο τρόπο να επιβεβαιώσουν το συνθηματάκι που λέει: πέντε κόμματα, μία πολιτική. Γιατί όπως πολύ σωστά καταλάβατε, οι όποιες διαφωνίες τους δεν αφορούσαν την ουσία, αλλά τη διαδικασία. Και το πιο ασφαλές συμπέρασμα που μπορεί να εξαγάγει κανείς από αυτό το πενθήμερο-οπερέτα, είναι πως άνοιξαν πια οι πόρτες για κυβερνήσεις συνεργασίας. Και μη βιαστεί κανείς να πει ότι αυτό είναι το τέλος της μεταπολίτευσης. Γιατί αυτό είναι το τέλος της αντιπολίτευσης...

πηγή