Η χρεοκοπία όπως και τόσα άλλα στη ζωή µας, δείχνει να µπαίνει κι αυτή για τα καλά στον δρόµο της παγκοσµιοποίησης. Πληθαίνουν οι χώρες που βλέπουν το φάσµα της πτώχευσης µπροστά τους. Αξίζουν όµως αυτή την τύχη;
Σε 90 ανέρχονται οι χώρες των οποίων οι ευάλωτες οικονοµίες γονατίζουν κάτω από τα βάρη των χρεών, καθώς αυτά έχουν υπερβεί το 100% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος τους. Τόσες τις βρήκε η Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Εµπόριο και την Ανάπτυξη την τελευταία φορά που τις µέτρησε. Και ο γενικός γραµµατέας της Διάσκεψης Σουπασάι Πανιτσπάκντι διαπιστώνει πως δεν υπάρχει η κατάλληλη διεθνής νοµική υποδοµή που θα µπορούσε να αντιµετωπίσει τα προβλήµατά τους. Δεν υπάρχει διεθνές δικαστήριο µε αρµοδιότητα την κήρυξη µιας χώρας σε πτώχευση. Προτείνει δε τη θέσπιση κανόνων διεθνούς δικαίου που θα επιτρέπουν την αναδιάρθρωση του χρέους µιας χώρας (ίσως κατά το πρότυπο του άρθρου 11 του κώδικα πτωχευτικού δικαίου των ΗΠΑ). Μαζί του συµφωνεί και ο Μάρτιν Χορ του ελβετικού ινστιτούτου Σάουθ Σέντερ που θεωρεί πως «η ίδρυση ενός διεθνούς διαιτητικού συστήµατος για το χρέος» έχει αργήσει πολύ. Ενα τέτοιο σύστηµα θα απέτρεπε τις αντιδικίες δανειστή και οφειλέτη λέει ο Μάρτιν Χορ, χωρίς να σβήνει από τον χάρτη τις υπερχρεωµένες χώρες µε εξοντωτικά µέτρα.
Η κυβέρνηση µιας χώρας που είναι εξ ορισµού κυρίαρχη, δεν µπορεί να εξαναγκαστεί να αποπληρώσει το χρέος της. Μπορεί να της κόψουν την πίστωση, µπορεί να δεσµεύσουν περιουσιακά στοιχεία της στο εξωτερικό, µπορεί να αντιµετωπίσει πολιτικές πιέσεις. Οµως κανείς δεν µπορεί να την εξαναγκάσει να εξοφλήσει τους δανειστές της. Αλλωστε, σπάνια οι χώρες τούς φορούν το φέσι µέχρι τα µάτια. Συνήθως διαπραγµατεύονται µαζί τους το ποσό ή τη διάρκεια αποπληρωµής. Τι γίνεται όµως όταν µια χώρα και ο λαός της θεωρούν το χρέος της άδικο; Ηταν δίκαια τα κρυφά χρέη που δηµιουργήθηκαν από χώρες της ευρωζώνης, προκειµένου να εξωραΐσουν την οικονοµική τους εικόνα για να ενταχθούν στο ευρώ, σε συµπαιγνία µε παρατράπεζες του είδους της Γκόλντµαν Σακς; Στο διεθνές δίκαιο, σύµφωνα µε τη νοµική έννοια του ειδεχθούς χρέους, που διατυπώθηκε το 1927 από τον ρώσο νοµικό Αλεξάντερ Σακ, η εξόφληση χρέους το οποίο επιβάλλεται σε µία χώρα από ένα καθεστώς για σκοπούς που δεν εξυπηρετούν το γενικότερο συµφέρον του έθνους δεν πρέπει να γίνεται αναγκαστικά εκτελεστή. Τι άλλο από ειδεχθές χρέος είναι αυτό µε το οποίο οι κυβερνήσεις και οι παρατράπεζες φόρτωσαν τους λαούς που καλούνται σήµερα να το ξεπληρώσουν;
Και πόσο ειδεχθείς µπορεί να γίνουν αυτές οι κυβερνήσεις που, µολονότι δεν υπάρχουν γι’ αυτές διεθνείς νοµικές δεσµεύσεις αφού δεν υπάρχουν διεθνή δικαστήρια χρέους, αναλαµβάνουν οι ίδιες να δεσµεύσουν νοµικά τους λαούς τους και τις περιουσίες των χωρών τους σε δικαστήρια τρίτων χωρών, µε όρους σαν κι αυτούς που επιβάλλονται στον τελευταίο χρεοφειλέτη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου