Ο εξευτελισµός µας να γίνει τέλειος

Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΤΖΑΝΑΚΗ

Για να μην κοροϊδευόµαστε, όπου έχει πάει να «σώσει» το ΔΝΤ, υπάρχουν δύο φάσεις: Στην πρώτη φάση γίνονται οι περικοπές µισθών, οι απολύσεις και η απορρύθµιση των εργασιακών σχέσεων. Στη δεύτερη φάση οι «σωτήρες» περνούν στο βασικό πιάτο, που δεν είναι άλλο από την ιδιωτικοποίηση του κράτους – η περιουσία και η λειτουργία του οποίου περνούν κατά κανόνα σε ξένες επιχειρήσεις. 

Την πρώτη φάση τη ζούµε από την περασµένη άνοιξη. Τη δεύτερη φάση θα αρχίσουµε να τη βιώνουµε προσεχώς. Ο κ. Μποµπ Τράα, ο επικεφαλής των – εγκατεστηµένων στην Αθήνα – τεχνοκρατών του ΔΝΤ, κήρυξε χθες επισήµως την έναρξή της, δηλώνοντας ότι πρέπει η κυβέρνηση να προχωρήσει άµεσα σε σούπερ ιδιωτικοποιήσεις, προκειµένου να βρει χρήµατα για να αγοράσει κρατικά οµόλογα, τώρα που πωλούνται σε τιµή ευκαιρίας.

Τα ασηµικά

Οι ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ δεν είναι τίποτε άλλο από την πώληση των «ασηµικών», όπως έλεγαν παλιότερα τόσο ο κ. Γιώργος Αλογοσκούφης, όσο και ο κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου – και οι δύο όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Και η αλήθεια είναι ότι το κράτος, είτε µε Ν.Δ., είτε µε ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, έχει ήδη κάνει τρανταχτές ιδιωτικοποιήσεις µε χαρακτηριστικότερο παράδειγµα τον ΟΤΕ.

Και τι έχει αποµείνει; Η Εθνική Τράπεζα; Ελάχιστο είναι το ποσοστό του Δηµοσίου. Η ΔΕΗ; Εχει τόσα προβλήµατα µε τα δικαιώµατα ρύπων, που µάλλον για ξεπούληµα θα πρόκειται. Τα λιµάνια; Ηδη οι Κινέζοι έστειλαν γράµµα ότι δεν ενδιαφέρονται για το Θριάσιο. Α, είναι και τα «φιλέτα»: Ο ΟΠΑΠ, για παράδειγµα – αλλά ποιος θα βρεθεί να δώσει περισσότερα απ’ όσα δίνει ο Οργανισµός στο δηµόσιο Ταµείο µέσα στα χρόνια; Κανείς. Είναι και τα νησιά µας – αλλά θα υπάρξει ελληνική κυβέρνηση να βάλει υπογραφή σε κάτι τόσο εξευτελιστικό;

Αλλά το ζήτηµα δεν είναι «τι» και «πόσο»: είναι η πρώτη φορά που καλούµαστε – εντελλόµαστε, για την ακρίβεια – να πουλήσουµε κρατική περιουσία για να µειώσουµε το χρέος µας και όχι για κάποια παραγωγική επένδυση. Κι αν υπακούσουµε και αυτή τη φορά, θα καταλήξουµε όπως όλοι οι πελάτες του ΔΝΤ – µία χρεοκοπηµένη χώρα, ξεπουληµένη «µπιρ παρά» στις πολυεθνικές. Μία τριτοκοσµική κοινωνία που θα προσπαθεί να χορτάσει µε αναµνήσεις του παλιού, καλού καιρού...

πηγή