Γράφει ο Διονύσης Ελευθεράτος
Ω, ναι. Το αφομοιώσαμε το παραμύθι: υποτίθεται ότι η ελληνική κυβέρνηση ενδιαφέρεται απλώς για «την τήρηση της νομιμότητας» στο θέμα των μεταναστών -θέμα σύνθετο και τεράστιο, εξ αντικειμένου αδύνατον να «στριμωχτεί» σε ένα πανεπιστημιακό κτίριο ή να συζητηθεί με κραυγές. Για σκέψου! Κλίνουν σε όλες τις πτώσεις τη λέξη «νομιμότητα» εκείνοι που με το Μνημόνιο έκαναν χαρτί υγείας κοτζάμ Σύνταγμα (ναι, ντε, αυτό στο όνομα του οποίου κατά τα άλλα ορκίζονται και ξελαρυγγιάζονται), αλλά όχι, δεν θα λοξοδρομήσω. Είναι σαν να ακούω τη γαλαρία να φωνάζει «επί του θέματος, παρακαλώ!» και επανέρχομαι.
Θέμα: η υποκρισία της καθεστωτικής «νομιμοφροσύνης» στο κεφάλαιο των μεταναστών-πλάι σε καμιά πενηνταριά κεφάλαια ακόμη... «Γιατί η κυβέρνηση δεν διευκολύνει όσους μετανάστες -και είναι πάρα πολλοί- θέλουν να μεταβούν σε άλλες χώρες;». Στο ερώτημα αυτό κλήθηκε να απαντήσει το προηγούμενο γκουβέρνο (κυρίως στα «τελειώματά του»), όπως καλείται τώρα και αυτό του «ΓΑΠ». Η απάντηση, στερεότυπη: «Αν το κάνουμε, θα παραβιάσουμε τη διεθνή νομιμότητα και συγκεκριμένα τη Συνθήκη του Δουβλίνου». Μάλιστα. Σιγά μην έβρισκαν την ειλικρίνεια και το σθένος να παραδεχτούν ότι τη «νομιμότητα» τη θεωρούν, ως είθισται άλλωστε, όχι σταθερό χαρτί σε μια καθαρή παρτίδα, αλλά μπαλαντέρ: πότε «ευαγγέλιο» και πότε σκουπιδόχαρτο.
Πού «κολλάει» το δεύτερο, το περί σκουπιδόχαρτου; Πριν από λίγες ημέρες το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων εξέδωσε καταδικαστική απόφαση σε βάρος της Ελλάδας και του Βελγίου. Ο λόγος ήταν ότι έκρινε πως ο τρόπος με τον οποίο οι δύο χώρες συμπεριφέρονται στους αιτούντες πολιτικό άσυλο παραβιάζει δυο άρθρα της κείμενης νομοθεσίας. Το άρθρο 3 περί κακής μεταχείρισης και το άρθρο 13 περί στέρησης πρόσβασης σε ένδικα μέσα.
Για την ακρίβεια: το Βέλγιο καταδικάστηκε επειδή έστειλε έναν Αφγανό πρόσφυγα πίσω στην Ελλάδα, δηλαδή στη χώρα η οποία έχει... πολιτογραφηθεί ως «κράτος ανίκανο να σεβαστεί δικαιώματα προσφύγων». Προς τι τα εισαγωγικά; Είναι αυτολεξεί η φράση του Εσκο Ρέπο, εκπροσώπου των υπηρεσιών μετανάστευσης της Φινλανδίας, η οποία προσφάτως ανακοίνωσε ότι σταματά να επαναπροωθεί πρόσφυγες στην Ελλάδα. Γιατί όλα αυτά; Κυρίως επειδή η χώρα μας απέκτησε τη φήμη του κράτους που έπαψε επί της ουσίας να εξετάζει αιτήσεις χορήγησης ασύλου: το 2009 χορήγησε άσυλο στο 0,3% όσων το ζήτησαν, έναντι του 31% που ήταν (κατά το ίδιο έτος) ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ακόμη κι αν συνυπολογιστούν οι απόλυτοι αριθμοί των αιτήσεων σε συνάρτηση με τον πληθυσμό κάθε χώρας, πάλι προκύπτει αβυσσαλέα διαφορά.
Οπως αντιλαμβάνεστε, οι σκέψεις αυτές δεν φιλοδοξούν να αγγίξουν τον πυρήνα του θέματος της μετανάστευσης, ούτε τις σημαντικότερες παραμέτρους του -τις γενικές του διαστάσεις, τις «χώρες-περάσματα», όπως η Ελλάδα, το τι και πώς θα μπορούσε να γίνει (ή να σταματήσει να γίνεται) ώστε να διευκολυνθούν οι χώρες του Τρίτου Κόσμου να θρέψουν τους πληθυσμούς τους, πώς θα έπρεπε να ζουν οι μετανάστες, κ.λπ. Για όλα αυτά θα χρειάζονταν πολλά σημειώματα τέτοιας έκτασης. Την υποκρισία προσπαθούν να θέσουν στο επίκεντρό τους οι σκέψεις που σήμερα διατυπώνονται. Ιδίως την υποκρισία που εμφανίζεται με τη λέξη «νομιμότητα» στο κούτελο κι νομίζει πως ξεμπερδεύει.
Ποια είναι η καλύτερη φίλη της υποκρισίας; Η επιλεκτική μουγκαμάρα των ΜΜΕ! Αλήθεια, σε πόσα δελτία ειδήσεων ακούσατε για την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου περί Ελλάδας και Βελγίου; Ναι, φαντάζομαι, σε... αμέτρητα. Οπως ακριβώς «ακούγονταν» μήνες τώρα και οι εκτιμήσεις σοβαρότατων, γνωστών, ξένων οικονομολόγων για τον αργό (;) οικονομικό θάνατο που επιφέρει το Μνημόνιο και η εν γένει γραμμή του «ΓΑΠ»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου