Η αδιαφ(θ)ορία υπάρχει;

του Γιάννη Πανούση
" Μα, εγώ είμαι το παραμύθι, παιδί μου...."
Ελένη Χωρεάνθη, Σάτυρος έρως

Η πλημμελής εφαρμογή από την Ελλάδα των διεθνών συμβάσεων κατά της διαφθοράς, η παροχή ασυλίας στον καταγγέλλοντα, τα αμφίθυμα ΜΜΕ ή οι διάφοροι ιεροκήρυκες της ηθικής, η συνήθης αθέμιτη συναλλαγή υπηρεσιακών παραγόντων που –μέσω των δημοσίων θεσμών– εξυπηρετεί ιδιωτικά συμφέροντα, η αναζήτηση «ψευδο-ισότητας» ή η «συμπλήρωση» του ελλειμματικού κοινωνικού κράτους, η διαφθορά βίου, πρέπει να βγουν στο φως και να συζητηθούν δημόσια, διότι έχουν διαμορφώσει ιδεολογήματα.

Ο ρόλος της παγκοσμιοποίησης στην επέκταση της διαφθοράς, η αναφορά στην κοινωνική παρακμή που προκαλεί ή και προκαλείται από τη διαφθορά, η σύνδεση της διαφθοράς με την οικονομική κρίση ή και με τη φτώχεια αλλά και με την «ανθρώπινη φύση» κρύβουν το φαινόμενο, το πρόβλημα, την αμηχανία των κομμάτων (ακόμα και της Αριστεράς).

Επαναλαμβάνω: Η διαφθορά συνδέεται με την κακοδιοίκηση, το πολιτικό χρήμα, τον τρόπο ζωής του (νεο)Έλληνα, τα σκάνδαλα, τις μίζες ή ακόμα και με «τις κάθε είδους χορηγίες» και την πολυνομία.

Τι μας χρειάζεται λοιπόν αμέσως τώρα;

• εφαρμογή των νόμων έναντι όλων,
• «πόθεν έσχες» δημόσιων λειτουργών,
• ανεξαρτησία των δικαστών,
• εκπαίδευση των πολιτών κατά της διαφθοράς (ακόμα και των νέων στα σχολεία).

Επίσης: Διαφάνεια, χρήση της νέας τεχνολογίας, ξένες ελεγκτικές εταιρείες διεθνούς κύρους, αυστηροποίηση των ποινών, ενίσχυση της οικονομίας της πολιτικής από την αγορά.

Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Πρέπει να θέλουμε ως Πολιτεία και ως κοινωνία να απαλλαγούμε από αυτή τη μάστιγα. Έχει διαμορφωθεί στο κράτος και διαρκεί ένας μόνιμος ιστός που ξεπερνά κατά πολύ τις ατομικές παθολογίες και καθίσταται πολιτικοκοινωνική παθογένεια. Τα πελατειακά δίκτυα (ακόμα και των ιδιωτών) είναι γεννήματα του ίδιου του κράτους, και συγκροτούν, αν όχι επιδημία, σίγουρα καρκινώματα του δημόσιου βίου.

Ορισμένοι αποδίδουν το φαινόμενο σε στρεβλή αντίληψη των πολιτών για το ρόλο του κράτους, ενώ άλλοι το αποδίδουν στην αποικιοποίηση του Δημοσίου από ιδιωτικά συμφέροντα.

Βασικό χαρακτηριστικό της διαφθοράς είναι η αθέατη έκτασή της και η λειτουργία της μέσω κυκλωμάτων, η αντικατάσταση του κράτους και των δημοσίων δραστηριοτήτων από άλλου είδους σχέσεων εντολέα / εντολοδόχου (όπου συνήθως το Κεφάλαιο χρηματίζει και ηθικολογεί ταυτόχρονα), με άλλα λόγια η μετατόπιση από τη διαφθορά της δημοκρατίας στη διαφθορά εντός της δημοκρατίας. Συνεπώς πρέπει να παρέμβουμε αρχικά στην ποιότητα της Δημοκρατίας μας και δευτερευόντως στις επιμέρους δομές.

Πρέπει να ξεχωρίσουμε τη διαφθορά μικρόκοσμου από αυτή των μεγάλων κοινωνικοπολιτικών συστημάτων (με ηθική, οικονομική ή πολιτική φόρτιση). Ας μην ξεχνάμε ότι η έννοια της διαφθοράς είναι όπως αυτή της αλήθειας, δηλαδή δεν υπάρχουν αντικειμενικές στατιστικές επαλήθευσης, γι’ αυτό και συχνά η εξουσία χρησιμοποιεί τη διαφθορά (που η ίδια παράγει) και ως άλλοθι (αυτο)κάθαρσης (ηθικού και όχι πολιτικού χαρακτήρα).

Προσοχή όμως! Όταν ακόμα και οι αδιάφθοροι αμφισβητούνται και το πολιτικό σύστημα απαξιώνεται (ως συν-ένοχο), το μέλλον της Ελλάδας και των Ελλήνων δεν προοιωνίζεται ευτυχές.

Πηγή