Ο,τι μένει ανολοκλήρωτο επανέρχεται είτε για να εκδικηθεί, είτε για να ολοκληρωθεί. Αυτοί που κρατούν την μπαγκέτα της εξουσίας, μένουν μετέωροι, γιατί κανένας μουσικός, εκτελεστικό όργανο, από την μπάντα δεν θα τους βλέπει, ούτε θα τους ακούει. Στην Τυνησία δεν έχει τελειώσει η εξέγερση και αν δεν μετατραπεί σε επανάσταση, θα αφομοιωθεί ή θα απορροφηθεί από το όλο σύστημα κι ας την «κοπάνησε» ο σοσιαλιστής δικτάτορας. Έχουν μείνει πίσω όλοι εκείνοι που τον στήριζαν.
Στην Αίγυπτο έγινε πιο σκληρό και μαζικό το κίνημα της αντίστασης και της ανατροπής του Μουμπάρακ. Μία εβδομάδα με εκατομμύρια διαδηλωτών στους δρόμους και στις πλατείες, με πάνω από 140 νεκρούς και με εκατοντάδες τραυματίες, το σύστημα, δηλαδή το τριαντάχρονο καθεστώς του Μουμπάρακ, καλά κρατεί. Κατέβασε στους δρόμους τους φιλοκαθεστωτικούς, για να προκαλέσει εμφύλια σύρραξη, από την οποία θα βγει -έτσι ελπίζει- κερδισμένο.
Υποχώρησε όλες αυτές τις ημέρες τόσο ώστε να μπορέσει να ρυθμίσει και να προετοιμάσει τις εκλογές και να επιβάλει την ειρηνική τάξη και διαδοχή. Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ παρακολουθούν και καραδοκούν μην ξεφύγει από τον έλεγχό τους η κατάσταση και αλλάξουν τα δεδομένα στη Μέση Ανατολή και στο Παλαιστινιακό. Οι νέοι, αγόρια και κορίτσια, δηλώνουν και διαδηλώνουν εναντίον του αυταρχικού καθεστώτος, δηλαδή εναντίον της εξαθλίωσης και της φτώχειας. Θέλουν την ελευθερία και το ψωμί, αλλά και την απελευθέρωση από το τυραννικό και φιλοαμερικανικό καθεστώς του Μουμπάρακ, χωρίς ισλαμικό φανατισμό, ακόμα και η Αδελφότητα των Μουσουλμάνων κρατάει συνετή στάση.
Εχουν θορυβηθεί οι ΗΠΑ, η Ενωμένη Ευρώπη και το Ισραήλ, μαζί με όλα τα αντιδραστικά φιλοδυτικά καθεστώτα της Μέσης Ανατολής και της αραβικής βασιλικής εξουσίας των πετρελαιάδων και της υποταγής και συμμόρφωσης στην ειρηνική τάξη πραγμάτων. Αυτό που γίνεται στη Βόρειο Αφρική δεν έχει επιστροφή, δεν έχει να κάνει με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, έχει να κάνει με την ταξική συγκρότηση των κοινωνιών πρωτίστως και με τη φτώχεια. Οπως εξελίσσονται τα πράγματα, η πλήρης ρήξη και η απελευθέρωση, κοινωνική και πολιτική, είναι δύσκολη, γιατί και εκεί οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης δεν συγκροτούν ενιαίο πολιτικό φορέα και το καθεστώς του Μουμπάρακ ελισσόμενο θα επιδιώξει να εκμεταλλευτεί το κενό.
Πώς γίνεται, όμως, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ να συντάσσονται με το δίκαιο του λαού και να δηλώνουν πως θέλουν να γίνουν μεταρρυθμίσεις; Τι θέλουν να προλάβουν; Και γιατί εμμέσως, πλην σαφώς στηρίζουν τον Μουμπάρακ. Είναι σίγουρο πως φοβούνται την επέκταση των εξεγέρσεων και την πλήρη ανατροπή του στάτους κβο στην πιο εύφλεκτη περιοχή του πλανήτη, που μπορεί να δουν τη Μεσόγειο να φλέγεται και την Ευρώπη, που βιώνει την καπιταλιστική τυραννία, να ξεσηκώνεται. Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι νέοι, που γίνονται θύματα της οικονομικής κρίσης, από προσωπική ανάγκη και από κοινωνική αναγκαιότητα θα βγουν μαζικά και ανατρεπτικά στους δρόμους. Η παγκοσμιοκρατία τους κινδυνεύει. Τους κραδασμούς μπορούν να τους αφομοιώσουν, όταν όμως δημιουργηθούν ρήγματα σεισμικά, τότε δεν θα πέσουν μέσα οι δεινοπαθούντες, αλλά οι ίδιοι, γιατί η κρίση θα δώσει την ευκαιρία να γίνουν οι εργαζόμενοι η κρίση τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου