Η ασφυκτική πίεση η οποία ασκείται στην ελληνική κοινωνία «παράγει» φαινόμενα εντάσεων και συγκρούσεων. Η ιστορικού χαρακτήρα «αλλαγή» που επιβλήθηκε από το καθεστώς της οικονομικοπολιτικής δικτατορίας, στην οποία τελεί εδώ και μήνες η χώρα, οδηγεί την κοινωνία, τους πολίτες, σε ένα τραγικό αδιέξοδο, δημιουργεί καταστάσεις απόγνωσης και απελπισίας. Η συνεχής επιδείνωση των όρων διαβίωσης, ο φόβος της χρεοκοπίας, η ακύρωση του μέλλοντος οδηγούν σταδιακά στην αποδυνάμωση ή και στην κατάλυση των κανόνων, στην απαξίωση των θεσμών, στην αγνόηση του νόμου.
Τα φαινόμενα της βίας, της παραβατικότητας, της ανομίας, εκδηλώνονται ολοένα και πιο συχνά, ολοένα και πιο έντονα. Ένας ολόκληρος ιστορικός πολιτισμός φαίνεται να αποδυναμώνεται και να καταρρέει και η κατάρρευση αυτή οδηγεί στην αποδιάρθρωση της κοινωνικής συνοχής, στην ανάπτυξη ανταγωνιστικών τάσεων, όπου μέσα σ' έναν αγώνα επιβίωσης ο πολίτης δίνει τη θέση του στον ιδιώτη, στο άτομο της αγοράς. Η έννοια του γενικού συμφέροντος, του κοινωνικού αγαθού θα πρέπει άλλωστε να αντικατασταθεί από την επιδίωξη των ατομικών στόχων στο πεδίο των μηχανισμών της αγοράς, σύμφωνα με τον θεμελιώδη όρο του νεοφιλελευθερισμού.
Θα πρέπει κατ' αρχάς να ξεχωρίσουμε την παραβατικότητα από την ανομία. Η παραβατικότητα συνδέεται με την τυπική-νομική παραβίαση ή αγνόηση του νόμου. Η ανομία όμως προσλαμβάνει πολύ ευρύτερες διαστάσεις, γιατί αφορά στο ίδιο το περιεχόμενο, στην αξία του κανόνα, του νόμου. Οι πολίτες, στην περίπτωση αυτή, διαπιστώνουν ότι οι νόμοι όχι μόνο δεν υπηρετούν τις κοινωνικές και τις ανθρωπιστικές αξίες, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη αλλά συνιστούν στην πράξη προσχηματικούς όρους για την τυπική νομιμοποίηση των συμφερόντων ενός συστήματος εξουσίας.
Τη «μαύρη τρύπα» της ανομίας συνιστά η διαπλοκή, η απαξίωση του πολιτικού συστήματος και των πολιτικών, στο «εσωτερικό» της οποίας «αφανίζεται» η πίστη των πολιτών στις αξίες και στους κανόνες του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Όταν όμως εδραιώνεται μια τέτοια πεποίθηση, οι παρενέργειες μπορεί να αποδειχθούν πολύ σοβαρές για την κοινωνική ειρήνη και για τον σεβασμό και την τήρηση της έννομης τάξης.
Ποιο παράδειγμα θα πάρουν οι πολίτες από τα όσα διαδραματίζονται -όσο γράφονται αυτές οι γραμμές- στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών; Γιατί αυτή η κατάσταση της ΑΝΟΜΙΑΣ, της αγνόησης και της περιφρόνησης όχι μόνο του τυπικού χαρακτήρα του νόμου, αλλά των ουσιωδών-δημοκρατικών περιεχομένων του έχει προσλάβει ΕΠΙΣΗΜΗ και ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΜΟΡΦΗ.
Η κυβέρνηση παρακολουθεί απαθώς την επίσημη «εκστρατευτική επιχείρηση» των μεταναστών από την Κρήτη, μια επιχείρηση που έχει από πολλού χρόνου προετοιμαστεί σε πανεπιστημιακό κτίριο (μη «χρησιμοποιούμενο») υπό την καθοδήγηση μιας «φωτισμένης πρωτοπορίας». Η αστυνομία οδηγεί μάλιστα «διακριτικώς» τους μετανάστες από το λιμάνι του Πειραιά μέχρι το κέντρο της Αθήνας…
Τα πρυτανικά όργανα ταυτόχρονα, ενώ έχουν επισήμως ενημερωθεί ότι το κτίριο της Νομικής θα μετατραπεί «σε αγωνιστικό προμαχώνα» για τις διεκδικήσεις των μεταναστών αρκείται σ' ένα διακριτικό τηλεφώνημα προς τις αρχές, χωρίς να ζητήσει εγγράφως την εξωτερική προστασία του Πανεπιστημίου από την εισβολή και κατάληψη του κτιρίου της Νομικής από τους μετανάστες. Αντιθέτως «παρακολουθεί» με κατανόηση τη δημιουργία υποδομής για τη «φιλοξενία» από φοιτητές (;) που κουβαλούν στρώματα και κλινοσκεπάσματα. Κι όταν «ο εξευτελισμός γίνεται τέλειος» καλούν οι πρυτανικές αρχές σε διάλογο υπουργεία, τον δήμαρχο και τον περιφερειάρχη για να λύσουν το μεταναστευτικό πρόβλημα… Ενώ την ίδια στιγμή το αρμόδιο υπουργείο ζητεί αίτηση «άρσης του ασύλου» από τα πρυτανικά όργανα για να παρέμβει…
Ανευθυνοϋπεύθυνοι θεσμικοί παράγοντες αρκούνται σε έναν πόλεμο εντυπώσεων, στην απόσειση των ευθυνών τους, ενώ κορυφαίοι θεσμοί της γνώσης, της επιστήμης, της Δημοκρατίας ευτελίζονται και καταρρέουν. Παράλληλα το υπουργείο Παιδείας και η κυβέρνηση επιχαίρουν για την ολιγωρία και την ανικανότητα των πρυτανικών αρχών να αποτρέψουν και να αντιμετωπίσουν αξιοπρεπώς την κατάσταση, γιατί τελικώς αυτό θα είναι ένα σοβαρό, «πειστικό» επιχείρημα ώστε να προωθηθεί ο νέος νόμος και να επιβληθούν «εξωτερικές εξουσίες» στα ΑΕΙ…
Όταν καταρρέουν μπροστά στα μάτια μας οι πολιτικές και κομματικές ελίτ, όταν τα πολιτικά κόμματα χρησιμοποιούν ως «εργαλεία» τους μετανάστες και τα εκπαιδευτικά ιδρύματα -αντί να αντιμετωπίσουν με την απαιτούμενη σοβαρότητα ένα κρίσιμο πρόβλημα εθνικών διαστάσεων όπως είναι το μεταναστευτικό- τότε ποια ελπίδα, ποια προοπτική διαφαίνεται για να αντιμετωπίσουμε την κρίση για να ανασυνταχθούμε ως κοινωνία;
Δυστυχώς από εδώ και πέρα οι επιπτώσεις από το πρόβλημα των μεταναστών θα είναι τραγικές και μη χειραγωγήσιμες. Ομάδες μεταναστών κατάλληλα καθοδηγούμενες από τη μεταμοντέρνα «Αριστερά» των αφηρημένων δικαιωμάτων (συμπλέουσα στο πεδίο αυτό με την πολυπολιτισμική εκδοχή της «νέας τάξης») θα οργανωθούν σε συλλογικό-θεσμικό επίπεδο, γεγονός που θα οδηγήσει σε περαιτέρω εντάσεις και συγκρούσεις. Τα ΑΕΙ έχουν καθοριστεί ως ο «αδύναμος κρίκος» της γενικότερης παραλυσίας και διάλυσης των θεσμικών ερεισμάτων της ελληνικής κοινωνίας γι' αυτό και θα αποτελέσουν το «σημείο αιχμής» της αντιπαράθεσης αυτής (ιδέ και το προσκύνημα των μουσουλμάνων στο προαύλιο του Καποδιστριακού).
Ας μην ανησυχούμε όμως. Ο πολιτικός, ο οποίος ως υπουργός Εξωτερικών υπέγραψε το 2003 τη Συνθήκη του Δουβλίνου ΙΙ, απόφαση που οδήγησε στη μετατροπή της χώρας μας σε «πεδίο απόθεσης» του παγκόσμιου μεταναστευτικού ρεύματος, είναι σήμερα πρωθυπουργός της χώρας.
Αυτό ήδη αρκεί…
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου