Στο στόχαστρο για άλλη μια φορά η ισχνή και κατασυκοφαντημένη κοινωνία των πολιτών. Δίνουν και παίρνουν τα δηλητηριώδη σχόλια, οι γενικεύσεις και οι αφορισμοί. Διαβάζουμε πάλι για «μαγαζάκια του Σόρος», «μαύρες χείρες της νέας τάξης», και «άρματα της παγκοσμιοποίησης». Ο κ. Μίκης Θεοδωράκης, ας πούμε, κατακεραυνώνει τους πράκτορες «κύκλων, ομάδων και οργανώσεων που σε συνεργασία με διεθνείς οργανισμούς επιδιώκουν την κατεδάφιση της ελληνικότητας» [...]
Ορισμένοι δικαιολογούν αυτές τις επιθέσεις επικαλούμενοι τη συναλλαγή και τις αδιαφανείς χρηματοδοτήσεις. Τις υπόγειες διαδρομές ΜΚΟ και κράτους. Τις προσωποπαγείς οργανώσεις που στήθηκαν για να απορροφήσουν κονδύλια. Το πελατειακό πλέγμα που αποπνέει διαφθορά. Υπαρκτά όλα αυτά αλλά δε φτάνουν για να δικαιολογηθεί η συλλήβδην απαξίωση των κινήσεων πολιτών. Διότι απαξιώνονται όλες, ακόμα κι εκείνες που λειτουργούν με διαφάνεια, διοικούνται δημοκρατικά και λογοδοτούν στα μέλη τους. Μια τέτοια γενίκευση προϋποθέτει τη βούληση αποδόμησης της ίδιας της κοινωνίας των πολιτών.
Ένας ορισμός της κοινωνίας των πολιτών αναφέρεται «στη μη-επιβαλλόμενη συλλογική δράση που προκύπτει από κοινά συμφέροντα, σκοπούς και αξίες» (Κέντρο για την Κοινωνία των Πολιτών, LSE). Αυτές οι κοινές αξίες νοηματοδοτούν τη δράση που αποσκοπεί να φέρει ένα ζήτημα στο επίκεντρο του δημόσιου ενδιαφέροντος. Οποιοδήποτε ζήτημα: τις συνθήκες κράτησης, το αστικό πράσινο, τον κώδικα ιθαγένειας, το νερό του Ασωπού ή «πώς πετάνε φέρ’ ειπείν τα τρυγόνια στη Βουλγαρία» που λέει ειρωνικά κι ο κ. Στάθης Σταυρόπουλος (Ελευθεροτυπία, 9/1).
Αυτή η παρεμβατική δράση πρέπει να έχει ταυτότητα, να εκδηλώνεται δημόσια από πολίτες που ζητάνε τη στήριξη άλλων πολιτών. Ως τέτοια κρίνεται. Ως τέτοια αποτελεί και μια μορφή συμμετοχικότητας που (επιδιώκει να) ανανεώνει και την απισχνασμένη αντιπροσωπευτική μας δημοκρατία. Να γιατί η θέση του κ. Ν. Ξυδάκη (Καθημερινή, 6/1) πως η ιθαγένεια «δεν είναι δράση για ερασιτέχνες μη κυβερνητικών οργανώσεων» εισάγει μια διάκριση που δύσκολα γίνεται δεκτή. Ποιοι είναι δηλαδή οι «επαγγελματίες της ιθαγένειας» που, μόνοι αυτοί, δικαιούνται να μπαίνουν στο άβατο και να αγγίζουν τα άγια των αγίων; Η υπεύθυνη και στο δημόσιο φως άσκηση δικαιωμάτων που πηγάζουν από την ιδιότητα του πολίτη δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να υποτιμάται ως ερασιτεχνισμός.
Υγ. Επιμένουμε στο δημόσιο χαρακτήρα της όποιας δράσης. Είναι ζήτημα αρχής η δυνατότητα οποιουδήποτε να εκφράζει ελεύθερα το προϊόν της σκέψης του χωρίς να στοχοποιείται από κανέναν. Ιδίως όταν η στοχοποίηση γίνεται με την ασφάλεια της ανωνυμίας.
Το έχουμε γράψει και παλιότερα με αφορμή τις επιθέσεις κρανοφόρων, «φονταμενταλιστών της επανάστασης»: «Διάβηκαν τη λεπτή κόκκινη γραμμή και στέκουν στην αντίπερα όχθη. Στη δική μας πλευρά εκτείνεται ο δημόσιος χώρος μας, το φόρουμ που έχει με αγώνες κατακτηθεί και επί αιώνες διαφυλαχτεί, η πεδιάδα του ελεύθερου λόγου, η ακώλυτη έκφραση της έλλογης σκέψης. Στη δική τους πλευρά υπάρχει μόνο η βία». Ισχύει και για τους ανώνυμους συντεταγμένους υβριστές και απειλούντες «πατριώτες του διαδικτύου».
(*) Ο Κωστής Παπαϊωάννου διατηρεί το ιστολόγιο "περί ανέμων και δικαιωμάτων", του οποίου τα κείμενα δημοσιεύονται ως δευτεριάτικες επιφυλλίδες στα ΝΕΑ από το 2004 ως σήμερα, άλλα έχουν γραφεί για άλλα έντυπα κι' άλλα γράφονται κατευθείαν στο μπλογκ.
( Πηγή : Lamia News )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου