Η ΣΤΕΊΡΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΤΕΊΡΙ ΣΤΟ WORDPRESS.COM

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Χωρίς συμμαχίες

Κάρης Κ.
Μέσα στη σύγχυση που έχει δημιουργηθεί από τον τρόπο διεξαγωγής των διαπραγματεύσεων, την οποία θα εντείνει η τελική συμφωνία, καλό είναι να μην ξεχνούμε τις σταθερές μας. Για να επιλέγουμε πραγματικούς στόχους και να διαλύουμε τη σύγχυση, όσο είναι δυνατόν.

Με λίγα λόγια και καθαρά. Όπως η δημοκρατία είναι αδιαπράγματευτο πλαίσιο για τη χώρα, έτσι είναι και η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όχι βέβαια επειδή γενικά δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία εκτός Ευρώπης. Αλλά γιατί η έξοδος της Ελλάδας από την Ένωση είναι αδιέξοδη και επικίνδυνη - όχι απλά οικονομικά, αλλά και πολιτικά και πολιτισμικά.

Συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και συνεπώς στο κοινό της νόμισμα είναι και θεσμική επιλογή αλλά και πολιτική διεκδίκησης και συμμαχιών. Η εμπειρία δύο ετών κρίσης θα έπρεπε να μας (εννοούμε τους διαχειριστές της κρίσης) έχει διδάξει τη σημασία των συμμαχιών. Διεκδικήσεις, ελιγμοί και πονηριές υπήρξαν, με τον γνωστό σε όλους μας στόχο της διατήρησης προνομιών του πελατειακού κράτους και των σχετικών διαπλοκών. Μόνον όμως οι συμμαχίες στο σύστημα των εξουσιών αλλάζουν επί τα βελτίω τα δεδομένα. Αυτό που συνέβη με επιταχυνόμενο ρυθμό το 2011 είναι η απώλεια των συμμαχιών της Ελλάδας, με αποκορύφωμα το δράμα Παπανδρέου στις Κάννες.

Η συμφωνία που συνάπτεται σε συνθήκες σύγχυσης του ελληνικού πολιτικού συστήματος και ανοικτών και δημόσιων εκβιασμών από την ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορεί να είναι πολιτικά σταθερή και ηθικά ισχυρή. Και πιθανώς - ή σίγουρα - δεν θα είναι αποτελεσματική, λυσιτελής. Αυτό θα μας το δείξουν οι λεπτομέρειες.

Εξ αρχής θα υπογραφεί με το αίτημα της αναθεώρησης. Αν δεν βουλιάξει σε νέους σχεδιασμούς της Μέρκελ, όπως του Ιουλίου. Αλλά αναθεώρηση χωρίς συμμαχίες δεν θα υπάρξει - ή μάλλον θα υπάρξει επί τα χείρω... Γι' αυτό και η ιστορία των δύο ετών είναι πως κάθε νέα συμφωνία είναι δυσμενέστερη για τους μισθωτούς και τους πολλούς. Αλλά οι συμμαχίες δεν στήνονται στις “κόκκινες γραμμές” των “ανυποχώρητων”, αλλά πάνω σε κοινούς στόχους. Και αυτούς δεν είναι σε θέση καν να διατυπώσουν οι πρωτεργάτες του πελατειακού κράτους του υπερδανεισμού. Στη καλύτερη περίπτωση να πετύχουν νέα δάνεια...

Δεν υπάρχουν σχόλια: