Όλοι θέλουν το μερτικό τους, κι όσο πιο μεγάλο γίνεται. Και όλοι επιχειρούν να δώσουν το «σωστό περιεχόμενο» και την «ορθή κατεύθυνση» στην επανάσταση των Αιγυπτίων, αλλά και ευρύτερα του αραβικού κόσμου, περιεχόμενο και κατεύθυνση που αναγνωρίζονται σαν ορθά και φρόνιμα υπό μία αυστηρή προϋπόθεση: να ταιριάζουν με τις επιδιώξεις των ενδιαφερομένων και να τις υπηρετούν.
Ευρωπαίοι (τυπικά από κοινού, αλλά επί της ουσίας ο καθένας χωριστά, ανάλογα με το αποικιοκρατικό παρελθόν ή παρόν του), Αμερικανοί, Σαουδάραβες, Ισραηλινοί, οι φονταμενταλιστές του Ισλάμ, ο τρομαγμένος Καντάφι, ο Ασαντ και οι λοιποί των κλονιζόμενων δυναστειών της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, όλοι έχουν έναν παραινετικό ή καθοδηγητικό λόγο να πουν, δηλαδή έναν σκοπό να προωθήσουν, που βαραίνει φυσικά περισσότερο από τον σκοπό (ή τους σκοπούς, γιατί οι λαοί, και στην επανάστασή τους, δεν είναι μονοφωνικοί) των ίδιων των εξεγειρομένων. Ακόμα και η μακρινή δυναστεία της Κίνας ενδιαφέρεται, όχι βεβαίως προλεταριακοδιεθνιστικά, αλλά με τον φόβο ότι οι «ασθένειες» αυτές είναι μεταδοτικές, εξ ου και η λογοκρισία που ασκεί στο Διαδίκτυο.
«Για να μη διαταραχθούν οι ευαίσθητες γεωπολιτικές ισορροπίες», αυτό είναι το επισήμως κοινολογούμενο δόγμα, αυτό επαναλαμβάνουν, εκτός Αιγύπτου, υπουργοί, πρωθυπoυργοί, πρόεδροι, επικεφαλής διεθνών οργανισμών, πολιτικών και οικονομικών. Αυτό περίπου λέει και η υπό τον κ. Γ. Παπανδρέου Σοσιαλιστική Διεθνής, που βρέθηκε στην ανάγκη να διαγράψει εκλεκτά μέλη της, τον Αιγύπτιο Χόσνι Μπουμπάρακ και τον Τυνήσιο Μπεν Αλι, μια και μόλις τώρα πληροφορήθηκε η ηγεσία της με ποιον ακριβώς τρόπο εννοούσαν και τον σοσιαλισμό και τη δημοκρατία· προφανώς τόσες δεκαετίες πίστευε ότι εκλογές άνευ αντιπάλου και με νικητήρια ποσοστά ελάχιστα υπολειπόμενα του 100% συνιστούσαν αναμφισβήτητα τεκμήρια της ελευθερίας.
Τις βαθύτερες και ωμότερες σκέψεις όλων τους θα τις μάθουμε ενδεχομένως αν αποκαλυφθούν αργά ή γρήγορα από κάποιον ιστότοπο τύπου Wikileaks. Δεν είναι πάντως ιδιαίτερα δύσκολο να τις εικάσει κανείς εμπιστευόμενος όσα έχει να του πει η Ιστορία. Το «Ηρθαν ντυμένοι φίλοι αμέτρητες φορές οι εχθροί μου», από το «Αξιον εστί» του Οδυσσέα Ελύτη, δεν ισχύει αποκλειστικά για την Ελλάδα· έχει σχεδόν παγκόσμια εφαρμογή. Οι βαθύτερες σκέψεις του κ. Μουμπάρακ ωστόσο είναι ήδη ευδιάκριτες. Αγκιστρωμένος στην εξουσία του, από την πολλή αγάπη του για την πατρίδα του επενδύει ακόμα και στον εμφύλιο για να διασωθεί. Και οι ευνοημένοι του καθεστώτος του, εξερεθισμένοι, προπηλακίζουν «αυθορμήτως» και μαχαιρώνουν ξένους δημοσιογράφους, ανάμεσά τους και τον καλό μας φίλο Πέτρο Παπακωνσταντίνου, συνένοικό μας εδώ στο γραφείο της εφημερίδας. Οι τρομοκρατημένοι επιχειρούν να τρομοκρατήσουν. Αλλά μάταια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου