Η κυβέρνηση για μια ακόμη φορά επιχειρεί να στρέψει την προσοχή αλλού. Εν μέσω άγριου παζαριού στο παρασκήνιο για τη ρύθμιση του δημόσιου χρέους, όπου όλα είναι ανοιχτά, από την ανοιχτή πτώχευση της χώρας μέχρι τον επίσημο διαμελισμό της, προκειμένου πάνω στα ερείπια της να οικοδομηθεί η νέα αρχιτεκτονική της ευρωζώνης και της Ε.Ε., η κοινωνία και ο λαός δεν πρέπει να πάρει χαμπάρι. Άλλωστε ο πρωθυπουργός έδωσε γραμμή: «Επιτρέψτε μου να ξεκαθαρίσω κάτι: ακόμα και αν η Ελλάδα είχε μηδενικό χρέος, θα έπρεπε να προβούμε σε όλες αυτές τις μεταρρυθμίσεις και αλλαγές. Διότι το σύστημα μας δεν ήταν βιώσιμο και ανταγωνιστικό. Δεν γινόταν καλή διαχείριση των δημοσιονομικών μας» («Die Presse», 29.1.2011).
Φυσικά οι πρώτοι και οι μόνοι που τον πίστεψαν ήταν οι ηγεσίες της Αριστεράς, που ανακάλυψαν ότι όλα όσα γίνονται δεν έχουν να κάνουν με το χρέος, αλλά με μια ακόμη αντεργατική επίθεση του κεφαλαίου.
Το τι θα γίνει με τη χώρα και τον λαό της, τι θα γίνει μπροστά στην επικείμενη «τελική λύση» που μελετούν εν κρύπτω ΔΝΤ και Ε.Ε., δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει. Το μόνο που πρέπει να μας νοιάζει είναι να καταδείξουμε πόσο κακός είναι ο καπιταλισμός και το κεφάλαιο. Για όλα τα άλλα στάχτη και μπούρμπερη. Τι μας νοιάζει αν τα γεράκια της διεθνούς πολιτικής και αγοράς ορέγονται τμήματα του εθνικού χώρου; Είναι χαρακτηριστικό ότι στις 26.1 έγινε «εθιμοτυπική επίσκεψη» της γενικής προξένου των ΗΠΑ στη θεσσαλονίκη Catherine Kay στον γ.γ. της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας - Θράκης κ. Θύμιο Σώκο.
Στο πλαίσιο της συνάντησης ο κ. Σώκος, εκτός των άλλων, ανέδειξε τις μεγάλες αναπτυξιακές δυνατότητες και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Μακεδονίας και της Θράκης εστιάζοντας στη στρατηγική σημασία του λιμανιού της θεσσαλονίκης για την περιοχή των Βαλκανίων και στον σημαντικό ρόλο των λιμανιών Καβάλας και Αλεξανδρούπολης. Αναφέρθηκε και στην ανάγκη αξιοποίησης των πλούσιων ορυκτών κοιτασμάτων που βρίσκονται στην περιοχή. Από τη μεριά της, η κ. Catherine Kay ενδιαφέρθηκε για τους νέους θεσμούς αποκέντρωσης και τις σχέσεις που τους διέπουν. Ο κ. Σώκος εξήγησε στη γενική πρόξενο τη νέα δομή και τη σημασία των νέων αυτοδιοικητικων οργανισμών σημειώνοντας ότι από αυτές τις αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας του κράτους θα ωφεληθεί ο πολίτης αλλά και θα επιταχυνθεί η περιφερειακή ανάπτυξη.
Στο σφυρί
Αυτά επίσημα. Ανεπίσημα η κ. Kay εκδήλωσε το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για τη μετατροπή της περιοχής Μακεδονίας - Θράκης σε προνομιακό πεδίο επιχειρήσεων της Ουάσιγκτον όχι μόνο οικονομικών, αλλά και γεωπολιτικών. Γι' αυτό πήγε να επιθεωρήσει την περιοχή και να ελέγξει την ταχύτητα
εφαρμογής των πολιτικών Καλλικράτη, ώστε σύντομα η Μακεδονία - Θράκη να αποτελέσει ημι-αυτόνομη περιφέρεια στον απόλυτο έλεγχο του ΝΑΤΟ και των πολυεθνικών που έχουν σχέδια για
την περιοχή. Με απλά λόγια, η Μακεδονία - Θράκη έχει ήδη βγει στο σφυρί και οι ΗΠΑ έτρεξαν όχι
μόνο να εκδηλώσουν ενδιαφέρον, αλλά και να ξεκαθαρίσουν ότι θα έχουν τον πρώτο λόγο. Έτσι πολύ σύντομα θα δούμε την περιοχή να «διεθνοποιείται», ώστε να χρησιμεύσει ως διεθνής πρόσβαση για την ενδοχώρα των Βαλκανίων και όχι μόνο.
Όμως τι μας ενδιαφέρουν εμάς όλα αυτά; Έτσι κι αλλιώς, τόσο η συμπολίτευση του μνημονίου όσο και η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση έχουν αποδεχτεί την κατάλυση του ελληνικού κράτους, της εσωτερικής έννομης τάξης προς όφελος των δανειστών της χώρας μέσα από τη δανειακή σύμβαση. Γι' αυτό άλλωστε Δεξιά και Αριστερά ωρύονται για τις πολιτικές των επικαιροποιημένων μνημονίων, αλλά τσιμουδιά για τη δανειακή σύμβαση που συνιστά κάτι το πρωτοφανές στις σχέσεις ανάμεσα στα κράτη. Ανατρέπει κάθε έννοια ισονομίας και ισοπολιτείας υπήρχε μέχρι σήμερα στις διεθνείς σχέσεις, θεσμοθετώντας ένα καθεστώς δουλοπαροικίας του χρέους για ολόκληρη τη χώρα και τον λαό της. Κατά τα άλλα, όλα αυτά που γίνονται, θα γίνονταν ακόμη και με μηδενικό χρέος!
Εδώ πρέπει να το πούμε καθαρά. Έχει στηθεί μια εγκληματική συμπαιγνία σε βάρος του ελληνικού λαού, με τη συμμετοχή και της Αριστεράς. Ο Έλληνας εργαζόμενος πρέπει να ασχολείται αποκλειστικά με το μεροκάματο, με το μεροδούλι-μεροφάι, και να μην τον ενδιαφέρει το τι πρόκειται να γίνει με τη χώρα του.
Τον περασμένο χρόνο ολόκληρη η χώρα βρέθηκε μπροστά σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Η πλειοψηφία του Κοινοβουλίου ψήφισε υπέρ της επιβολής καθεστώτος θεσμοθετημένης κατοχής με πρόσχημα το δημόσιο χρέος. Απέναντι σ' αυτή την πλειοψηφία, έχουμε μια κοινοβουλευτική μειοψηφία που συμπεριφέρεται λες και δεν συνέβη τίποτε σημαντικό. Κι έτσι συνεχίζει να ασκεί αντιπολίτευση όπως και πριν, νομιμοποιώντας με την πρακτική της το πραξικόπημα του περασμένου Μαΐου και την επιβολή της καταστροφικής δανειακής σύμβασης.
Οικονομική διακυβέρνηση
 |
Και το χειρότερο δεν είναι αυτό. Νομιμοποιούν κι αυτό που έρχεται. Προσέξτε ποιοι είναι οι κύριοι άξονες της «οικονομικής διακυβέρνησης» που ζητούν Μέρκελ - Σαρκοζί (4.2) και συζητούν στα διαβούλια της Ε.Ε., μακριά από τους λαούς της Ευρώπης:
1. Κατάργηση κάθε έννοιας τιμαριθμικής προσαρμογής των μισθών. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πάψει να λαμβάνεται υπόψη στον καθορισμό των μισθών το κόστος ζωής. Κι αυτό με άλλα λόγια σημαίνει ότι οι μισθοί θα προσδιορίζονται κάθε φορά αποκλειστικά από τις ανάγκες ανταγωνιστικότητας της επιχείρησης.
2. Κατάργηση κάθε εμποδίου στην ελεύθερη μετακίνηση των εργαζομένων εντός της Ε.Ε., Αυτό σημαίνει εφενός κατάργηση κάθε έννοι. κατάονηση κάθε έννοιας εργασιακής προστασίας που εγγράφεται στο εργατικό δίκαιο κάθε χώρας και, αφετέρου, την ελεύθερη μετακίνηση των εργατών ευκαιρίας που φέρνουν οι πολυεθνικές από τρίτες χώρες.
3. Ενιαία βάση φόρου εισοδήματος για τις επιχειρήσεις του χρηματιστηρίου. Με άλλα λόγια, εξασφάλιση για τις πολυεθνικές που δρουν εντός της Ε.Ε. ενιαίου τρόπου φορολόγησης ή, καλύτερα, νόμιμης φοροαποφυγής και απαλλαγής.
4. Προσαρμογή των συνταξιοδοτικών συστημάτων στη δημογραφική εξέλιξη. Πράγμα που σημαίνει ότι, ανάλογα με το πόσο αυξάνει ο μέσος όρος ζωής, θα αυξάνεται αντίστοιχα και η ηλικία συνταξιοδότησης.
5. Υποχρέωση όλων των μελών να εντάξουν στο Σύνταγμά τους όρους της δημοσιονομικής πειθαρχίας και της οικονομικής διακυβέρνησης. Το σύνταγμα κάθε χώρας παύει και τυπικά να συνδέεται με τη λαϊκή και εθνική κυριαρχία, για να μεταραπεί σε θεμελιώδη νόμο υποδούλωσης στα γεράκια της Ε.Ε..
6. Εγκαθίδρυση ενός μηχανισμού σε εθνικό επίπεδο διαχείρισης των κρίσεων με σκοπό τη στήριξη των τραπεζών. Με άλλα λόγια, ολόκληρη δημοσιονομική πολιτική πρέπει να προσανατολιστεί στην εξασφάλιση της αναγκαίας ρευστότητας των κεφαλαίων που χρειάζονται οι τράπεζες. Το κράτος μετατρέπεται επίσημα σε υποχείριο των τραπεζών.
Πρόκειται για την επιβολή του πιο ολοκληρω,κού μοντέλου εξωοικονομικού και οικονομικού καταναγκασμού, απαλλοτρίωσης εθνών, κρατών και λαών που έχει προταθεί ποτέ σε ευρωπαϊκό πίπεδο από την εποχή της νέας τάξης του ναζιμού.
Όμως, αυτός ακριβώς ο μηχανισμός ολοκληρωτικής απαλλοτρίωσης οικονομιών, χωρών, λαών και εθνών βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Ολόκληρη η αρχιτεκτονική του καταρρέει, ενώ η τακτική των ιχυρών εκατέρωθεν του Ατλαντικού είναι μία και μόνη: να σφίξουν ακόμη περισσότερο τα λουριά, να κάνουν ακόμη πιο ασφυκτικό τον έλεγχο και πιο οκληρωτική την απαλλοτρίωση. Μπορεί να επιβιώσει μια χώρα που της έχουν στερήσει τα μέσα και τον τρόπο επιβίωσης; Οι κυβερνώντες θέλουν να μας πείσουν ότι αυτό που πρέπει να μας νοιάζει πρωτίστως είναι η επιβίωση του ευρώ και της Ε.Ε. Εστω κι αν η επιβίωση αυτή μπορεί να στοιχίσει την ίδια την επιβίωση της χώρας και του λαού της.
Η οικονομία πεθαίνει
Μην ξεχνάμε ότι τα δεδομένα παρουσιάζουν την οικονομία της Ελλάδας να βρίσκεται όχι απλώς σε κατάσταση βαθιάς κρίσης ή χρόνιας κρίσης. Στην ουσία, η ελληνική οικονομία πνέει λοίσθια. Ο Γενικός Δείκτης, π.χ., του λιανικού εμπορίου, κοινώς ο τζίρος της αγοράς, παρουσίασε σε δωδεκάμηνη βάση για το 2010 μια πτώση ς τάξης του 12%. έναντι μείωσης 6.3% το 2009.
Αυτό σημαίνει πως η εσωτερική αγορά δεν συρρικνώνεται απλώς, πεθαίνει. Και μαζί της θα πεθάνει και η μεγάλη πλειονότητα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που στηρίζονται σ' αυτήν. Το χειρότερο απ' όλα είναι το επίπεδο των επενδύσεων, όπου με βάση τον τριμηνιαίο δείκτη ακαθάριστου σχηματισμού παγίου κεφαλαίου η υποχώρηση τους μέσα στο 2010 υπερβαίνει το 20%, έναντι μείωσης 11% του 2009. Αυτή τη στιγμή το επίπεδο των επενδύσεων στην Ελλάδα βρίσκεται 12,5% χαμηλότερα από το πρώτο τρίμηνο του 2000. Με άλλα λόγια, μέσα σε δυο χρόνια έχει εξανεμιστεί το σύνολο των επενδύσεων που έγιναν την τελευταία δεκαετία και βάλε.
Κι αυτό είναι η απαρχή ενός φαύλου κύκλου που εξοβελίζει στο μακρινό μέλλον, αν δεν αποκλείει, την όποια πιθανότητα ανάκαμψης. Η διαρκής συρρίκνωση των εισοδημάτων εξασφαλίζει ότι η εσωτερική αγορά αδυνατεί να ανακάμψει. Κι όσο η εσωτερική αγορά δεν ανακάμπτει, δεν υπάρχει κανενός είδους περιθώριο για την ανάκαμψη των επενδύσεων στην οικονομία. Ιδίως από τη στιγμή που η ελληνική οικονομία εν μέσω χρεοκοπίας και χρόνιας ύφεσης δέχεται μια τρομακτική επίθεση κερδοσκοπίας από τα ποικίλα μονοπωλιακά κυκλώματα, καρτέλ και τραστ. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι τιμές παραγωγού στη βιομηχανία αυξήθηκαν σε δωδεκάμηνη βάση το 2010 κατά 6,7%, όταν το 2009 είχαν μειωθεί κατά 5,8%. Η αύξηση αυτή οφείλεται κατά κύριο λόγο στην άνοδο των τιμών των εισαγωγών, που ανήλθε περίπου στο 10% το τελευταίο δωδεκάμηνο, όταν κατά μέσο όρο στην ευρωζώνη οι τιμές των εισαγωγών το ίδιο διάστημα ανήλθαν κατά 4,6%. Ακόμη και στα καύσιμα η Ελλάδα πληρώνει προσαυξημένες τιμές εισαγωγής έναντι των υπολοίπων χωρών της ευρωζώνης κατά 15% τουλάχιστον.
Με άλλα λόγια, τα μονοπωλιακά κυκλώματα της αγοράς βρήκαν την ευκαιρία να λεηλατήσουν την ελληνική οικονομία με μονοπωλιακά υψηλές τιμές. Η ελευθερία των αγορών και των ανοιχτών συνόρων στις πολυεθνικές και τους μεταπράτες τους δίνει τη χαριστική βολή στη χρεοκοπημένη Ελλάδα.
Μπορεί να επιβιώσει η Ελλάδα υπό τέτοι¬ες συνθήκες; Μόνο ως προσαρτημένη οικονομία υπό καθεστώς δουλείας.
Και τι σημαίνει αυτό; Ποιον ενδιαφέρει; Εκτός από τον κόσμο της δουλειάς, βλέπετε κανέναν άλλο από το πολιτικό σύστημα να το συζητά έστω; Όλοι τους, δεξιοί και αριστεροί, έχουν προσαρμοστεί τόσο καλά στα πολιτικά πάρε - δώσε του κυρίαρχου συστήματος εξουσίας, ώστε ούτε που διανοούνται να το αμφισβητήσουν στην πράξη και να βγουν από τα όρια του για να διεκδικήσουν την ανατροπή του. Οι προφάσεις πολλές. Ο λαός δεν είναι έτοιμος, δεν υπάρχει νέα κατοχή, το όλο πρόβλημα είναι στο μίγμα πολιτικής, το χρέος δεν είναι πρωτεύον κ.ο.κ
Εξολόθρευση της ανομίας
Αν αυτός ο τόπος δεν ξεπλυθεί από τα ανομήματα των κυβερνώντων του, δεν μπορεί πάει μπροστά. Κι αυτό σημαίνει δυο κυρίως πράγματα:
1. Άνοιγμα όλων των δημόσιων λογαριασμών του κράτους, κατάργηση κάθε έννοιας δημοσιονομικού απορρήτου και στεγανού, ώστε να δούμε τι έγιναν τα λεφτά, πώς και γιατί δημιουργήθηκαν οι δανειακές ανάγκες του κράτους, τι κρύβουν οι συμβάσεις δανεισμού και ποιος επωφελήθηκε από αυτές.
2. Κατάργηση κάθε έννοιας παραγραφής και ασυλίας για όλους όσοι διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα. Με αναδρομική ισχύ. Όποιος, νομικό ή φυσικό πρόσωπο, έβαλε χέρι ή συνέργησε στη λεηλασία του δημόσιου ταμείου και της περιουσίας του Δημοσίου θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη Δικαιοσύνη και η περιουσία του να δημευθεί.
Ζήτημα δικαίου
Τα μέτρα αυτά δεν είναι μόνο απαραίτητα για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά και για να πείσεις
ακόμη και τους πιο δύσπιστους ότι δεν είσαι σαν τους προηγούμενους, ότι δεν είσαι μια από τα ίδια. Κι επομένως όταν λες ότι δεν αναγνωρίζεις το δημόσιο χρέος δεν είναι μια παρόλα που θα ξεχαστεί την επομένη.
Και δεν το αναγνωρίζεις όχι μόνο γιατί είναι αδύνατον να το πληρώσεις, υπό οποιοδήποτε καθεστώς, ούτε γιατί το έχεις πληρώσει ήδη δεκάδες φορές και αρνείσαι πλέον να συνεχίσεις να πληρώνεις πανωτόκια πάνω σε πανωτόκια. Δεν το αναγνωρίζεις ασκώντας το έννομο δικαίωμα ενός κυρίαρχου λαού να μην αναγνωρίσει και να μην πληρώσει το χρέος που δημιούργησαν οι τύραννοι και οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις του.
Κι αυτή αποτελεί βασική αρχή του διεθνούς δικαίου.
Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο με το ευρώ και την Ε.Ε.; Εδώ είναι ζήτημα αν μπορεί να επιβιώσει πια η Ελλάδα ως ακέραιο και συγκροτημένο κράτος μέσα στην ευρωζώνη και την Ε.Ε. υπό το νέο καθεστώς «οικονομικής διακυβέρνησης». Στη θέση της εγκληματικής διαστροφής του λεβαντινοραγιαδισμού, δεξιού και αριστερού, οφείλουμε να δούμε καθαρά τη μόνη εναλλακτική που έχουμε ως χώρα και ως λαός.
Κι αυτή είναι η έξοδος από το ευρώ και η αποδέσμευση από την Ε.Ε. Εδώ και τώρα, πριν να είναι πολύ αργά.
Το μέτωπο αντίστασης και το ... τσουβάλι
Ο λαός γνωρίζει πολύ καλά ότι ένα καθεστώς κατοχής δεν εξωραΐζεται, δεν βελτιώνεται, δεν εξανθρωπίζεται, δεν μεταρρυθμίζεται. Μόνο ανατρέπεται από τον ίδιο τον λαό. Επομένως, όποιος νομιμοποιεί με την πρακτική του αυτό το καθεστώς, όποιος συμπεριφέρεται αγνοώντας το, έστω κι αν το αντιπολιτεύεται, είναι συνεργός. Όπως ακριβώς συνέβη με την παλιά κατοχή, με όσους, αν και δεν ήταν επίσημα δωσίλογοι, δεν τολμούσαν να θέσουν ως πρώτη προτεραιότητα την ανατροπή της από τον λαό. Δεν έχει άδικο λοιπόν η μεγάλη πλειονότητα του λαού που τους βάζει όλους στο ίδιο τσουβάλι. Όσο δεν προτάσσουν την εδώ και τώρα ανατροπή του καθεστώτος της νέας κατοχής, εκεί ανήκουν όλοι, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, δεξιοί και αριστεροί.
Και τι σημαίνει ανατροπή της σημερινής κατοχής;
Σημαίνει ότι ο λαός συγκροτημένος σε παλλαϊκό μέτωπο ανατρέπει και καταγγέλλει τη δανειακή σύμβαση, που όχι μόνο δεν έχει ούτε καν την τυπική νομιμοποίηση, αλλά είναι κατάφορα παράνομη από κάθε άποψη εθνικού και διεθνούς δικαίου. Η ανατροπή της μπορεί γίνει και με την επίκληση της καταπάτησης βασικών αρχών της συνθήκης της Βιέννης του 1966, με βάση την οποία ο οικονομικός εξαναγκασμός μιας χώρας σαν αυτόν που υπέστη η Ελλάδα ισοδυναμεί με κήρυξη πολέμου εναντίον της, κατάκτηση και υποδούλωση της.
Ολική επαναφορά
Επομένως η χώρα και ο λαός της όχι μόνο δικαιούνται να την καταγγείλουν στη διεθνή κοινότητα, αλλά και να ζητήσουν αποζημιώσεις από όλα τα κράτη που έχουν εμπλακεί στη δανειακή σύμβαση και κερδοσκόπησαν σε βάρος της Ελλάδας. Ανατροπή της δανειακής σύμβασης σημαίνει αυτόματα δυο πράγματα: Αφενός την ακύρωση του συνόλου των μέτρων, πολιτικών και παρεμβάσεων που έγιναν στο όνομα της και συνεχίζουν να γίνονται. Με τον τρόπο αυτό επανερχόμαστε στην κατάσταση πριν από την επιβολή του καθεστώτος επιτήρησης και κηδεμονίας, ώστε να εκτιμήσουμε με νηφαλιότητα την πραγματική κατάσταση του λαού και της χώρας.
Αφετέρου, τη δίωξη των ενόχων και των δωσίλογων που συνέργησαν στην επιβολή της δανειακής σύμβασης με ό,τι αυτή συνεπάγεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου