Πριν λίγες μέρες ο Παπανδρέου υποστήριζε δημόσια ότι έχει τη λαϊκή στήριξη κι ότι δεν θα αφήσει το Μαξίμου αν δεν αλλάξει τα φώτα της χώρας με τις οδηγίες της τρόικας. Και ξαφνικά ιδού που μπροστά στα μάτια μας η χώρα τού αλλάζει τα φώτα, τον ωθεί στη γελοιοποίηση και τον στέλνει σε διαθεσιμότητα, αν όχι σε οριστική αργία. Όσο κι αν ο ίδιος δεν καταλαβαίνει...
Τι τσαλάκωσε τη σιγουριά του και υποχρέωσε έναν πρωθυπουργό να αναζητά -πρωτοφανές!!- άλλον πρωθυπουργό, σε συνεργασία με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Πώς εξαερώθηκε η έπαρση της αυτοδυναμίας και η αλαζονεία της μοναδικής αλήθειας και φτάσαμε στο παζάρι για συγκυβέρνηση; Ποιος και πώς τον υποχρέωσε να μετακομίσει από τα ρετιρέ της κομματικής αυταρέσκειας στα υπόγεια της -έστω αποτυχημένης για την ώρα- δικομματικής συναλλαγής;
Η απάντηση περνάει από τις πλατείες. Μάλιστα, από τις πλατείες. Που έδειξαν ότι ο κόσμος-θύμα της συγκεκριμένης πολιτικής δεν θέλει άλλο να πληρώνει τα σπασμένα. Και δεν θέλει με τόση αποφασιστικότητα, ώστε οι αυτουργοί της να μην μπορούν, να γίνεται η κυβερνητική πλειοψηφία φύλλο - φτερό και να καταντάει η αυτοδυναμία αδειανό πουκάμισο, ανίκανο να κρύψει τη γύμνια του Παπανδρέου και του καθεστώτος των Μνημονίων.
Εξ ου και φτάσαμε στο ζητείται πρωθυπουργός. Και συγκυβέρνηση. Κι εκεί βρισκόμαστε ακόμα, ας μη γελιόμαστε. Ο Παπανδρέου εμφανίστηκε χθες στο πανελλήνιο έτσι όπως ακριβώς είναι: Ένας Λουδοβίκος των Μνημονίων, χωρίς δισταγμούς για τη σκληρότητα της πολιτικής του, χωρίς ραχοκοκαλιά απέναντι στους τοκογλύφους, αλλά και χωρίς τις ικανότητες, τη σοβαρότητα, το μυαλό, την περίσκεψη, που απαιτούν οι κρίσιμες στιγμές και η θέση του. Καταστροφικός. Και δεν χρειάζεται σοφία για να καταλάβουν οι πάντες εκείνο που ο ίδιος προσπαθεί να αποφύγει με ελιγμούς και ασκήσεις ανασχηματισμού: Ο Παπανδρέου μάς τελείωσε.
Μπορεί συνεπώς κάθε αντίπαλος της πολιτικής του Μνημονίου, να νιώσει τη γεύση μιας πρώτης νίκης. Ο απερχόμενος υπήρξε λίγος σε όλα -πληθωρικός υπήρξε μόνο σε προσωπικές φιλοδοξίες-, αλλά η πλήρης χρεωκοπία του χρειάστηκε τα γιούχα της πλατείας για να συντελεστεί. Η βέβαιη αποχώρησή του όμως δε σημαίνει ότι τέλειωσε και η πολιτική των Μνημονίων και τα σχέδια συγκυβέρνησης. Εδώ επανέρχεται το παλιό σύνθημα: Ο αγώνας τώρα συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου