Οι Τυνήσιοι επιµένουν ακόµη. αντίθετα µε όσα προέβλεπαν οι «ειδικοί». Μετά την πτώση του Μπεν Αλι, από το Μαρόκο µέχρι την Αίγυπτο και τη Συρία, οι λαοί αυτών των αµετακίνητων δικτατορικών καθεστώτων, που χρωστούν τη διάρκειά τους στη δυτική υποστήριξη, αρχίζουν να αντικρίζουν µε πιο τολµηρό βλέµµα τις κυβερνήσεις τους. αυτό όµως που κάποτε θα το βλέπαµε απλώς σαν µια περιφερειακή κρίση, δεν είναι πια. οι Τυνήσιοι και οι άλλοι είναι κι αυτοί οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας.
Από τη Φίατ του Τορίνου µέχρι την Κοντινένταλ της Τουλούζης, οι µεγάλες επιχειρήσεις επιβάλλουν στους εργαζοµένους ολοένα και πιο επισφαλείς συνθήκες εργασίας, ώσπου να γίνουν ίδιες µε αυτές εναντίον των οποίων µόλις τώρα ξεσηκώνονται οι εργαζόµενοι της Κίνας και της Ινδίας. «ακολουθώντας το παράδειγµα της αµερικής, η Ευρώπη κατασκευάζει έναν τρίτο κόσµο µέσα στο ίδιο της το σπίτι», λέει ο συγγραφέας Σερζ Καντρουπανί στο περιοδικό «Article11».
«Η διάκριση ανάµεσα στον φτωχό νότο και τον πλούσιο Βορρά, τις µεγάλες δυτικές µητροπόλεις και τις αχανείς τριτοκοσµικές παραγκουπόλεις, δεν έχει πια κανένα νόηµα». Και τις µεν και τις δε, τις βλέπουµε σήµερα µόλις ανοίξουµε την πόρτα µας. Παντού, οι άνθρωποι που ζουν σε αυτές βρίσκονται µπροστά µας. Ζούµε µαζί τους, µοιράζονται µαζί µας το ίδιο φαΐ, τα ίδια µπλόκα της αστυνοµίας, την ίδια µισαλλοδοξία, τον ίδιο ρατσισµό. Είναι η φωνή που διαλαλεί στο πεζοδρόµιο τα φθηνά µπλουζάκια, η σιλουέτα που το βάζει στα πόδια µε τα παράνοµα CD στον ώµο, το κορµί που εντοιχίζεται στις µνηµειακές κατασκευές του αµετροεπούς πολιτισµού µας. Είναι αυτοί που συναντούµε στην καυτή άµµο έναν µήνα τον χρόνο, ύστερα από έντεκα µήνες ψυχρών οικονοµικών υπολογισµών. οι διαδηλώσεις τους µοιάζουν µε τις δικές µας, όπως και οι φωτογραφίες τους και τα κινητά τους, που υπερφαλαγγίζουν τα κατεστηµένα µέσα ενηµέρωσης για να διαδώσουν τη δική τους φωνή.
Τίποτα από όσα συµβαίνουν σήµερα στην Τυνησία δεν µας είναι ξένο. ούτε η διαφθορά των ελίτ. Είναι πια ένα παγκόσµιο φαινόµενο. Και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα, κάθε φορά που κινδυνεύει ένα καθεστώς, από τη σύγκλιση συµφερόντων την οποία αισθάνονται αυτοµάτως οι απανταχού υποστηρικτές του, µια σύγκλιση που περνάει µέσα από πανάκριβες βίλες και σκοτεινές ροές κεφαλαίων, ένα αίσθηµα πως όλοι αυτοί ανήκουν στην ίδια λέσχη που κρατάει στα χέρια της τις τύχες του κόσµου. Είναι όµως ένα αίσθηµα που διαψεύστηκε πολλές φορές από την Ιστορία. οι Τυνήσιοι επιχειρούν να το διαψεύσουν άλλη µία.
Τα πυρποληµένα ερείπια της Καρχηδόνας, που έχουν γίνει σήµερα προάστιο των πλουσίων, δέχονται κάθε χρόνο χιλιάδες ευρωπαίους επισκέπτες. Η µυρωδιά όµως από τη φωτιά δεν θα φτάσει ποτέ στα ρουθούνια τους, λέει ο Καντρουπανί, όσο ακόµη θα αρκούνται σε ένα µαύρισµα στους «low cost» τουριστικούςπαραδείσους έναν µήνα τον χρόνο,σε αντάλλαγµα για την απόλυτη υποταγή τους τούς υπόλοιπους έντεκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου