Του Λεωνίδα Βατικιώτη
Εκ πρώτης όψεως, την πλατεία Ταχρίρ από την πλατεία Συντάγματος τη χωρίζουν έτη φωτός. Ο Γιώργος Παπανδρέου εκλέχτηκε ενώ ο Χόζνι Μουμπάρακ ήταν δικτάτορας. Οι εκλογές στην Ελλάδα δεν καταλήγουν σε όργιο νοθείας, όπως συμβαίνει εκ παραδόσεως στη χώρα του Νείλου, ενώ την εξουσία δεν την ασκεί ο στρατός, αλλά μια εκλεγμένη κυβέρνηση η οποία επικαλείται συνταγματικά κατοχυρωμένες αρμοδιότητες και διακριτούς ρόλους.
Κάπου εδώ τελειώνουν οι διαφορές κι αρχίζουν οι ομοιότητες. Κι είναι μάλιστα κραυγαλέες. Τις υπενθύμισε το πραγματικά ριζοσπαστικό, γνήσια δημοκρατικό κίνημα «δεν πληρώνω», που ξεκίνησε από τα διόδια, επεκτάθηκε στα κρατικά νοσοκομεία ενάντια στο χαράτσι των 5 ευρώ και πλέον στρογγυλοκάθισε στα μέσα μαζικής μεταφοράς, καταργώντας στην πράξη τις αυθαίρετες και αντικοινωνικές αυξήσεις στα εισιτήρια ύψους 40% που επέβαλλε η κυβέρνηση Παπανδρέου, κατ’ εντολή ΔΝΤ – ΕΕ. Ο άξαφνος χαρακτήρας με τον οποίο εισέβαλε στην πολιτική ζωή το κίνημα «δεν πληρώνω» ανατρέποντας την πολιτική ατζέντα δεν διαφέρει καθόλου από την ορμητικότητα και την αποφασιστικότητα του πλήθους που κατέλαβε την Πλατεία Ταχρίρ. Το ίδιο δέος που ένιωσε ο Μουμπάρακ – ο οποίος πίστευε ότι η δεσποτεία του θα διαρκέσει πολλές ακόμη 30ετίες – πρέπει να ένιωσε και η κυβέρνηση Παπανδρέου που πίστευε ότι ο λαός θα συνέχισε να πληρώνει αδιαμαρτύρητα τα χαράτσια που αυθαίρετα ανακοινώνει ο υπουργός Οικονομικών μετά από κάθε επίσκεψη της τρόικας στην Αθήνα.
Από σύνθημα, πράξη η αλληλεγγύη
Από μια σκοπιά το κίνημα «δεν πληρώνω» αποτελεί τη δικαίωση και την εκδίκηση όλων των μεγαλοστομιών που έχουν ανά εποχές αποτελέσει συνθήματα πρώτης γραμμής και για τα δύο κόμματα εξουσίας πολύ περισσότερο όμως για το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου, στην προσπάθειά τους να υποκινήσουν την υποτονική δραστηριοποίηση των πολιτών και να αντιστρέψουν την τάση ιδιώτευσης που γέννησε η δική τους πολιτική. Για παράδειγμα υπάρχει πιο απτή απόδειξη της «κοινωνίας της αλληλεγγύης» που προπαγάνδιζε προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ από την πρωτοβουλία των γιατρών να κλείσουν τα ταμεία των δημόσιων νοσοκομείων ώστε κανένας ασθενής να μην πληρώνει το χαράτσι των 5 ευρώ; Η ευαισθητοποίηση των γιατρών (από τους οποίους δεν λείπουν τα 5 ευρώ) που κάνουν υπόθεσή τους το δράμα των άνεργων και φτωχών οι οποίοι αδυνατούν να καταβάλουν το πεντάευρω αποτελεί κορυφαία στιγμή αλληλεγγύης, που ξεπερνάει την τάση απομόνωσης και διχασμού μεταξύ των διαφορετικών κοινωνικών ομάδων.
Το ίδιο συμβαίνει και με το αίτημα της «συμμετοχικής δημοκρατίας»! Υλοποιήθηκε με τον πιο απρόβλεπτο τρόπο, αν και έχουμε μια βάσιμη υπόνοια ότι κάτι άλλο είχε στο μυαλό του ο Παπανδρέου όταν εισήγαγε στην ελληνική πολιτική ζωή τον όρο «participatory democracy» – μια ακόμη μοντερνιά έψαχνε ο άνθρωπος για να χαϊδέψει τα αυτιά των πιο «ψαγμένων»… Ωστόσο, γιατί άραγε η ενεργό συμμετοχή του κόσμου όπως εκφράζεται στις συγκεντρώσεις που γίνονται σχεδόν κάθε Κυριακή στα διόδια, να μην αποτελεί σημάδι μιας άλλης, ανώτερου μάλιστα επιπέδου πολιτικοποίησης, η οποία υπερβαίνει την καθιερωμένη και παθητική αν όχι νοσηρή σχέση μεταξύ πολιτικού και ψηφοφόρου; Γιατί είναι συμμετοχή στα κοινά το ανέμισμα των πλαστικών σημαιών και οι ιαχές «Γιώργο άλλαξέ τα όλα» και δεν είναι συμμετοχή η πρόθεση του κόσμου να έχει άποψη για το εισιτήριο που θα καταβάλλει στις συγκοινωνίες και, κατά βάθος, για το ποιος φταίει για τα ελλείμματα των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς; Καθώς επί της ουσίας η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, δια στόματος του αρμόδιου υπουργού Δημ. Ρέππα, αυτό που δηλώνει είναι ακόμη πιο προκλητικό από το «μαζί τα φάγαμε» του αντιπροέδρου της, Θ. Πάγκαλου. Επιβάλλοντας αυξήσεις της τάξης του 40% στα εισιτήρια λέει στην πράξη ότι «εσείς τα φάγατε» και τώρα περάστε από το ταμείο. Η απροθυμία του κόσμου από την άλλη να λειτουργήσει σαν πρόβατο, που θα πάει να πληρώσει τα νέα εισιτήρια για να έχει πολύ πιο άθλιες συγκοινωνίες, αποτελεί τον αντίλογό του. Κορυφαία και υψηλού κινδύνου ενέργεια – αν σκεφτούμε τις πιθανές συνέπειες από τους κεφαλοκυνηγούς-ελεγκτές – που στο υπόβαθρό της έχει όλη την κριτική των τελευταίων μηνών για τα χρέη των κυβερνήσεων στην ΕΘΕΛ και τον ΟΣΕ, τα φέσια που τους φόρεσε η κάθε Ζίμενς κ.α.
Τέλος, η εισβολή στα δελτία των ειδήσεων τόσο «ταπεινών» θεμάτων όπως το εισιτήριο στα λεωφορεία και το ύψος των διοδίων, γιατί να μην είναι η ενασχόληση με την περίφημη «καθημερινότητα των πολιτών», όπως την απαιτούν από τους υπουργούς του όλοι οι πρωθυπουργοί; Μόνο που αυτή τη φορά την καθημερινότητά τους, όπως είναι η υγεία και οι μετακινήσεις, αναλαμβάνουν να τη διαχειριστούν οι ίδιοι οι πολίτες παρά και ενάντια στη θέληση της κυβέρνησης.
Την επόμενη φορά λοιπόν που η κυβέρνηση θα εξαγγείλει την «κοινωνία της αλληλεγγύης», την «συμμετοχική δημοκρατία» και την «ενασχόληση με την καθημερινότητα του πολίτη» ας είναι πιο προσεχτική…
Κατοχικό καθεστώς
Ο σημαντικότερος ωστόσο λόγος που φέρνει ανέλπιστα κοντά τους έλληνες εργαζόμενους με τους Αιγύπτιους και τον «πρόεδρο» Μουμπάρακ (έτσι δεν αποκαλούταν ο δικτάτορας μέχρι την επανάσταση;) με τον «σύντροφό» του στη Σοσιαλιστική Διεθνή, Γιώργο Παπανδρέου, σχετίζεται με τις δραματικές, ιστορικής σημασίας αλλαγές που συντελούνται στην Ελλάδα εδώ και ένα χρόνο. Εν συντομία, το κατοχικό καθεστώς που έχει επιβάλλει στην Ελλάδα η τρόικα με την συναίνεση της κυβέρνησης δωσίλογων του Γ. Παπανδρέου έχει καταντήσει την δημοκρατία ένα πουκάμισο αδειανό, εξόφθαλμη αναίρεση και διασυρμό των πιο θεμελιωδών προβλέψεών της.
Η απαίτηση του Τέταρτου Ράιχ να τροποποιηθούν τα συντάγματα των χωρών της ευρωζώνης αποτελεί την πιο κραυγαλέα περίπτωση. Τέτοιο αίτημα δεν είχαν διατυπώσει ούτε οι Ναζί πρόγονοι των σημερινών ηγετών της Γερμανίας – που να σημειωθεί ότι αποδεδειγμένα είναι η πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης, όπως δείχνει το παράδειγμα της Ζίμενς και των υποβρυχίων. Η Μέρκελ παρόλα αυτά θεωρεί φυσικό δικαίωμά της να απαιτήσει να χαρακτηριστούν τα δημοσιονομικά ελλείμματα ως παραβίαση του καταστατικού χάρτη των χωρών της ευρωζώνης και ο Κεϋνσιανισμός ως αντισυνταγματικός, παρότι αποτέλεσε την μοναδική περίοδο γενικής κοινωνικής ευημερίας και ταχύρυθμης οικονομικής μεγέθυνσης στην ιστορία του καπιταλισμού.
Δημοκρατία, κατ’ ευφημισμό
Δεν είναι όμως μόνο η συνταγματική τροποποίηση που θα απαιτήσει το Βερολίνο στην Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ τον Μάρτιο. Είναι ταυτόχρονα και μια σειρά άλλες αλλαγές, που ως κοινό τους παρανομαστή έχουν την απίσχναση της Δημοκρατίας και την μετατροπή της σε ένα κέλυφος, που όχι μόνο μονιμοποιούν πρωτότυπες κοινωνικές διαμαρτυρίες όπως αυτές του κινήματος «δεν πληρώνω», αλλά κάνουν τον Παπανδρέου να ομοιάζει επικίνδυνα με τον Μουμπάρακ και άλλους δικτατορίσκους που έχει μαζέψει στη Σοσιαλιστική του Διεθνή. Ας αποτιμήσουμε το βάθος της σημερινής δημοκρατίας αναλογιζόμενοι:
- Την υφαρπαγή της ψήφου των ελλήνων ψηφοφόρων τον Οκτώβρη του 2009, όταν επέλεξαν την κυβέρνηση Παπανδρέου για να πάρουν αυξήσεις και ως αποτέλεσμα είδαν τη χώρα να εντάσσεται στο ΔΝΤ. Ποτέ άλλοτε δεν στήθηκε τόσο μεγάλη πολιτική απάτη σε βάρος των ψηφοφόρων!
- Το καθεστώς οικονομικής κατοχής που επέβαλλαν ΔΝΤ και ΕΕ, με αφορμή την δανειοδότηση της Ελλάδας μέσω του μνημονίου, αφήνοντας ανοιχτό με την Δανειακή Σύμβαση ακόμη και το ενδεχόμενο εκποίησης της Ακρόπολης.
- Η μετατροπή της Βουλής σε μια ασήμαντη λέσχη συζητήσεων, δεδομένου ότι οι σημαντικότερες αποφάσεις λαμβάνονται από τον υπουργό Οικονομικών, που «τυχαίνει» να είναι μη εκλεγμένος, όπως και οι περισσότεροι της πρωθυπουργικής παρέας.
- Τα γεγονότα στην Κερατέα όπου κουκουλοφόροι αστυνομικοί εισβάλουν σε σπίτια και συλλαμβάνουν, άλλοι με πολιτικά προτάσσουν τα περίστροφά τους κατά πολιτών και όλοι μαζί φωνάζουν «Αλέξης»…
- Την πρόσφατη, χουντικής νοοτροπίας απαγόρευση «κάθε συνάθροισης και πορείας» στην Εθνική Οδό που ανακοίνωσε ο αστυνομικός Διευθυντής Σερρών, κατόπιν φυσικά οδηγίας του πολιτικού προϊσταμένου του, υπουργού Χρίστου Παπουτσή, με μοναδικό σκοπό να αποτραπούν οι αγροτικές κινητοποιήσεις.
- Την κατάφωρη παραβίαση και των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων στη δίκη των κατηγορουμένων για συμμετοχή στους «Πυρήνες της Φωτιάς», που οδήγησαν τον πρώην πρόεδρο της Βουλής, Απόστολο Κακλαμάνη, να δηλώσει την προηγούμενη εβδομάδα από την Βουλή ότι παραβιάζεται η αρχή της δημοσιότητας στη δίκη και πολλά ακόμη περιστατικά.
Πρόκειται για κρούσματα που βεβαιώνουν ότι η περίοδος αναγνώρισης και σεβασμού των πολιτικών δικαιωμάτων που ξεκίνησε την δεκαετία του ’80, παράλληλα με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, κλείνει οριστικά. Μαζί τους και μια ολόκληρη περίοδο διεκδίκησης και κατοχύρωσης των δικαιωμάτων εθνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο, την Κύπρο και αλλού. Η κατοχική κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου επομένως με την ίδια βιαιότητα που καταστρατηγεί τις πολιτικές ελευθερίες (ξεκινώντας από τους πιο ευάλωτους), εγκαινιάζει μια περίοδο ενδοτισμού και υποχωρήσεων στα κυριαρχικά δικαιώματα και κονιορτοποιεί το κοινωνικό συμβόλαιο που λειτουργούσε ως υπόβαθρο και εγγυητής της κοινωνικής σταθερότητας. Επάνω σε αυτό το κενό που διαμόρφωσε η διάλυση του κοινωνικού συμβολαίου αναπτύσσονται και μορφές μαζικής και λαϊκής αντίδρασης του τύπου «δεν πληρώνω». Δεν είναι δυνατό η κατοχική κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου να αλλάζει αυθαίρετα τους όρους του παιχνιδιού και να έχει την απαίτηση ο άλλος παίκτης να συνεχίζει να παίζει με τους προηγούμενους κανόνες…
Θεραπεία σοκ αλά Ελληνικά
Τα τελευταία καρφιά στο φέρετρο του ελληνικού κοινωνικού συμβολαίου ήταν τα παρακάτω ολέθρια μέτρα της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου: Αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, μείωση των συντάξεων, μείωση των μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, μείωση της αποζημίωσης των απολυμένων, απελευθέρωση των απολύσεων, μείωση της αμοιβής των υπερωριών, αύξηση του ΦΠΑ και των τιμολογίων της ΔΕΗ, διάλυση του ΟΣΕ και δεκάδες άλλα μέτρα. Η ταχύτητα δε με την οποία εφαρμόστηκαν όλα τα παραπάνω μέτρα ξεπέρασε εκείνη που χρειάστηκαν τα «Σικάγο μπόις» στη Χιλή του Πινοσέτ.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η κατοχική κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου δεν είχε καμιά νομιμοποίηση για να εφαρμόσει αυτό το βάρβαρο και οπισθοδρομικό πρόγραμμα. Οι εργαζόμενοι επομένως που πληρώνουν χιλιάδες ευρώ κάθε χρόνο σε άμεσους, έμμεσους φόρους και τέλη κυκλοφορίας έχουν όχι μόνο το δημοκρατικό δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να προασπίσουν τα συμφέροντά τους και το ίδιο το δημόσιο συμφέρον – γιατί αυτό αμφισβητούν και καταργούν τα διόδια και οι μπάρες της αυθαιρεσίας στις εθνικές οδούς – ακόμη και να αψηφήσουν τους νόμους, όπως ακριβώς η Αντιγόνη παρέβη τις εντολές της αυθαίρετης και εκδικητικής εξουσίας του Κρέοντα.
Σήμερα, ο θαρραλέος και ηρωικός δρόμος της Αντιγόνης γίνεται κάτι περισσότερο από επιτακτικός, γίνεται μονόδρομος, λόγω της γενικευμένης φτώχειας και ανεργίας που προκαλεί η κυβέρνηση Παπανδρέου, με αποτέλεσμα ο κόσμος απλώς να μην έχει για να πληρώνει τα χαράτσια. Απέναντι σε μια κυβέρνηση που το μόνο το οποίο αντιτείνει, όπως η Μαρία Αντουανέτα, είναι «πληρώστε πρόστιμο» η Αντιγόνη αποτελεί αντίπαλο δέος και παράδειγμα προς μίμηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου