Θερινά σενάρια για έξοδο της Ελλάδας και διάλυση του ευρώ.

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου 

Παράλογοι καιροί απειλούν πια να μας τρελλάνουν όλους. Κάτι η ζέστη, κάτι η πολιτική, πόσο να αντέξει το καημένο το μυαλό. Ακούς φερ’ ειπείν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (ποιάς;) από την Πρέβεζα, να σου ζητάει ομόνοια, και τρελλαίνεσαι, δεν ξέρεις πια πώς να σχολιάσεις. Με ποιόν να κάνεις ομόνοια; Με τους υπαλλήλους της τρόικας που καταστρέφουν τη χώρα; 

Θα περίμενε κανείς να βρεθεί στις ΗΠΑ κάποια πολιτική δύναμη να πει το προφανές. Γιατί κύριοι Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι συζητάτε για τα ελλείμματά σας και ετοιμάζεστε να τσακίσετε κι αυτά τα ελάχιστα μέτρα που πήρατε για την περίθαλψη των πολιτών, και δεν μαζεύετε τα στρατά σας από το Ιράκ και το Αφγανιστάν; Γιατί εξακολουθείτε να ξοδεύετε περισσότερα χρήματα για πολεμικούς σκοπούς από όλο τον υπόλοιπο κόσμο μαζί; Είναι μόνο οικονομικοί οι λόγοι ή σκοπεύετε όντως να τα χρησιμοποιήσετε, να κάνετε δηλαδή έναν παγκόσμιο πόλεμο αν σας δοθεί η ευκαιρία; Γιατί επιτρέψατε, μετά από μια δεκαετία πολέμων στη Μέση Ανατολή, στο Ισραήλ να σας χρησιμοποιήσει για να ξαναρχίσει δύο πολέμους, στη Λιβύη και τη Συρία, και να απειλεί με έναν τρίτο, εναντίον του Ιράν; 

Τέτοια πολιτική δύναμη δεν έχει παρουσιασθεί. ‘Όπως και κανείς, ή σχεδόν, σε Ευρώπη και Αμερική δεν διερωτάται γιατί πρέπει να αποφεύγουν παντού και σκανδαλωδώς τη φορολογία οι υπερπλούσιοι. Επί χρόνια, η γελοιότητα που ακούει στο όνομα Σοσιαλιστική Διεθνής συζητάει, χωρίς να κάνει τίποτα, μήπως βάλει τον φόρο Τόμπιν επί των χρηματιστιριακών συναλλαγών. Πόσος είναι ο φόρος Τόμπιν; ‘Ένα δεκάκις χιλιοστό επί της αξίας της συναλλαγής. Ε, ούτε αυτό δεν μπορεί να γίνει. Φτάσαμε στο σημείο να γράφει άρθρο ο μεγαπλούσιος Warren Buffet, με ετήσιο φόρο εισοδήματος επτά εκατομμύρια δολάρια, για να διαμαρτυρηθεί επειδή φορολογούν αυτόν και τους φίλους του σκανδαλωδώς χαμηλά! Εξηγεί ότι είναι σαχλαμάρες η άποψη ότι οι επενδυτές αποθαρρύνονται να κάνουν επενδύσεις γιατί θα τους φορολογήσουν τα κέρδη. ‘Oσο κι αν τα φορολογήσουν, κάνουν τις επενδύσεις γιατί κερδίζουν. Κάτι θα ξέρει, αφού όλη του τη ζωή τοποθετεί κεφάλαια σε επενδύσεις. Αλλά η ευρωπαϊκή αριστερά δεν κάνει το ζήτημα αυτό αντικείμενο καμπάνιας. Αντίθετα συναγωνίζονται κι αυτοί ποιος θα μειώσει περισσότερο τους φόρους. Χωρίς φόρους οι εξωγήινοι θα πληρώνουν τα νοσοκομεία και τα σχολεία; Μάλλον όχι, θα τα καταργήσουμε κι αυτά. 

Ευρωπαϊκή παρακμή: Από τον Βολταίρο στον … Σόρος! 

Στην Ευρώπη, μητέρα των παγκόσμιων ιδεών από τον Βολταίρο μέχρι τον Σαρτρ, το μέλλον της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης ποιοι το συζητάνε στις μεγάλες εφημερίδες της; Πρόσωπα σαν τον χρηματιστή Σόρος και τον άνθρωπο της Goldman Sachs ‘Οτμαρ ‘Iσσινγκ. Ο πρώτος χρησιμοποιήθηκε για να αναγκάσει τη Βρετανία να βγει από τον ευρωπαϊκό νομισματικό μηχανισμό. Ο δεύτερος ήταν ο αρχιτέκτονας του μονεταριστικού τέρατος του Μάαστριχτ. Τώρα πως μπορούν να συμπίπτουν σε ένα πρόσωπο οι ευθύνες για τη γερμανική νομισματική πολιτική, για την ευρωπαϊκή νομισματική πολιτική και για την υπεράσπιση των συμφερόντων της μεγαλύτερης και μάλιστα αμερικανοεβραϊκής τράπεζας στον κόσμο, αυτό δεν θα το ερμηνεύσουμε εμείς. 

Ο Σόρος προτείνει τώρα στο Σπήγκελ να φύγει η Ελλάδα, ίσως και η Πορτογαλλία από το ευρώ. Εκπρόσωπος πιθανώς μιας μερίδας του εβραϊκού ιδίως χρηματιστικού κεφαλαίου, αυτής ίσως που συγκροτείται γύρω από τους Ρότσιλντ, θα μπορούσε να θέλει την Ελλάδα εκτός ΕΕ, να περιπλανιέται, μαζί με την Κύπρο, στα θολά νερά μιας ισραηλινής ζώνης επιρροής. Το δυσάρεστο είναι ότι έχει πιθανώς πολύ μεγαλύτερη επιρροή από τους ¨Ελληνες πολίτες στην ελληνική κυβέρνηση! Φυσικά, δεν μπορούμε να ξέρουμε αν αυτά όντως συμβαίνουν, ούτε ποιές είναι οι προθέσεις καθενός κάθε φορά. Μακάρι να αδικούμε τον κ. Σόρος. Είμαστε όμως υποχρεωμένοι να τα σκεφτόμαστε, όσοι αγαπάμε τη χώρα μας, αγνοώντας τη διατυπωμένη ως πολιτική ορθότητα απαίτηση αυτολογοκρισίας, στην οποία τόσοι και τόσοι υποκρύπτουν, γιατί αν όντως τα σκέφτονται, και δεν θα μας το πουν και πολύ σοβαρές θα είναι οι συνέπειες! 

‘Ηταν από την αρχή απίστευτη γελοιότητα να υποστηρίζεται στα σοβαρά ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση οφείλεται στο ότι οι ‘Ελληνες είναι κλέφτες και τεμπέληδες και η χώρα έχει μεγάλο δημόσιο τομέα. Με αυτήν ακριβώς την άποψη βομβάρδισαν την ελληνική και παγκόσμια κοινή γνώμη, επί δύο χρόνια, η ελληνική κυβέρνηση και η κάθε είδους ελληνική “ελίτ”, που ίσως βέβαια είναι ειλικρινείς όταν αντιλαμβάνονται τον κόσμο ως κρατικοδίαιτους κλέφτες και τεμπέληδες, γιατί αυτό ακριβώς είναι οι ίδιοι, στη μεγάλη τους πλειοψηφία! Σήμερα, όμως, με τη μισή Ευρώπη σε μνημόνιο και τους οίκους να υποβαθμίζουν τις ΗΠΑ, μπορεί κανείς στα σοβαρά να υποστηρίξει ότι η μικρούλα για τα ευρωπαϊκά μεγέθη Ελλάδα, άντε και η Πορτογαλία είναι το πρόβλημα της Ευρώπης; ¨Ώστε να πρέπει να τις διώξει για να βρει το δρόμο της; Διερωτάται λοιπόν κανείς προς τι η συζήτηση περί εκδίωξης της Ελλάδας. Πόσο πιθανό είναι άλλωστε να επιβιώσει ευρωζώνη και ΕΕ, αν αρχίσουν να διώχνουν χώρες. Το πιθανότερο είναι να γνωρίσει στη συνέχεια την τύχη των 10 μικρών νέγρων της Αγκάθα Κρίστι. Το πολιτικό μήνυμα που θα εκπέμψει η αποπομπή έστω και μίας χώρας από την Ένωση είναι ότι πάει, τελείωσε η Ευρώπη. 

Αλλά το πιο εκπληκτικό σημάδι της απίστευτης ευρωπαϊκής παρακμής είναι ότι το μέλλον της ΟΝΕ και της ΕΕ συζητείται με όρους συστημικών κινδύνων για τις τράπεζες. Ουδείς θέτει το πολιτικό ζήτημα, αφού, καλώς ή κακώς, η ΕΕ είναι το μεγάλο μεταπολεμικό πολιτικό σχέδιο των ευρωπαϊκών λαών. 

Ποιους εξυπηρετεί η διάλυση της ΕΕ 

Από την αρχή της ευρωπαϊκής κρίσης διερωτάται κανείς αν υπάρχουν δυνάμεις που θέλουν να ξεμπερδεύουν, μια και καλή, με το ευρώ και, κατ’ επέκταση, με το ευρωπαϊκό ενοποιητικό εγχείρημα. Τεσσάρων ειδών δυνάμεις θα μπορούσαν να ενδιαφέρονται για ένα τέτοιο, άδοξο τέλος της ‘Ενωσης: 

- αυτοί που θέλουν να αποκαταστήσουν το νομισματικό μονοπώλιο των ΗΠΑ και, άρα, τη χρηματοδότηση της αμερικανικής οικονομίας 

- όσοι φοβούνται ότι, είτε έτσι, είτε αλλοιώς, οι Ευρωπαίοι θα αναγκαστούν να πάρουν μέτρα εναντίον των αγορών και η Ευρώπη θα ξαναγίνει εθνική, κάποιας μορφής δηλαδή συγκερασμός εθνικών προτεραιοτήτων, κάτι που θα σπρώξει και τις ΗΠΑ σε μια μορφή επανεθνικοποίησης του κράτους τους, σε μεγάλο βαθμό πλέον υποχείριο χρηματιστικών και των άλλων συνδεόμενων άλλωστε Λόμπυ. Στο τελευταίο άρθρο του στους Φαϊνάσιαλ Τάιμς Ντώυτσλαντ, ο κ. ‘Ισσινγκ, που επίσης αφήνει να αιωρείται η αποβολή της Ελλάδας, θέτει την Ευρώπη ενώπιον του διλήμματος, που μπορεί να διαβαστεί και ως απειλή: ή θα διαλυθείτε, ή θα προστατεύσετε την ανεξαρτησία της ΕΚΤ. Ανεξάρτητη η ΕΚΤ καλείται να είναι από τις κυβερνήσεις και τους λαούς που ακόμα τις εκλέγουν. Ανεξάρτητη ΕΚΤ σημαίνει απλούστατα ΕΚΤ όργανο του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. 

- Όσες τυχόν δυνάμεις επιθυμούν μια “κλασική” πολεμική διέξοδο στην κρίση, αρχικά με τη μετατροπή ολόκληρης της περιοχής από τον Ατλαντικό έως το Πακιστάν σε εμπόλεμη ζώνη, οι ίδιες δυνάμεις που εξέτρεψαν τις αραβικές επαναστάσεις σε επιχειρήσεις ανατροπής των καθεστώτων Καντάφι και ‘Ασαντ, ποντάρουν στην εμφύλια σύρραξη Χριστιανών και Μουσουλμάνων στην Αίγυπτο, στήριξαν τη διάσπαση του Σουδάν, θέλουν τους Κούρδους σε ρόλο αποσταθεροποιητή όλης της Μέσης Ανατολής και ετοιμάζουν, εδώ και χρόνια, τον μεγάλο πόλεμο κατά του Ιράν. Η διάλυση της ΕΕ θα σημάνει, πριν από όλα, τη μείωση του διεθνούς πολιτικού βάρους της Γερμανίας και της Γαλλίας, δύο δυνάμεων που, παρά τις ταλαντεύσεις τους και την αεροπειρατεία ιδίως της Γαλλίας από τον Σαρκοζί, είναι ενστικτωδώς αντίθετες σε τέτοιες πολεμικές κλιμακώσεις. (Καλό θα ήταν οι κυβερνήσεις Αθήνας και Λευκωσίας να παίρνουν σοβαρά υπόψιν τους τον εκρηκτικό χαρακτήρα της κατάστασης στη Μέση Ανατολή, αντί να παίζουν, όπως πράττουν φοβούμεθα, εν ου παικτοίς) 

- Οι δυνάμεις του γερμανικού οικονομικού εθνικισμού και του γαλλικού (μετα)φασισμού της Λεπέν και του Εθνικού Μετώπου, κύριων τώρα εκφραστών στην Ευρώπη της άποψης της επιστροφής στα εθνικά νομίσματα 

Τρεις δρόμοι μπροστά στην Ευρώπη 

Σήμερα, τρεις προοπτικές διαγράφονται στην Ευρώπη: 

- η μετατροπή της σε δικτατορία των αγορών, με γερμανική διαμεσολάβηση 

- η διάλυσή της σε συνθήκες χάους και αποσύνθεσης 

- η ριζική μεταρρύθμισή της σε προοδευτική κατεύθυνση, προς τη συγκρότηση μιας δύναμης ικανής να αντιταχθεί στον χρηματοπιστωτικό ολοκληρωτισμό. 

Η τελευταία λύση μοιάζει η λιγότερο πιθανή, η ίδια η επίθεση όμως του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, είναι τόσο βίαιη και ριζοσπαστική, που δημιουργεί, για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες, συνθήκες λαϊκών εξεγέρσεων στην Ευρώπη και συγκρότησης ενδεχομένως μιας νέας ευρωπαϊκής αριστεράς, ίσως και μιας νέας συμμαχίας εργαζομένων και βιομηχανίας. Προς το παρόν βέβαια η δυνατότητα αυτή είναι θεωρητική, αλλά και προσκρούει στον εκφυλισμό των παραδοσιακών πολιτικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων, η ίδια η ζωή όμως τη χρειάζεται και τη ζητάει. 
πηγή