Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Καθηγητή Βιοχημείας, Τμήμα Βιολογίας Πανεπιστημίου Πατρών
Αγοράζουμε από κόμματα και θρησκείες προεπιλεγμένα εμπορικά πακέτα ατομικού και οικογενειακού οφέλους, βάσει της υποσχόμενης αποδοτικότητάς τους, προοπτικές εργασίας, ψηφιακά μοντέλα εκπαίδευσης, αστυνομικές υπηρεσίες τάξης και ασφάλειας, γειτονιές καθαρές από μετανάστες, καθαρόαιμη εθνο-φυλετικότητα και ορθοδοξία κ.ά.
Σε πρόσφατη διάλεξή του στο ΕΜΠ (19/12/2010), ο φημισμένος Σλοβένος φιλόσοφος Σλάβοϊ Ζίζεκ είπε ότι η πολιτική μας ζωή έχει γίνει μια αγορά.
Πολιτικών μονοδρόμων, θα πρόσθετα.
Από μικρή ηλικία μαθαίνουμε να «αγοράζουμε» προεπιλογές άλλων, κι αργότερα πολιτικούς και ηθικούς μονόδρομους από κόμματα και Εκκλησία. Ακόμα και οι διαπροσωπικές μας σχέσεις οργανώνονται εμπορικά. Παλιά το ερωτικό συναίσθημα αντικαθιστούσαν τα συνοικέσια, ενώ σήμερα συχνά αναζητείται μέσω πρακτορείων ή facebook, με συνυπολογισμούς, όμως, των εμφανισιακών, οικονομικών και ψυχολογικών εμπορικών απαιτήσεων των ενδιαφερόμενων μερών.
Αγοράζουμε από κόμματα και θρησκείες προεπιλεγμένα εμπορικά πακέτα ατομικού και οικογενειακού οφέλους, βάσει της υποσχόμενης αποδοτικότητάς τους, προοπτικές εργασίας, ψηφιακά μοντέλα εκπαίδευσης, αστυνομικές υπηρεσίες τάξης και ασφάλειας, γειτονιές καθαρές από μετανάστες, καθαρόαιμη εθνο-φυλετικότητα και ορθοδοξία κ.ά.
Το εφικτό ή μη των εμπορικών πολιτικών αναγκών μας μας το καθορίζουν οι οικονομικο-πολιτικές ελίτ. Κι ενώ μαθαίνουμε ότι όλα είναι εφικτά για το ανθρώπινο δημιούργημα, την επιστήμη, για το άλλο, τις κοινωνικές δομές, το μόνο εφικτό εμπόρευμα, μας βεβαιώνουν, είναι ο καπιταλισμός. Και μας εξηγούν, τρομοκρατώντας και γελοιοποιώντας μας, ότι ο σοσιαλισμός είναι ολοκληρωτικός και ασύμβατος με την υποτιθέμενη «ζωώδη ιεραρχική φύση» του ανθρώπου, κι ότι εμείς οι «κοπρίτες», τα «ζώα», πρέπει να κυβερνώμεθα από -αβανταρισμένους από τα media- ελιτιστές «φωστήρες».
Θέλεις ριζικές κοινωνικο-πολιτικές αλλαγές; Το μόνο προσφερόμενο εμπόρευμα είναι μεταρρυθμίσεις-μερεμέτια του καπιταλισμού. Δεν δικαιούσαι να αποφασίζεις ποιος θα κατέχει τον κοινωνικό πλούτο, ή για τις σχέσεις εργαζόμενων - διευθυντών. Γιατί -σε παραμυθιάζουν- για όλα αυτά έχουν αποφασίσει τα γονίδιά σου. Κι αν εσύ αδικήθηκες από το σύστημα, η κυρία Διαμαντοπούλου σού προσφέρει το ξαναζεσταμένο εμπόρευμα των ελιτίστικων πειραματικών σχολείων, που δήθεν θα αναδείξει «αξιοκρατικά» τα όποια «χαρίσματα» του παιδιού σου. Τι κι αν ο μύθος του «παιδιού-ταλέντου» έχει καταρριφθεί επιστημονικά προ πολλού(1);
Ζητάς π.χ. ένα κράτος κοινωνικής πρόνοιας, ή «αντιμνημονιακές» λύσεις για την οικονομική κρίση με διαγραφή του χρέους κι έξοδο από τις τοκογλυφικές Ε.Ε.-ΟΝΕ, πριν, δηλαδή, μας πετάξουν σαν στυμμένη λεμονόκουπα; Είναι «αντεθνικό», «εθνικά εσωστρεφές», «οικονομικά επιζήμιο» για τη χώρα μας, σου λένε τα κόμματα των ελίτ ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΛΑΟΣ, ΔΗΜ.ΣΥ., ΔΗΜ.ΑΡΙ. Είναι «ευτυχία το μνημόνιο», σε τρελαίνει ο κ. Πάγκαλος!
Δυσανασχετείς με τα κοινωνικά προβλήματα που δημιουργεί η κοινοβουλευτική δημοκρατία; Σου έχουν έτοιμο το εμπόρευμα: ένα απολίτικο, συμμετοχικό, εθελοντικό δίκτυο κοινωνικών σχέσεων. Γίνε, σου λένε, μέλος «μη κυβερνητικών οργανώσεων». Δηλαδή, εκτόνωσε ήρεμα τις δημοκρατικές «ορμές» και τον ανθρωπισμό σου. Διαμαρτυρίες π.χ. για την πολιτική διαφθορά ή τη φτώχεια δεν ενοχλούν τις ελίτ... όσο εσύ κάνεις «εποικοδομητικές προτάσεις» και ταΐζεις φτωχούς υπό τις ευλογίες κράτους-Εκκλησίας. Η «κοινωνία των πολιτών» είναι το άλλοθι της «δημοκρατίας» τους, και οι ΜΚΟ ο εξωραϊσμός τους στα μάτια των θυμάτων τους.
Και για να σε αποσυμπιέζουν ψυχολογικά από τους εμπορικούς πολιτικούς μονόδρομούς τους, σε πασάρουν σε εκκλησιαστικούς πωλητές «μετά θάνατον δικαίωσης» για να σου αποδιοργανώσουν ό,τι περίσσεψε από τον ορθολογισμό της πολιτικής κρίσης σου. Το προϊόν τους; Ενας σχιζοφρενικός Θεός, που «ούτε αυτός καταλαβαίνει εμάς, ούτε εμείς εκείνον»(2). Κι εξακολουθείς να αγοράζεις το εμπόρευμά τους όπως ο τζογαδόρος την αυτοκαταστροφή του. Διότι την επιλογή του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού των οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων σου την απαγορεύουν, επειδή τους καταργεί.
(1) Χρ. Γεωργίου www.alfavita.gr/artra/art7_3_10_1144.php.
(2) Ζοζέ Σαραμάγκου, «Κάιν», Καστανιώτης, 2010.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου