Το Δημόσιο τα φταίει όλα. Το Δημόσιο είναι υπερτροφικό, σπάταλο, διεφθαρμένο, αντιπαραγωγικό και γενικά συνιστά το μεγάλο πρόβλημα της χώρας. Αυτό είναι το γενικό μοτίβο των δηλώσεων και γενικά των τοποθετήσεων της κυβέρνησης, αλλά και του συστήματος μαύρης προπαγάνδας που έχει στηθεί στα πρότυπα της χούντας. Το ζητούμενο φυσικά δεν είναι να φτιαχτεί το Δημόσιο ούτε να λειτουργήσει καλύτερα για τον πολίτη, την κοινωνία και την οικονομία. Το ζητούμενο είναι να ανοίξει διάπλατα τις πόρτες του σε εκείνα τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα που μέχρι σήμερα το νέμονταν και το λεηλατούσαν συστηματικά.
Όλοι αυτοί που σήμερα ξεσπαθώνουν ενάντια στο Δημόσιο δεν νοιάζονται να επανορθώσουν αδικίες, καταχρηστικές πρακτικές και αθλιότητες που συνδέονται με το γεγονός ότι το κράτος και γενικά ο δημόσιος τομέας έχει θεσμοθετηθεί ως λάφυρο του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος. Κι έχει θεσμοθετηθεί ως τέτοιο διότι το κόμμα που κερδίζει την κυβέρνηση έχει να εξυπηρετήσει πολυάριθμα συμφέροντα και επίσης να εξυπηρετηθεί το ίδιο προκειμένου να αναπαραχθεί στην εξουσία. Η διαφθορά της ίδιας της έννοιας του Δημοσίου ξεκινά από ένα ολόκληρο σύστημα που αποτυπώθηκε πολύ χαρακτηριστικά στη δήλωση του Κ. Καραμανλή το 1975: «Ο λαός μου ενεπιστεύθη την εξουσίαν. Δεν είπε πώς να την ασκήσω».
Ολόκληρο το μεταπολιτευτικό σύστημα θεμελιώθηκε ακριβώς πάνω σ' αυτήν τη λογική της κοινοβουλευτικής απολυταρχίας του εκάστοτε πρωθυπουργού. Το ίδιο το Σύνταγμα συντάχθηκε εξαρχής για να θωρακίσει την αυθαιρεσία της εκτελεστικής εξουσίας έναντι της αντιπροσωπευτικής, δηλαδή της Βουλής, και του ίδιου του λαού. Το αφοπλιστικό επιχείρημα για όλα αυτά ήταν ότι «η δημοκρατία γεννά δικτατορίες», όπως δήλωνε ξεδιάντροπα ο δημιουργός του Συντάγματος Κ. Καραμανλής. Οι ίδιοι λοιπόν που έπνιξαν το Δημόσιο στη διαφθορά, που οικοδόμησαν ένα απολυταρχικό σύστημα κατ΄ εικόνα και ομοίωση τους, επιχειρούν να μας πείσουν ότι το Δημόσιο είναι εκ φύσεως προβληματικό. Ξεχνούν βεβαίως ότι βρισκόμαστε καταμεσής μιας παγκόσμιας κρίσης έπειτα από σχεδόν δυο δεκαετίες συνεχών ιδιωτικοποιήσεων, απελευθερώσεων και ανοίγματος στις αγορές.
Ολιγαρχία παρασίτων
Το αποτέλεσμα όλων αυτών των πολιτικών ανοίγματος στην ιδιωτική πρωτοβουλία και της βίαιης καταπάτησης κάθε έννοιας δημοσίου συμφέροντος είναι μια απίστευτη συγκέντρωση δύναμης σε μια ολιγαρχία παρασίτων και κερδοσκόπων διεθνώς, που ζουν από τη χρηματιστική κυβεία και την υπερχρέωση νοικοκυριών, επιχειρήσεων και κρατών.
Ποτέ άλλοτε η οικονομία σε παγκόσμιο επίπεδο δεν βρέθηκε αιχμάλωτη μιας τέτοιας συμμορίας ληστών, όπως είναι οι τράπεζες και τα επενδυτικά κεφάλαια διεθνώς. Σήμερα, πολύ περισσότερο από ποτέ, οι τράπεζες και τα επενδυτικά κεφάλαια αποτελούν μια συλλογική δύναμη στο παγκόσμιο σύστημα του κεφαλαίου, πολύ πιο ισχυρή από ό,τι τα ίδια τα κράτη. Μπορούν με ευκολία να γονατίσουν ακόμη και το μεγαλύτερο κράτος, αρκεί να εξαρτάται από τις αγορές κεφαλαίου.
Είναι χαρακτηριστικό ότι παγκοσμίως το 2009 το ενεργητικό των τραπεζών ανήλθε σχεδόν στα 93 τρισ. δολ., όταν το παγκόσμιο ΑΕΠ έφτασε, σύμφωνα με το ΔΝΤ, στα 57,8 τρισ. δολ.. Ειδικά στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη, η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη. Πιο συγκεκριμένα, στην Ε.Ε., με ΑΕΠ το 200915,3 τρισ. δολ., το ενεργητικό των τραπεζών ανερχόταν σε 41,7 τρισ. δολ. Με άλλα λόγια, η οικονομική επιφάνεια των ευρωπαϊκών τραπεζών ήταν 2,7 φορές μεγαλύτερη από την οικονομική επιφάνεια των κρατών - μελών της Ε.Ε.
Προσφάτως ο Τζορτζ Σόρος απαίτησε να σωθούν πρώτα οι τράπεζες και ύστερα τα κράτη. Οι τράπεζες και τα επενδυτικά κεφάλαια σαν του Σόρος δεν έχουν πια λόγο να φοβούνται τα κράτη ούτε το έχουν ανάγκη ως προστάτες. Τα θέλουν μόνο ως πελάτες, ως υποχείρια, ως εργαλεία επέκτασης των δραστηριοτήτων τους.
Όσο τα κράτη και οι κυβερνήσεις χρειάζονται δάνεια για να επιβιώσουν, όσο έχουν ανάγκη τις διεθνείς αγορές κεφαλαίου, τόσο πιο απόλυτη είναι η υποταγή και η εξάρτηση τους από το πιο αδίστακτο κύκλωμα κερδοσκόπων που γνώρισε ποτέ η οικονομική ιστορία. Και η πολιτική γενικευμένης εκποίησης, ιδιωτικοποίησης και ανοίγματος των αγορών εξασφαλίζει ότι ο δημόσιος δανεισμός και η υπερχρέωση θα συνεχίσουν να χτυπούν ιστορικά ρεκόρ, προς όφελος αυτού ακριβώς του κυκλώματος, που φυσικά έχει εξαγοράσει κυβερνήσεις, οργανισμούς και όργανα.
Ιδιωτικοποιήσεις - «πανάκεια»
Τις τελευταίες δεκαετίες οι ιδιωτικοποιήσεις έχουν προβληθεί διεθνώς ως πανάκεια δια πάσα νόσο της οικονομίας, με επιχειρήματα - αντιγραφή απ' τα πιο απλοϊκά, για να μην πούμε χυδαία, εγχειρίδια μικροοικονομικής (οι ιδιωτικές εταιρείες έχουν τάχα πιο αποτελεσματική διοίκηση, η κατάργηση των μονοπωλίων και ο ανταγωνισμός ωφελούν τους καταναλωτές, είναι προτιμότερο να υπάρχουν κερδοφόρες ιδιωτικές επιχειρήσεις παρά ελλειμματικές κρατικές κ.ο.κ.).
Ωστόσο οι απανωτές χρεοκοπίες κολοσσών, όπως ήταν της ενεργειακής πολυεθνικής Εnron στις ΗΠΑ, η τρομακτική δυσοσμία από το μέγεθος της διαφθοράς που συνοδεύει πάντα τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, η τραγική επιδείνωση των προοπτικών της παγκόσμιας οικονομίας, η οποία δεν φαίνεται να μπορεί ακόμη να συνέλθει από το μεγάλο κραχ πριν από δυο χρόνια, έχουν αλλάξει το κλίμα ακόμη και στις μητροπόλεις της «οικονομίας της αγοράς».
Όλα αυτά, φυσικά, είναι ψιλά γράμματα για τους ντόπιους μαθητευόμενους μάγους του νεο-φιλελευθερισμού. Στην Ελλάδα η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων έχει ευθέως και κυνικά ταυτιστεί με τη μαζική εκποίηση της δημόσιας περιουσίας έναντι πινακίου φακής. Η εκάστοτε κυβέρνηση πουλά τα «ασημικά του σπιτιού», όχι διότι έστω έχει την αυταπάτη ότι έτσι θα ευνοήσει την ανάπτυξη της χώρας, αλλά για να ενισχυθεί προκλητικά η κερδοσκοπική μανία των πιο ισχυρών οικονομικών κυκλωμάτων. Άλλωστε ο κ. Σημίτης το είχε ξεκαθαρίσει λέγοντας τα εξής:
«Στην εποχή του ευρώ η ελληνική οικονομία έχει όλες τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες να προσαρμοστεί στις νέες απαιτήσεις, να διεκδικήσει με αξιοπιστία μία ισχυρή παρουσία στην ευρωπαϊκή αγορά. Κεντρικός άξονας αυτής της στρατηγικής είναι η διαμόρφωση ισχυρών ελληνικών επιχειρήσεων με ικανό μέγεθος, εξωστρέφεια και διεθνή ανταγωνιστικότητα. Ελληνικές επιχειρήσεις με δυναμική ανάπτυξη στην ευρύτερη περιοχή και δυνατό όνομα στην Ευρώπη. Η κυβέρνηση έχει διαμορφώσει ένα σύγχρονο θεσμικό πλαίσιο με απελευθερωμένες αγορές και επαρκή κίνητρα για να προχωρήσουν οι επιχειρήσεις σε εκσυγχρονισμό, σε συνεργασίες, συγχωνεύσεις και συμπράξεις που είναι απαραίτητες στο νέο ευρωπαϊκό τοπίο» (22.1.02).
«Ας πάει το παλιάμπελο»
Με άλλα λόγια, κεντρική επιλογή των κυβερνήσεων σχεδόν από τις αρχές της δεκαετίας του '90 ήταν η στήριξη των «ισχυρών επιχειρήσεων», και στον βωμό αυτού του δόγματος «ας πάει και το παλιάμπελο». Έστω κι αν στην περίπτωση μας πρόκειται για τα «φιλέτα» της δημόσιας περιουσίας, μια και ο «κατιμάς» συνεχίζει να φορτώνεται στον άγρια φορολογούμενο εργαζόμενο. Το αποτέλεσμα ήταν αφενός σκάνδαλα επί σκανδάλων και αφετέρου εκρηκτική εκτίναξη του δημόσιου χρέους.
Μερικά μόνο γραφικά δείγματα αυτής της λωποδύτικης πολιτικής:
* Η κερδοφόρα ΕΤΒΑ μεταβιβάστηκε κι αυτή στην Τράπεζα Πειραιώς τον Οκτώβριο του 2001
προς 5,1 ευρώ (περίπου 1.740 δρχ.) ανά μετοχή, παρά το γεγονός ότι η λογιστική αξία της μετοχής
ανερχόταν περίπου στις 2.300 δρχ.
* Το1999 η εισηγμένη στο χρηματιστήριο Ιονική & Λαϊκή Τράπεζα ξεπουλήθηκε στη Τράπεζα Πίστεως, μαζί με τις θυγατρικές της (Ιονική Ξενοδοχειακή, Ιονική Επενδύσεων, Ιονική Χρηματιστηριακή κ.λπ.) γύρω στα 250 δισ. δρχ., ενώ, σύμφωνα με τον ισολογισμό του 1998, η αξία του ενεργητικού ανερχόταν σε 1,9 τρισ. δρχ.
* Ο Οργανισμός Λιμένος θεσσαλονίκης με ίδια κεφάλαια 89,4 εκατ. ευρώ και κέρδη προ φόρων
21,2 εκατ. ευρώ εισήχθη τον Αύγουστο του 2001 στο χρηματιστήριο με τιμή 6,74 ευρώ, ενώ η λογιστική αξία της μετοχής ήταν 8,86 ευρώ!
* Η Επιχείρηση Ύδρευσης και Αποχέτευσης θεσ/νίκης είχε ίδια κεφάλαια 322,4 εκατ. ευρώ και κέρδη προ φόρων 4,5 εκατ. ευρώ. Εισήχθη στο χρηματιστήριο τον Σεπτέμβριο του 2001, με 3,94 ευρώ ανά μετοχή, ενώ η λογιστική της αξία ήταν 19,5 ευρώ!
* Η ΔΕΗ εισήχθη τον Δεκέμβριο του 2001 και, με βάση το ενημερωτικό δελτίο (σ.17), μαθαίνουμε τα εξής καταπληκτικά: «Η ΔΕΗ ανέθεσε την εκτίμηση της αξίας των παγίων περιουσιακών στοιχείων της στην εταιρεία American Appaisal ώστε να προσδιοριστεί εύλογα η αγοραία αξία
της... Οι αξίες των παγίων στοιχείων που ενσωματώνονται στις πλεγμένες οικονομικές καταστάσεις
της ΔΕΗ, οι οποίες παρουσιάζονται στο παρόν, δεν αποτυπώνουν την εν λόγω εκτίμηση και συνεπώς
ούτε την εύλογη αγοραία αξία των παγίων, καθώς το μητρώο παγίων δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί.
Η εταιρεία σκοπεύει να ολοκληρώσει το μητρώο παγίων της ως τον Δεκέμβριο του 2002».
Εδώ πραγματικά η ελληνική χρηματαγορά κατακτά παγκόσμια πρώτη: εισάγεται εταιρεία στο χρηματιστήριο, και μάλιστα του μεγέθους της ΔΕΗ, δίχως να υπάρχει αποτίμηση παγίων! Προ-κειμένου για ξεπούλημα και κερδοσκοπία, δεν υπάρχουν ούτε κανόνες ούτε νόμοι ούτε στοιχειώδεις ευαισθησίες. Η ΔΕΗ τελικά μετοχοποιήθηκε για να γίνει ακόμη πιο προβληματική, πιο ελλειμματική, πιο ακριβή για το λαϊκό νοικοκυριό και πιο ανοιχτή όσο ποτέ σε κυκλώματα που κυριολεκτικά την απομυζούν.
Τα ίδια και χειρότερα συνέβησαν με τις μετοχοποιήσεις του ΟΤΕ (1996), των Ελληνικών Πετρελαίων (1998) και την προκλητική μεταβίβαση του 40% περίπου της Ελληνικής Βιομηχανίας Όπλων.
Η εκάστοτε κυβέρνηση δεν δίστασε να ευνοήσει με ξεδιάντροπο τρόπο ακόμη και εξόφθαλμα κερδοσκοπικά παιχνίδια, προκλητικές «συναλλαγές» με βαρόνους της αγοράς, αλλά και ημέτερους οικονομικούς κύκλους. Χαρακτηριστική περίπτωση για τον σκανδαλώδη τρόπο με τον οποίο μεταχειρίστηκαν οι κυβερνήσεις τις παραγωγικές δραστηριότητες του κράτους ήταν η μεταχείριση της Ολυμπιακής.
Το θέατρο εξαγοράς της Ολυμπιακής
Παιχνίδια
Είναι χαρακτηριστικό ακόμη ότι η κυβέρνηση, ενώ είχε διακόψει αρκετά νωρίς τις κατ'ουσίαν διαπραγματεύσεις με τη συγκεκριμένη εταιρεία για την «εξαγορά» της Ο.Α., κρατούσε σιγή ιχθύος για να μην τινάξει στον αέρα τη φήμη που η ίδια δημιούργησε ότι «η Axon αγοράζει την Ο.Α.», πάνω στην οποία στηριζόταν όλο το κερδοσκοπικό παιχνίδι.
Το ίδιο διάστημα άλλες εταιρείες των συμφερόντων της Axon Holdihgs φέρεται ότι εξασφάλισαν τη μεσολάβηση τους για νέες μεγάλες προμήθειες πολεμικού υλικού στον Ελληνικό Στρατό, που δικαιολογήθηκε ως «αντισταθμιστικό όφελος» προς την Axon για να φορτωθεί την Ο.Α.
Έπειτα από πολλά η κυβέρνηση Καραμανλή, ύστερα από ένα όργιο χρηματιστικής κυβείας με τις απόπειρες εξαγοράς της Ολυμπιακής, τελικά την πούλησε στον Βγενόπουλο με αντίτιμο πoυ, όπως λέει χαρακτηριστικά η αγορά, αντιστοιχεί στην εξαγορά εμπορικού σήματος αλυσίδας γρήγορου φαγητού. Μέσα σε λίγους μήνες ο Βγενόπουλος «συγχώνευσε» την Ολυμπιακή με την Aegean Airlines εξασφαλίζοντας ανταποδοτικά οφέλη υπερδεκαπλάσια όσων κατέβαλε για την εξαγορά και τη διατήρηση της εταιρείας για όσο καιρό την έχει.
Οι πανάκριβες συμπράξεις κράτους και ιδιωτών
Μια μελέτη που εκπόνησε το ΤΕΕ Τμήμα Κεντρικής Μακεδονίας σχετικά με τις ΣΔΙΤ τον Σεπτέμβριο του 2009 αποκάλυψε πως «η αγορά των ΣΔΙΤ διαμορφώνεται σε ολιγοπώλιο, με όλες τις σχετικές συνέπειες» και επίσης «ότι το κόστος των έργων που υλοποιούνται μέσω ΣΔΙΤ, είναι σημαντικά μεγαλύτερο από το κόστος με το οποίο θα υλοποιούνταν τα ίδια έργα, αν κατασκευάζονταν ως δημόσια έργα χρηματοδοτούμενα από το ΠΔΕ».
Έτσι από τη μελέτη «εκτιμάται ότι το κόστος των μη ανταποδοτικών έργων κοινωνικής υποδομής, που υλοποιούνται μέσω ΣΔΙΤ, στοιχίζουν στο ελληνικό Δημόσιο περίπου μιάμιση φορά περισσότερο απ' ό,τι εάν υλοποιούνταν ως δημόσια έργα, με δανεισμό του Δημοσίου». Το ενδιαφέρον είναι ότι η μελέτη αυτή και τα πορίσματα της ανακοινώθηκαν παρουσία της τότε υπουργού ανάπτυξης κ. Λουκάς Κατσέλη, η οποία αρκέστηκε να πει ότι οι ΣΔΙΤ είναι «πολιτική επιλογή».
Το γεγονός ότι η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται εδώ και χρόνια μ' αυτόν τον εξευτελιστικό τρόπο, ο οποίος σε μια ανεπτυγμένη χώρα θα επέφερε πιθανώς και ποινικές διώξεις, οφείλεται καταρχήν στην αγωνιώδη προσπάθεια των ιθυνόντων να δώσουν εξετάσεις στις «παγκόσμιες αγορές», δηλαδή στα διεθνή κερδοσκοπικά κέντρα.
Από την άλλη, σε μια επίσημα κατάδικασμένη οικονομία, που διακρίνεται για την παραγωγική της υποβάθμιση, τη συρρίκνωση του μεριδίου της στην παγκόσμια αγορά, την τεχνολογική περιθωριοποίηση, τι άλλο απομένει στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου, της Ε.Ε. και της ευρωζώνης, εκτός από το να μετατραπεί σε προνομιακό πεδίο ασύδοτης κερδοσκοπίας; Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών απλώς έπρατταν ό,τι ήταν αναμενόμενο από κάθε κυβέρνηση του κατεστημένου: να αναζητά τις καλύτερες ευκαιρίες επ' ωφελεία δική της κι όσων «οικονομικών παραγόντων» τη στηρίζουν.
Χωρίς προηγούμενο...
Με την επιβολή του καθεστώτος ελεγχόμενης χρεοκοπίας στη χώρα, η πολιτική ιδιωτικοποίησης του Δημοσίου δεν πήρε μόνο διαστάσεις πρωτοφανείς, αλλά άλλαξε και χαρακτήρα. Πρόκειται για μαζική εκποίηση δημόσιας περιουσίας, υπηρεσιών και αγαθών, χωρίς προηγούμενο. Οι δανειστές και οι αγορές τους βρήκαν στην Ελλάδα μια ακόμη χρυσή ευκαιρία για γενικό ξεπούλημα προς όφελος των πιο ασύδοτων και αρπαχτικών συμφερόντων
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου