Κι αν ξεχνούσαµε...
... για λίγο τα άδεια ταµεία, τα δηµόσια ελλείµµατα και τα ουρανοµήκη χρέη των χωρών της Ευρώπης; Αν ψάχναµε λίγο βαθύτερα, πίσω από αυτά;
Στα χαρτιά...
... άλλωστε οι ευρωπαϊκές οικονοµίες δεν είναι και τόσο χειρότερες από άλλες του δυτικού κόσµου. Η ευρωπαϊκή ανεργία είναι µικρότερη από την αµερικανική (9,7% έναντι 9,9%), το ίδιο και ο πληθωρισµός (1,8% έναντι 2,2%). Και σύµφωνα µε τον Οργανισµό Οικονοµικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, το αµερικανικό έλλειµµα είναι µεγαλύτερο από το ελληνικό, το ισπανικό, το πορτογαλικό και το ιταλικό και το αµερικανικό χρέος επίσης µεγαλύτερο από το πορτογαλικό, το ισπανικό και το ιρλανδικό. Αν ξεχνούσαµε λοιπόν τα ελλείµµατα και τα χρέη της Ευρώπης και αναζητούσαµε αλλού το αίτιο της κακοδαιµονίας της; Ε, τότε, θα ανακαλύπταµε πίσω από αυτά µια άλλη «µαύρη τρύπα», µεγάλη, σκοτεινή και χαίνουσα, όσο πουθενά αλλού στον δυτικό κόσµο. Και θα βρίσκαµε εκεί το βαθύτερο αίτιο που ό,τι µέτρα και να παίρνει το ευρωπαϊκό διευθυντήριο είναι καταδικασµένα να αντιµετωπίζονται µε καχυποψία και αγανάκτηση από τους πολίτες: το δηµοκρατικό έλλειµµα της Ευρώπης. Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ορίζεται από δηµοκρατικά εκλεγµένες κυβερνήσεις, αλλά δεν λογοδοτεί σε αυτές. Η τράπεζα δεν δηµοσιεύει τα πρακτικά των συνεδριάσεών της, ούτε γνωστοποιεί πώς ψηφίζουν τα µέλη της για τις αποφάσεις της, ενώ καθορίζει τους στόχους της για τον πληθωρισµό και τα επιτόκια χωρίς καµιά δηµοκρατική διαβούλευση. Το µοναδικό αιρετό σώµα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, δεν µπορεί να παραγάγει νοµοθεσία από µόνο του. Και όποτε ένας λαός καλείται να ψηφίσει για τις ευρωπαϊκές συνθήκες – όπως συνέβη δύο φορές µε τους Ιρλανδούς – διατάσσεται να ξαναψηφίσει ώσπου να προκύψει το «σωστό» αποτέλεσµα. Και τότε πια δεν υπάρχει επιστροφή.
Σε καλούς...
... καιρούς, οι περισσότερες χώρες – µε την εξαίρεση της Δανίας και της Βρετανίας – αντάλλαξαν τα κεκτηµένα της δηµοκρατίας µε τα υπεσχηµένα της ευηµερίας και εντάχθηκαν στο ευρώ. Σε καιρούς κρίσης όµως, αυτή η συναίνεση καταρρέει, χωρίς να υπάρχει δηµοκρατικός τρόπος επίλυσης των διαφορών. Αλλωστε η δηµοκρατία ουδέποτε υπήρξε ένας στόχος προτεραιότητας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Το ουσιώδες πρόβληµα λοιπόν σήµερα δεν είναι αν η Γερµανία θέλει περισσότερη λιτότητα και η Γαλλία περισσότερη ανάπτυξη, γράφει ο Γκάρι Γιανγκ στο αµερικανικό περιοδικό «Νέισον», αλλά πως δεν υπάρχει δηµοκρατική διαδικασία για τη διαµόρφωση µιας κοινής πολιτικής. Η Γερµανία και η Γαλλία παζαρεύουν πίσω από κλειστές πόρτες. Οι αποφάσεις τους όµως δεν επηρεάζουν άµεσα τους Γερµανούς και τους Γάλλους, αλλά τους Ελληνες, τους Ισπανούς, τους Ιρλανδούς και τους Πορτογάλους.
Οι κρισιµότερες...
... αποφάσεις για τους ευρωπαϊκούς λαούς προκύπτουν από µια µυστική οικονοµική διπλωµατία µε την οποία οι πλούσιες χώρες αποφασίζουν και διατάζουν πόση λιτότητα πρέπει να υποστούν οι φτωχές. Δεν είναι καθόλου παράξενο λοιπόν που οι λαοί των φτωχών χωρών νιώθουν σαν να βρίσκονται υπό κατοχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου