Ποιοί είμαστε; Πού πάμε; Τι κάνουμε; Είναι απλά ερωτήματα τα οποία εμφανίζονται έντονα και πιεστικά κάθε φορά που προκύπτουν ζόρια. Ζορισμένο όσο ποτέ στη μεταπολιτευτική περίοδο, το πολιτικό σύστημα και οι κομματικοί του πυλώνες προσπαθούν με αγωνία να απαντήσουν στα αυτονόητα.
Σε αυτή την προσπάθεια τα κόμματα επιστρέφουν νοερά στις ρίζες τους, εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν, αναζητώντας το έδαφος επάνω στο οποίο οικοδομήθηκαν και το οποίο δεν είναι άλλο από την έκφραση και εξυπηρέτηση συγκεκριμένων κοινωνικών και οικονομικών συμφερόντων.
Το δεύτερο βήμα αυτοσυντήρησης υπαγορεύει την κάθαρση, μέσα από την οποία τα κόμματα, ειδικά τα κόμματα εξουσίας, ελπίζουν ότι θα επανακτήσουν την αρχική νεανική γοητευτική τους φυσιογνωμία. Σαν μεσήλικες κυρίες, είναι διατεθειμένα να πληρώσουν όσο-όσο το λίφτινγκ. Τα κόμματα που διαχειρίστηκαν μεταπολιτευτικά τις τύχες της χώρας – και την οδήγησαν στην πτώχευση – αναζητούν τώρα με αγωνία την κολυμβήθρα μέσα στην οποία είναι διατεθειμένα να βουτήξουν για να «καθαρίσουν».
Στη Ν.Δ. ολοκληρώνεται η επιστροφή στις καθαρές (δεξιές) ρίζες. Στο κυβερνών ΠΑΣΟΚ η αναζήτηση της καθαρότητας εμφανίζει πιο δραματικά χαρακτηριστικά. Ο... «σοσιαλισμός (του ΔΝΤ) με ανθρώπινο πρόσωπο» είναι δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο, εγχείρημα.
Αντιμέτωπος με την ανάγκη ενός πολιτικού ξεκαθαρίσματος βρίσκεται και ο ΣΥΡΙΖΑ, οι συνιστώσες του οποίου αντιλαμβάνονται πως η συγκατοίκηση με αντίρροπα πολιτικά ρεύματα και κοσμοθεωρίες έχει εξαντλήσει τα όριά της. Στο ΚΚΕ τα πράγματα εμφανίζονται (θεωρητικά) ξεκάθαρα, καθώς όλα αυτά τα χρόνια δεν παζάρεψε το ιδεολογικό του στίγμα, το οποίο ωστόσο εξακολουθεί να μην το οδηγεί σε ευρύτερες μάζες ψηφοφόρων.
Η καθαρότητα είναι πράγματι η μισή αρχοντιά, την οποία αναζητούν εναγωνίως τα κόμματα. Η άλλη μισή, ωστόσο, παραμένει η πολιτική πρόταση διεξόδου από την κρίση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου