Τελειώνει ο Αύγουστος. Σύντομα παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής στην Αθήνα και στα σταθερά προβλήματα της χρεοκοπίας του κράτους μας.
Αυτού του μορφώματος που υποτίθεται πως προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του ως σύγχρονη δημοκρατική πολιτεία, πάντα στολισμένη με ανεδαφικές μεγαλοστομίες και σταθερά προδομένη από τη γενική διάθεση διαρπαγής, σαν να επρόκειτο για τη λεηλασία ύστερα από πολεμική κατάκτηση εχθρικής χώρας. Μια σταθερή στο χρόνο κατάρα και κακομοιριά, ενώ πρόκειται για την πιο όμορφη και πιο ευλογημένη από τη φύση της χώρα του κόσμου. Στην προχωρημένη ηλικία μου, από πολλά χρόνια συνταξιοδοτημένος, είχα κι εφέτος την ευλογία, επί δύο μήνες (Ιούλιο και Αύγουστο) σταθερά, κάθε απόγευμα, να θαυμάζω τη δύση του ηλίου καθώς βυθίζεται στα μαγευτικά νερά του Σαρωνικού, ανάμεσα στην Αίγινα και στις απώτερες ακτές της Πελοποννήσου. Χώρα λουσμένη στο φως του Απόλλωνα! Αλλά και χώρα λεηλατημένη από τους πιο βάναυσους και αυτοκαταστροφικούς κυνηγούς του εύκολου, όσο και παράνομου, πλούτου... Από την πιο ψηλή κορφή του κοινωνικού πλέγματος! Τον λιγδωμένο, μέσα στις μίζες και στις μπαγαμποντιές του, εσμό, που ακκίζεται παριστάνοντας την ενσάρκωση των δημοκρατικών ελευθεριών μας (!), ώς τον έσχατο αργυρώνητο γραφιά στις εφορίες, στις πολεοδομίες, στα τελωνεία και, φυσικά, στους προθαλάμους τών, κατά τα άλλα, σεβαστών υπουργείων.
Μιλάς σαν να 'ταν αυτοί προσωπικοί εχθροί σου, μου αντέτεινε φίλος, προδήλως ενοχλημένος, καθώς ένιωθε να τον βγάζω από τη γαλήνη και την ιερότητα του κάλλους που απολάμβανε δίπλα μου, με απλανές το βλέμμα του, ακουμπισμένο πάνω στα πεντάμορφα νερά του Σαρωνικού. Δεν επέμεινα να του γίνομαι ενοχλητικός, σεβόμενος την όντως ευλαβική στιγμή που μόνον εδώ, στην Ελλάδα, μπορεί κάποιος να βιώσει τέτοιαν ώρα!
Λίγες μέρες νωρίτερα είχα λείψει στη Γερμανία, με το δικό της βλοσυρό ουρανό, αλλά και με την άψογη λειτουργία των δημόσιων και ιδιωτικών χώρων της, καρπό μιας μακράς παράδοσης του πιο πειθαρχημένου και συστηματικού λαού της Ευρώπης, που δυο φορές ηττήθηκε και θερίστηκε σύρριζα, όμως και τις δυο φορές κατόρθωσε να ξανανέβει στην κορφή της οικονομικής σταθερότητας και της προόδου σ' όλους τους επιστημονικούς τομείς. Δεν μου φταίνε λοιπόν οι Γερμανοί για τον κατάπτυστο ευτελισμό της δικής μας χώρας, που, αν και νικήτρια και με ολοκληρωτική καταστροφή των αναιμικών πλουτοπαραγωγικών πηγών της, ποτέ δεν τόλμησε να υψώσει τη φωνή του δικαίου και ν' αξιώσει όσα παγερά άφησαν απλήρωτα οι διάδοχοι του Τρίτου Ράιχ, τη δίκαιη αποζημίωση για τον άμαχο πληθυσμό που κατακρεουργήθηκε τόσο στο Δίστομο και στα Καλάβρυτα όσο και σε πλήθος άλλα μαρτυρικά χωριά μας, καθώς επίσης ν' αξιώσει την επιστροφή του κατοχικού δανείου που είχε υποχρεωθεί η κυβέρνηση των πρόθυμων γερμανόδουλων να προσφέρει για τα έξοδα παραμονής στη χώρα μας των κατοχικών στρατευμάτων. Κάτι που δεν είχαν το σθένος ν' αξιώσουν ούτε καν οι τάχα εύθικτοι στον πατριωτισμό τους αξιωματικοί του δικτατορικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου...
Αυτοί οι καημοί είναι χιλιοειπωμένοι και πασίδηλοι, έτσι που να μη συγκινούν πια κανέναν. Η Ελλάδα είναι το σταθερό θύμα πρωτίστως των αχρείων, τους οποίους ο ίδιος ο λαός σύρεται και εκλέγει, παραδίδοντάς τους αφελώς, κάθε φορά, τα κλειδιά της δικής τους άνομης ευζωίας, με την κρυφή ελπίδα των ψηφοφόρων πως κάποιο ψίχουλο θ' αδράξουν να γευτούν κι αυτοί.
Κι αν τυχόν υπάρχει κάποιος αναγνώστης δύσπιστος που αμφιβάλλει, δεν έχει παρά να περιμένει τις προσεχείς βουλευτικές εκλογές, οψέποτε διενεργηθούν, κατά τις προσδοκίες και τις αλχημείες των πολιτικών βαρόνων. Γιατί, φυσικά, μόνον αφελείς θα ήταν δυνατόν ν' αναμένουν μια ορμητική αφύπνιση του εμπαιζόμενου λαού, που να οδηγήσει σε ριζική ανατροπή και να πειθαναγκάσει τους κηφήνες σε απολογισμό, σε φανέρωση και απόδοση του άνομου πλούτου τους.
Είναι δα κοινός τόπος πως δεν υπάρχει άλλος σβέρκος προσφορότερος σε αναιδείς καρπαζιές από το σβέρκο του κακομοίρη Ελληνα ψηφοφόρου, που πάντα ελπίζει και πάντα εκ των υστέρων βλαστημάει, πρόθυμος να ξανακάνει τα ίδια σε κάθε νέα εκλογική βαβούρα.
Αλλά γι' αυτούς τους καημούς θα 'χουμε άνετο χρόνο να διηγούμαστε και να κλαίμε πολύ σύντομα, καθώς ο Σεπτέμβριος προσεγγίζει και οι βιοτικές ανάγκες πιέζουν σ' επιστροφή στην πικρή καθημερινότητα. Μια πραγματικότητα, η οποία δεν συγκροτείται απλώς και μόνον από τα δραματικώς άδεια ταμεία του κράτους και των ποικιλώνυμων παραφυάδων του, αλλ' επιπροσθέτως, αν μη και κυρίως, καθρεφτίζει ολόγυμνη τη φτώχεια των εκατοντάδων χιλιάδων που απολύθηκαν και βιώνουν το δράμα της ολοκληρωτικής ανέχειας. Φριχτής ανέχειας, μπροστά στο δράμα της οποίας φαντάζουν με παγερή αναίδεια τα προκλητικά προνόμια των υπουργών και των βουλευτών όλων των κομμάτων. Αυτό το τελευταίο είναι που, πρωτίστως, δεν πρέπει να ξεχνάμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου