Της Βάλιας Μπαζού
Ένας κανονικός άνθρωπος, μια κανονική βόμβα…και μια ακανόνιστη αντίδραση. Δεν νοιώθω τίποτα. Ούτε οργή, ούτε οδύνη. Ούτε θυμό, ούτε θλίψη. Ούτε φόβο, ούτε ανασφάλεια. Δεν νοιώθω τίποτα όταν ακούω τις δηλώσεις για τη δημοκρατία μας που κινδυνεύει, για τους άνανδρους που θέλουν να πλήξουν την ομαλότητα, για τους δολοφόνους που θέλουν να πλήξουν «την ελληνική κοινωνία, τα συμφέροντα των Ελλήνων πολιτών και τις θυσίες που σήμερα κάνουν για να ορθοποδήσει ο τόπος».
Δεν νοιώθω τίποτα, έχω μόνο περιέργεια. Για το αν ήταν φάκελος ή δέμα. Πώς πέρασε από το καλύτερα φυλασσόμενο κτήριο της χώρας. Τι είδους εκρηκτική ύλη ήταν και πώς ενεργοποιήθηκε. Σε ποιόν απευθυνόταν. Γιατί το άνοιξε. Κι αν δεν το άνοιγε κανείς, τι θα γινόταν. Τι κατέγραψαν οι κάμερες. Θα αναλάβει κάποιος την ευθύνη. Κι αν ναι, τι θα ψελλίσει. Μόνο που η περιέργεια δεν είναι συναίσθημα.
Δεν νοιώθω τίποτα, απλώς αναρωτιέμαι. Τα θεωρώ όλα αναμενόμενα, όλα δεδομένα; Δεν νοιώθω τίποτα γιατί η οργή, ο θυμός, ο φόβος και η ανασφάλεια έχουν περισσεύσει; Κι αν ναι, αυτό το περίσσευμα μπορεί να είναι το άλλοθί μου;
Δεν νοιώθω τίποτα και έχω αρχίσει να θυμώνω. Μήπως έχω εκπαιδευτεί και μπορώ να αντέξω όλη αυτή την αγριότητα που ζω, ζούμε τους τελευταίους 9 μήνες ή καλύτερα τα τελευταία χρόνια. Μήπως έχω εκπαιδευτεί και έχω συμβιβαστεί με την πληγωμένη δημοκρατία, την ιδιότυπη ομαλότητα , τα συμφέροντα και τις θυσίες που κινούνται παράλληλα και ανισόρροπα.
Δεν νοιώθω τίποτα γιατί κάθε μέρα γίνομαι μάρτυρας, δράστης και θύμα άνανδρων επιθέσεων; Δεν νοιώθω τίποτα γιατί συνήθισα; Δεν ξέρω…
Το μόνο που ξέρω είναι ότι ήταν ένας κανονικός άνθρωπος, μια κανονική βόμβα, ένα κανονικό βράδυ του Ιουνίου, ένας κανονικός φόνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου